Άλλη μια εβδομάδα ξεκίνησε μέσα στον εκλογικό πανικό και το μόνο που χρειάζομαι είναι ένας ελληνικός καφές και η μαγεία του Οράτιου Σίλβερ. Από πού να ξεκινήσω και πού να σταματήσω; Στην περίπτωση αυτού του τεράστιου μουσικού, οι συστάσεις είναι περιττές, αρκεί να αναφέρω ότι έχει 35 άλμπουμ με το όνομα Horace Silver και κάμποσα άλλα με quintet – quartet και trio σχηματισμό. Όρεξη και χρόνο να έχεις να ακούς. Ψάχνοντας χρόνια τη jazz, κάποια στιγμή περνάς αυτό το άγαρμπο στάδιο που όλα σου φαίνονται ίδια και αρχίζεις να ξεχωρίζεις και να πιάνεσαι από τις λεπτομέρειες. Στην περίπτωση του Οράτιου αυτό δεν άργησε να συμβεί με μένα. Όχι μόνο τον ξεχώρισα αλλά έγινε και ο αγαπημένος μου σε χρόνο ρεκόρ. Μέσα από το χαμό κυκλοφοριών του, ξεχώρισα το υπέροχο Song For My Father του 1965 στη Blue Note που πρόσφατα γιόρτασε τα 75 χρόνια παρουσίας της στη jazz σκηνή παγκοσμίως.
Εστιάζοντας λίγο καλύτερα στο εν λόγω LP δεν μπορώ να μη σταθώ στο μοναδικό τρόπο του με το πιάνο. Σε μια αμιγώς hard bop περίοδο για τη jazz, o Silver έπαιξε ενα μαγικό modal jazz πράγμα με πινελιές από latin, χωρίς όμως να το παραξηλώνει. Βελονιάζοντας την πρώτη πλευρά, όλα είναι όπως πρέπει, το «Song for my Father» σε καθηλώνει ενώ το «The natives are restless tonight» και το «Calcutta cutie» γκρουβάρει την ατμόσφαιρα όμορφα. Πηγαίνοντας στην δεύτερη πλευρά, τα συναισθήματα ανατινάζονται με το φοβερό -λόγω τεχνικής και μελωδίας- «Que pasa», μέχρι να φτάσεις στο «The kicker», ένα killer soul jazz track-κλωτσιά στο καλάμι της nu jazz. Το LP τελειώνει με το «Lonely woman» -εδώ το κουιντέτο διαλύεται μόνο γι’αυτό το track και η σύνθεση της μπάντας μεταμορφώνεται σε trio. Τρομπέτα, τένορο σαξόφωνο, κόντραμπάσο, τύμπανα και τα μαγικά χέρια του Genius Horace Silver στο πιάνο. Μεσημέριασε.
