«Οι άνθρωποι είναι υπέροχοι» αναφωνεί στο πολύκροτο κινηματογραφικό του comeback ο Μπρένταν Φρέιζερ, θαμμένος κάτω από στρώματα προσθετικού πάχους, παραμένοντας αμετακίνητος τόσο σε αυτή όσο και στην καθιστική του θέση σε όλη τη διάρκεια της ταινίας Η Φάλαινα, της τελευταίας απόπειρας του σκηνοθέτη Ντάρεν Αρονόφσκι να αφηγηθεί μια ιστορία προσωπικής εξιλέωσης με τη λεπτότητα μιας βαριοπούλας.
Ο Φρέιζερ υποδύεται τον Τσάρλι, έναν υπέρβαρο καθηγητή, καταδικασμένο σχεδόν στην ακινησία, που παραδίδει μαθήματα μέσω Zoom και προσπαθεί να συμφιλιωθεί με την έφηβη κόρη του (Σέιντι Σινκ) που επιστρέφει ξαφνικά στη ζωή του, κυνική και οργισμένη για την εγκατάλειψη εκείνης και της μητέρας της από τον Τσάρλι για χάρη ενός άλλου άντρα του οποίου ο τραγικός θάνατος ακόμα τον στοιχειώνει και ευθύνεται για τον αυτοκαταστροφικό του κατήφορο. Η μοναδική του φίλη είναι η κουνιάδα και νοσοκόμα του (Χονγκ Τσάου) που τον φροντίζει καθημερινά, ενώ τον περιτριγυρίζει και μια αινιγματική παρουσία (Τάι Σίμπκινς), νεαρό μέλος μιας New Age κοινότητας. Μαζί με την ακόμα απογοητευμένη πρώην σύζυγο του Τσάρλι (η Σαμάνθα Μόρτον κλέβει για δεύτερη φορά αυτή τη σεζόν την παράσταση με μία μόνο σκηνή της σε ταινία, όπως και στο Κάποια Μίλησε), αυτοί οι άνθρωποι αποτελούν τους δορυφόρους της ζωής του Τσάρλι, που οδεύει προς το τέλος της, και όλοι τους έχουν μια σχέση γεμάτη αντιθέσεις μαζί του, που εναλλάσσεται ανάμεσα στον οίκτο και, ειδικά στην περίπτωση της κόρης του, το μίσος.
Σε αντίθεση με τον χώρο όπου εκτυλίσσεται (το βρώμικο, σκοτεινό σπίτι του Τσάρλι), η Φάλαινα δεν ασχολείται με το γκρίζο χρώμα των πολλαπλών ηθικών και φιλοσοφικών θεμάτων με τα οποία θέλει να καταπιαστεί, με τον Αρονόφσκι να επιλέγει την κατά μέτωπον επίθεση στο συναίσθημα μέσα από σκηνές binge-eating και “σωματικού τρόμου” που σκοπό έχουν να στείλουν το θεατή στην εξπρές λωρίδα της λύπησης, αλλά και με μια –προσφιλή για το σκηνοθέτη– πλειάδα θρησκευτικών και λογοτεχνικών αναφορών (η ταινία ξεσκίζει ειδικά το Moby Dick) που αποτυγχάνουν να βρουν έδαφος για να αποτελέσουν κάτι ουσιαστικότερο και βαθύτερο. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Φρέιζερ, που καταφέρνει να αναδείξει το ανθρώπινο στοιχείο του Τσάρλι παρά τις τρικλοποδιές που του βάζουν συνεχώς το σενάριο και η σκηνοθεσία, το κεντρικό δράμα εκτυλίσσεται καταναγκαστικά και επιφανειακά μέχρι το φινάλε-παρωδία.
Χήρος εξαιτίας μιας τραγικής απώλειας είναι και ο Τομ Χανκς στο Ένας Άνθρωπος που τον Έλεγαν Όττο, την κινηματογραφική μεταφορά του διάσημου best-seller του Φρέντρικ Μπάκμαν και ριμέικ της σουηδικής ταινίας Ο Κύριος Όβε. Το ξαφνικό κενό στην καρδιά, τη ζωή και το σπίτι του έχει μετατρέψει αυτό τον άνθρωπο (που τον έλεγαν Όττο, μην ξεχνιόμαστε) σε γκρινιάρη μισάνθρωπο που καβγαδίζει για μικροπράγματα και θέλει να κρατάει αποστάσεις από τους γύρω του επειδή τους θεωρεί ηλίθιους. Το τείχος που έχει υψώσει ροκανίζει σιγά-σιγά μια οικογένεια Μεξικάνων που μετακομίζει στο απέναντι σπίτι και αρνείται να πιάσει το hint ότι ενοχλεί τον άνθρωπο που τον έλεγαν Όττο, ζητώντας συνεχώς βοήθεια και μικρές χάρες. Ανάμεσα σε αυτούς τους γείτονες (καλόκαρδοι και φωνακλάδες, καθότι Μεξικάνοι, μοιάζει να λέει η ταινία), τους ηλικιωμένους μαύρους της διπλανής πόρτας που απειλεί με έξωση το μεσιτικό γραφείο που έχει αναλάβει την ανάπλαση της γειτονιάς και το τρανς παιδί που το έσκασε από το σπίτι επειδή οι γονείς του δεν δέχονταν τη νέα του ταυτότητα, γίνεται γρήγορα σαφές το πόσο έτοιμο είναι το χέρι του σκηνοθέτη Φράνσις Λόρενς να πατήσει τα ειδικά σχεδιασμένα κουμπιά για να συγκινήσει με ελάχιστη προσπάθεια ή ειλικρίνεια.
Ακόμα και μετά το λανθασμένο του πέρασμα από το Έλβις, στο οποίο υποδύθηκε έναν κακό τόσο καρτουνίστικο που περίμενες ότι στο τέλος θα πεθάνει από αμόνι, ο Χανκς παραμένει μια αξιολάτρευτη φιγούρα που είναι απλώς αδύνατον να περάσει ως πραγματικά στριμμένος και ξινός, οπότε η αναπόφευκτη μετάλλαξή του δεν έχει την αναμενόμενη επίδραση. Η δυστροπία του είναι ανάλογη με εκείνη του Γούντι στην αρχή του Toy Story ή ενός 2χρονου που κλαίει επειδή δεν το άφησαν να φάει και όγδοη σοκολάτα στη σειρά: είναι cute όταν μουτρώνει, αλλά όχι πραγματικά σπασμένος ή απειλητικός. Μιλώντας για τον Γούντι, η σύνδεσή του με τον Χανκς είναι πλέον τόσο οργανική που ο γιος του, Τρούμαν (new entry στα nepo babies), που τον υποδύεται στα φλασμπάκ, είναι ολόιδιος με τον αγαπημένο καουμπόι της Pixar. Το Ένας Άνθρωπος που τον Έλεγαν Όττο ξέρει ότι η θλίψη έχει τη δύναμη να σε μεταμορφώσει σε άλλο άνθρωπο (που τον έλεγαν Όττο, όμως) αλλά δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τη διαδικασία, μόνο για τα εύκολα δάκρυα.