Παράλληλες Μητέρες
Μέσα σε ένα “κουτσουρεμένο” 2021 από πλευράς κινηματογραφικών κυκλοφοριών (το πρώτο μισό της χρονιάς ήταν σχεδόν ανύπαρκτο), είναι λογικό να ξεχωρίζουν οι πρεμιέρες της σημερινής Πέμπτης, όχι από πλευράς ποσότητας αλλά από αγνό κινηματογραφικό ενδιαφέρον.
Με το εγχώριο box-office να έχει πάρει λίγο τα πάνω του με επιτυχίες όπως το No Time To Die, το Dune και το Ο Άνθρωπος του Θεού, είναι η πρώτη φορά εδώ και μήνες που το μενού των σινεμά έχει να προσφέρει συναρπαστικές προτάσεις για high και low γούστα, σε μια Πέμπτη-σάντουιτς ανάμεσα στις τελευταίες Νύχτες Πρεμιέρας και το επερχόμενο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Titane
Το Titane, ο νικητής-σοκ του φετινού Χρυσού Φοίνικα στις Κάννες, απελευθερώνεται από τα φεστιβαλικά δεσμά και καταφτάνει επιτέλους στις αίθουσες για να επαναπροσδιορίσει, ίσως, τη σχέση του genre cinema με το πρεστίζ και να δοκιμάσει τις αντοχές του κοινού. Στη δεύτερη ταινία της, μετά το επίσης διχαστικό Raw, η Ζουλιά Ντικουρνό δίνει νέα έννοια στη φράση “death metal” με την ιστορία μιας χορεύτριας (Αγκάτ Ρουσέλ) που, μετά από ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα της παιδικής της ηλικίας που την αφήνει με μια μεταλλική πλάκα καρφωμένη στον εγκέφαλο, αναπτύσσει ερωτική έλξη για τους 4 τροχούς και δολοφονικές τάσεις προς τους άντρες που τολμούν να την πλησιάσουν. Έγκυος μετά από μια βροντερή συνεύρεση με ένα αυτοκίνητο (oui – και η Ντικουρνό το κινηματογραφεί σαν πράξη ψυχοσεξουαλικής θεϊκότητας αλλά παραμένει μια παραδόξως πεζή σκηνή) και καταζητούμενη για μια σειρά φόνων, παραμορφώνει την όψη της και υιοθετεί την ταυτότητα του χαμένου γιου ενός εθισμένου στα αναβολικά πυροσβέστη (Βενσάν Λιντόν), ο οποίος υποδέχεται τη δεύτερη αυτή ευκαιρία να γίνει γονιός χωρίς πολλές ερωτήσεις (που θα ήταν εύλογες, αλλά η ταινία είναι γαλλική). Το Titane ξεκινάει ως γκροτέσκα συμπόρευση με το τραύμα και μεταλλάσσεται σαν να ξεμένει από βενζίνη σε μια αλλόκοτα τρυφερή ιστορία για την τυφλή αποδοχή και την ανάγκη για αγάπη. Ενώ αγγίζει επίκαιρα και επείγοντα θέματα συζήτησης όπως ο ορισμός του φύλου, το γυναικείο σώμα ως φετίχ, η trans ταυτότητα και οι οικογένειες που δημιουργούμε, δεν τολμάει να αναμετρηθεί σοβαρά μαζί τους και αρκείται στη χρήση bisexual φωτισμού (αν και μια σκηνή χορού στην οροφή ενός οχήματος συμπυκνώνει τις πτυχές του queerness με αποκαλυπτικό, άμεσο τρόπο). Οι προκλήσεις του Titane εξαντλούνται στο στυλιζαρισμένο body horror, αλλά ακόμα και στις ακρότητές του παραμένει ασφαλές μέσα στη λωρίδα του.
