Χ Ε Ι Μ Ω Ν Ι Α Τ Ι Κ Ο Δ Ε Ι Λ Ι Ν Ο
της Αγγελίνα Γκρίμκι
Μια σιωπή που γύρω μας γλιστράει όπως ο θάνατος,
όμως κυνηγημένη από ένα στεναγμό,
μιαν ανάσα, έναν ψίθυρο.
Λίγα δέντρα γερτά, γυμνά και κρύα
που τις κορφές υψώνουν προς τον χρυσοπράσινο ουρανό.
Ένα μικρό δρομάκι που γνωρίζει
που βρίσκονταν τα βαθυγάλαζα του αγρού λουλούδια.
Ένα έλατο ξεχωριστό, μοναχικό και αλύγιστο,
κι απάνωθέ του να χαμηλογέρνει ανάλαφρα
έν’ άστρο που το λάτρευα προτού οι αγροί σκουρύνουν.
