«Η λάμπα είναι αναμμένη»

«Σαν αλαργεύουν από με γεμάτοι τρόμο οι γάτοι».

«Έξω αιώνια βρέχει, έξω ερημιά»

«Αυτό το τρελαμένο κορίτσι που φτιάχνει μονάχη της τη μουσική της»

«Ποτέ δεν θα μπορέσω να σε συναρμολογήσω ολοκληρωτικά»

«Κάποτε, σ’ ένα μακρινό λιμάνι του Ινδικού»

«Αστράφτουν τα μπριγιάντια»

«Μες στο αίμα βαμμένο βλέπω τούτο το σάλι»

«Ας μη ρίχνουμε στάχτη στα μάτια μας»

«Και σ’ αγαπώ»

«Α εγώ, άνθρωπος χαλαρής πίστης επί μακρόν»

«Πριν να το δεις ακόμη»

«Να ‘χα τα ουράνια τα κεντημένα πέπλα»

«Ποιος με στριφογυρίζει μέσα στο κεφάλι του;»

«Σαν πάντα το φθινόπωρο και σήμερα έχει έρθει»

«Μείναν μονάχα τα ωραία μας σχέδια»

Το αντίο της Popaganda στον Μίκη Θεοδωράκη, μέσα από ένα ποίημά του.

«Αιφνιδίως η μεγαλόπρεπη πομπή ακινητοποιείται
ώρα έξι το απόγευμα,
ώρα έξι ακριβώς
σταματά η πομπή, ο χρόνος, ο Ήλιος».

«να καβαλάμε το όνειρο»

«Όταν κοιμάσαι μονάχος σου»

«Πολλές φορές στου δειλινού τη μυστική την ώρα»

«H πλάστιγξ κλίνει εκεί που προτιμάμε»

«Mαλλιά χαδιάρικα αγοριού»

«Οι πικροδάφνες του πάρκου»

«Απόψε και να μ’ έβλεπε κείνη που αναζητώ»

«Σοφέ μου, το τετράσοφο»

«που γέννησε αίμα που γέννησε ροή που γέννησε βλέμμα»

«Από τις ρίζες των μαλλιών μου ως μες στις ψύχες των νυχιών πονώ απ’ αγάπη»

«Καθώς αυτή γελούσε ήξερα πώς στροβιλιζόμουν μες στο γέλιο της»

«Σταχτί και σκυθρωπό το χρώμα τ’ ουρανού»