Παράλληλες Μητέρες
Η ταινία της Ντικουρνό έχει να αναμετρηθεί στις προτιμήσεις των σινεφίλ με τις Παράλληλες Μητέρες, τη νέα συνεργασία του Πέδρο Αλμοδόβαρ με την Πενέλοπε Κρουζ, που βρίσκει τον Ισπανό σκηνοθέτη σε μια από τις πιο αξιόλογες στιγμές του (αν, δηλαδή, ανησυχούσατε για την τραμπάλα της πρόσφατης φιλμογραφίας του). Μια ταινία για τη μητρότητα και την ιστορική μνήμη, το Παράλληλες Μητέρες αφηγείται την ιστορία μιας φωτογράφου (Κρουζ) και μιας έφηβης (Μιλένα Σμιτ) που γνωρίζονται στο μαιευτήριο τη μέρα που γεννούν και οι δύο τα παιδιά τους. Οι δρόμοι τους χωρίζουν, μέχρι που ένα μοιραίο γεγονός τις ξαναφέρνει κοντά και τις κάνει αχώριστες φίλες, παρόλο που μυστικά και ενοχές απειλούν την όμορφη συνύπαρξή τους. Καθότι πρόκειται για “un film de Almodóvar”, το μελόδραμα συμβαίνει σε μεγάλες δόσεις (και οι δύο πρωταγωνίστριές του συμπλέουν άψογα μαζί του, ειδικά η Κρουζ που βραβεύτηκε για την ερμηνεία της στο Φεστιβάλ Βενετίας), όμως εδώ συνοδεύεται από μια πένθιμη ανάμνηση της συλλογικής συμφοράς που υπέστη η Ισπανία στα χρόνια της δικτατορίας του Φράνκο: η ταινία βρίσκεται σε διάλογο με τα φαντάσματα του παρελθόντος την ίδια στιγμή που επαναλαμβάνει μια ισχυρή πεποίθηση του Αλμοδόβαρ για τους οικογενειακούς δεσμούς που μπορούν να ξεπεράσουν τους βιολογικούς με DNA το συναίσθημα. Δεν καταφέρνει να διατηρήσει πάντα την ισορροπία του (the soap must flow, πάνω απ’ όλα σαπουνόπερα), αλλά αφήνει το στίγμα του με ένα από τα δυνατότερα πλάνα φινάλε των τελευταίων ετών.
Στις πρώτες θέσεις της λίστας με τα αυτονόητα πράγματα στο Χόλιγουντ θα ήταν η ενσάρκωση της Αρίθα Φράνκλιν από την Τζένιφερ Χάντσον: η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός διαθέτει τις φωνητικές χορδές και τα μουσικά εφόδια για να καλύψει όλο το δρόμο και όλα τα μουσικά είδη των δύο δεκαετιών (από το ’50 ως το ’70) που καλύπτει το Respect, το biopic για τη θρυλική τραγουδίστρια, αμετανόητη ντίβα και εφευρέτρια του καλύτερου θαψίματος της γενιάς μας. Το Respect δεν σπάει το καλούπι των μουσικών βιογραφικών ταινιών, επιλέγοντας την ασφαλή οδό του Σοβαρού Δραματικού Προσκυνήματος σε ένα 50ετή μύθο που άλλαξε την πορεία της μουσικής και άνοιξε δρόμους για μαύρους καλλιτέχνες, βιώνοντας παράλληλα εξαιρετικές προσωπικές δυσκολίες και απώλειες. Ξεκινά από την παιδική ηλικία της Σκάι Ντακότα Τέρνερ, που μεγάλωσε σε ένα αυστηρά πνευματικό περιβάλλον, και ολοκληρώνεται με την ιστορική live ηχογράφηση του άλμπουμ “Amazing Grace” το 1972. Απαραίτητος φόρος τιμής σε ένα μουσικό είδωλο, με όλους τους ηθοποιούς-τραγουδιστές να ερμηνεύουν ζωντανά on camera τα τραγούδια τους.
Η Νύχτα με τις Μάσκες 2
Στο πλαίσιο της εξαναγκαστικής υιοθέτησης της αμερικάνικης γιορτής, ο προγραμματισμός τρόμου και “τρόμου” για τις μικρότερες ηλικίες περιλαμβάνει το Η Νύχτα με τις Μάσκες 2 και τo animation Οικογένεια Άνταμς 2, αντίστοιχα. Στο πρώτο, θα σοκαριστείτε να μάθετε ότι ο Μάικλ Μάγιερς εξακολουθεί να μην έχει πεθάνει και καταδιώκει την Λόρι Στρόουντ (Τζέιμι Λι Κέρτις) στα βαθιά γεράματα (και, κατά πάσα πιθανότητα, στον άλλο κόσμο, όταν και οι δύο φτάσουν τα 100 ή κολλήσουν κορονοϊό, στο Halloween: Afterlife). Μπορεί να μην είναι το εξυπνότερο θρίλερ που έγινε ποτέ, αλλά αποτελεί μια καλή επιλογή για όσους θέλουν να ζήσουν την αίσθηση ή ψευδαίσθηση του ελληνικού Χάλογουιν. Go for it. Στο δεύτερο, όποιος κάνει το έγκλημα να στερηθεί τη φωνή του Όσκαρ Άιζακ για χάρη της ελληνικής μεταγλώττισης, αξίζει μια επίσκεψη από τον ίδιο τον Μάικλ Μάγιερς…!
Οικογένεια Άνταμς 2