Στο Black Panther: Wakanda Forever, θρήνος και θέαμα γίνονται ένα

Ακόμα και για ένα πολυαναμενόμενο σίκουελ από την αλάνθαστη γραμμή παραγωγής των Marvel Studios, το Black Panther: Wakanda Forever βρίσκεται σε μια από τις δυσκολότερες θέσεις που έχει βρεθεί ποτέ ένας τέτοιος εμπορικός τίτλος. Καλούμενη να τιμήσει τη μνήμη του Τσάντγουικ Μπόουζμαν, που οδήγησε το πρώτο Black Panther στα ύψη, να εγκαινιάσει μια νέα φάση για το MCU και να συμπληρώσει όλα τα συνήθη μπλοκμπαστερικά κουτάκια, αυτή η συνέχεια μάλλον καταρρέει κάτω από το βάρος των εξωπραγματικών προσδοκιών που τη συνοδεύουν, αποχαιρετώντας μετρημένα μεν τον αδικοχαμένο ηθοποιό, αλλά αφήνοντας μετέωρους όσους έμειναν πίσω για να τη διαχειριστούν. Εν μέρει, αποτελεί άλλο ένα σύμπτωμα της δυσκολίας της Marvel με τα δεύτερα κεφάλαια, ακόμα και όταν οι συστάσεις έχουν γίνει με τον πιο πετυχημένο τρόπο (από το Iron Man 2 ως το Age Of Ultron και το Ant-Man and the Wasp ως το Doctor Strange and the Multiverse of Madness).

Αντικειμενικοί περιορισμοί (όπως ο θάνατος του Μπόουζμαν) και η πίεση να συνεχίσουν να λειτουργούν χωρίς διακοπή τα υπερηρωικά γρανάζια δημιουργούν μια ταινία εγκλωβισμένη ανάμεσα στην αναπόδραστη πραγματικότητα και ένα spreadsheet με στόχους, με τον σκηνοθέτη και συν-σεναριογράφο Ράιαν Κούγκλερ να προσπαθεί να διατηρήσει το momentum από όλες τις πλευρές για 2 ώρες και 41 λεπτά με ανάμεικτα αποτελέσματα. Εξαίρεση αποτελεί ο εκπληκτικός πρόλογος της ταινίας, στον οποίο η κηδεία του Βασιλιά Τ’Τσάλα/Μαύρου Πάνθηρα ανοίγει ένα παράθυρο στη μεγαλειώδη κουλτούρα της Ουακάντα που σαν αλληγορία τόσο πολύ είχε συμβάλλει στη μετατροπή της πρώτης ταινίας σε μοναδικό πολιτιστικό φαινόμενο (και σε ηχηρή κοινωνικοπολιτική δήλωση σε μια ανάστατη για τη φυλετική ορατότητα περίοδο στην Αμερική). Ο αποχαιρετισμός του πρωταγωνιστή μέσα από τους προσαρμοσμένους στην περίσταση τίτλους αρχής της Marvel είναι μια όμορφη στιγμή σε μια ταινία που, παρά τη διάρκειά της, δεν ξαναβρίσκει άλλη τέτοια και πασχίζει να βρει χώρο να αναπνεύσει κάθε φορά που το συναίσθημα ανακόπτεται από την υποχρεωτική δράση.

Αντιμέτωπες με το πένθος τους για το χαμό του γιου και του αδερφού τους, αντίστοιχα, η βασίλισσα Ραμόντα (Άντζελα Μπάσετ) και η πριγκίπισσα Σούρι (Λετίσια Ράιτ), πιάνονται απροετοίμαστες όταν η χώρα τους μπαίνει στο στόχαστρο του Ναμόρ (Τενότς Χουέρτα), ενός κυριολεκτικού aquaman με αζτεκικές ρίζες και υποβρύχιο βασίλειο που θέλει να δώσει ένα μάθημα στις ΗΠΑ για την επιθετική αναζήτησή τους για βιμπράνιο, το οποίο δεν αποτελεί, όπως φαίνεται, αποκλειστικότητα της Ουακάντα. Ο Ναμόρ δεν έχει ακριβώς ειρηνικές διαθέσεις και πρόθεσή του είναι να σκοτώσει την 19χρονη φοιτήτρια Ρίρι Γουίλιαμς (Nτομινίκ Θορν) που κατασκεύασε έναν ανιχνευτή του πολύτιμου υλικού (συν τοις άλλοις, η ταινία λειτουργεί και ως backdoor pilot για τη σειρά Ironheart του Disney+, επικεντρωμένη στη συγκεκριμένη ηρωίδα). Παρόλο που τα φαντάσματα του παρελθόντος και το βάρος της οικογενειακής κληρονομιάς ενώνουν την Σούρι και τον Ναμόρ, οι εντελώς διαφορετικές μέθοδοί και οι ατομικές αρχές τους τους φέρνουν σε αντίπαλα στρατόπεδα και έτσι ξεσπά μια μάχη που μοιάζει βγαλμένη από το… Avatar: The Way of Water; (Οι υποθαλάσσιες φιγούρες μάλλον δημιουργούν προσμονή για ένα αντίπαλο επερχόμενο μπλοκμπάστερ.) Εν τω μεταξύ, το Black Panther: Wakanda Forever μοιάζει σαν να έχει κουραστεί να πενθεί και να αποφασίζει να υποκύψει στους κανόνες της μαρβελικής μηχανής ως μοναδική διέξοδο.