Σηκώθηκαν τα λόγια της ψυχής και είπαν:
«Τα χρόνια του ταραγμένου ύπνου ταξιδεύαμε
και δε γνωρίζαμε την άκρη της θάλασσας.
Σε μιαν αόρατη κίνηση
ακολουθούσαμε
πέρα απ’ τις Συμπληγάδες
τις όψεις του φεγγαριού που μας όριζε.
Τα μάτια στρέψαμε στον άπειρο χρόνο
χωρίς ελπίδα γυρισμού.
Τώρα
σαν τα μαύρα σημάδια της μνήμης,
σ’ ένα χαρτί μόνο έχουμε σπρώξει
λίγα βήματα
στο φως».
