Η Record Store Day είναι η απόλυτη γιορτή για τους λάτρεις του βινυλίου και ο Σπήλιος Λαμπρόπουλος, Εμπορικός Διευθυντής προϊόντων ψυχαγωγίας του Public εξηγεί γιατί το Public δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτή τη μεγάλη γιορτή:
«Από το πρώτο RECORD STORE DAY που ξεκίνησε από τη Βαλτιμόρη των Η.Π.Α., πριν 12 χρόνια, μέχρι σήμερα, έχουν αλλάξει πολλά: οι πωλήσεις βινυλίου έχουν αυξηθεί, συμμετέχουν πλέον χιλιάδες μαγαζιά, κυκλοφορούν αμέτρητες ειδικές εκδόσεις και μιλάμε για μία παγκόσμια αναγνωρισμένη γιορτή που όλοι, μουσικοί, δισκοπώλες και, πρωτίστως, μουσικόφιλοι, έχουν στο καλεντάρι τους.
Το Public έχει κάνει πολλά με αφορμή τη record store day εδώ και μία δεκαετία περίπου. Έβγαλε αποκλειστικές συλλογές με τις κορυφαίες εγχώριες ανεξάρτητες ετικέτες (Inner Ear, Klik, Puzzlemusik, Undo). Έφερε χιλιάδες αποκλειστικά releases από Αμερική, Αγγλία, Ολλανδία, Ιαπωνία. Φιλοξένησε ραδιοφωνικούς σταθμούς να κάνουν live εκπομπές μέσα από τα μαγαζιά. Και, φέτος, είπε να κάνει κάτι ακόμα πιο δημιουργικό: αναζήτησε δίσκους υψηλής ποιοτικής αξίας από την ελληνική δισκογραφία που εδώ και χρόνια δεν είναι διαθέσιμοι σε βινύλιο. Μίλησε με εταιρείες, έκλεισε συμφωνίες, έδωσε προβλέψεις, εκπόνησε υπολογισμούς και προϋπολογισμούς, έκανε αγώνα δρόμου και… τα κατάφερε: 10+1 δίσκοι που δεν ήταν διαθέσιμοι από αυτό το Σάββατο, 13 Μαρτίου, πλέον θα είναι προσιτοί σε όλους. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι στους τίτλους που επιλέξαμε… there’s something for everyone!
Γιατί το Public συμμετέχει; Για έναν απλό λόγο: επειδή αγαπάει τη μουσική. Και από όλα τα format στα οποία η μουσική είναι διαθέσιμη, το βινύλιο είναι το πιο εντυπωσιακό. Για κάποιους επειδή έχει τον καλύτερο ήχο (υπάρχουν και επίσημες ενστάσεις σε αυτό). Για κάποιους άλλους επειδή «με αυτό μεγαλώσαμε». Για κάποιους άλλους, επειδή μόνον στις δώδεκα ίντσες μπορείς να απολαύσεις το artwork του εξωφύλλου. Για κάποιους άλλους, επειδή μόνον το βινύλιο ικανοποιεί την αίσθηση της κτήσης. Αλλά… μισό λεπτό: όλα αυτά τα χρόνια, στο record store day έχουν κυκλοφορήσει και επίσημα συλλεκτικά… cd αλλά και κασέτες! Μήπως λοιπόν το Σάββατο 13 Απριλίου δεν γιορτάζουμε ακριβώς το format με τη μεγαλύτερη αντοχή στο χρόνο, αλλά την ίδια τη μουσική; Και μήπως ακόμα περισσότερο τις μικρές εστίες πολιτισμού που ονομάζουμε δισκάδικα; Και είχαμε, όταν το επέτρεπαν οι συνθήκες, πολλά τέτοια στη χώρα μας, ίσως δυσανάλογα πολλά για το μέγεθος της αγοράς.
Δεν έχει καμία σημασία αν το δισκοπωλείο που αγάπησε η αγαπάει κάποιος ήταν το υπόγειο του Λαμπρόπουλου (καμία συγγένεια με τον υπογράφοντα) στην Ομόνοια ή ο δεύτερος όροφος του Μινιόν στην Πατησίων, ή τα συνοικιακά δισκάδικα που βασίλευαν τη δεκαετία του ’80 ή τα θρυλικά Pop Eleven και Jazz Rock που κάποτε έγραψαν ιστορία, ή τα Metropolis της δεκαετίας του ’90 ή τα ανεξάρτητα μαγαζιά της Θεσσαλονίκης ή των Εξαρχείων (Rollin’ Under & Art Nouveau αντίστοιχα) που έβγαζαν και fanzine αλλά και επτάιντσα ή το Vinyl Microstore όταν ακόμα είχε έδρα το Μαρούσι, προτού κατηφορίσει προς τη Διδότου, όπου παλαιότερα μεσουρανούσε το Pilgrim ή το Rock n Roll Circus όταν ακόμα λεγόταν Playback ή η υπαίθρια αγορά στο Μοναστηράκι με τις χαρτόκουτες στο δρόμο τα πρωινά της Κυριακής ή το Public στο Mall ή στο Σύνταγμα ή στη Γλυφάδα ή στον Αγ. Δημήτριο ή στην Τσιμισκή ή στο Βόλο και τα Ιωάννινα.
Σημασία δεν έχουν ούτε καν οι δίσκοι που βρίσκονται στα ράφια ενός καταστήματος (στο Public υπάρχουν, as we speak, 140.000 διαφορετικοί τίτλοι μουσικής (25.000 διαφορετικά βινύλια), όσο οι άνθρωποι που εργάζονται εκεί επειδή πολύ απλά… αυτό θέλουν να κάνουν αλλά και εκείνοι που συχνάζουν εκεί επειδή πολύ απλά… αυτό θέλουν να κάνουν επίσης!
Και θέλουν όλοι να το κάνουν, διότι εκεί θα επικοινωνήσουν, θα μιλήσουν, θα ενημερωθούν, θα ψάξουν, θα απογοητευτούν που δεν πρόλαβαν «το τελευταίο αντίτυπο», θα ενθουσιαστούν επειδή πέτυχαν τυχαία μία προσφορά ή μία σπάνια κυκλοφορία και θα γυρίσουν σπίτι έχοντας την προσμονή, μόλις φτάσουν, να πετάξουν το μπουφάν κάτω, να τρέξουν στο πικάπ και να ακούσουν τα… νέα εισερχόμενα. Όπως έκαναν όταν ακόμα πήγαιναν σχολείο. Όπως έκαναν και αργότερα με τα πρώτα δικά τους χρήματα. Και, όπως, πιθανότατα, θα συνεχίσουν να κάνουν για πάντα, σαν το βινύλιο που τελειώνει αλλά συνεχίζει να γυρίζει, μέχρι να σηκωθεί ο ακροατής να βάλει το flip side…
Y.Γ. ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλη την εμπορική ομάδα του Public και πρωτίστως στο Γιώργο Παπαγεωργίου που κυνήγησε από προσωπικό μεράκι όλες αυτές τις επανεκδόσεις, τον Αλέξανδρο Δρόσο, την Κέλλυ Νικλήτσα και όλους τους συναδέλφους στα 55 καταστήματα Public σε Ελλάδα & Κύπρο που τακτοποιούν βινύλια (και cd) αυτές και όλες τις υπόλοιπες ημέρες».
Η επανέκδοση 10+1 ιστορικών ελληνικών δίσκων που ήταν χρόνια εξαντλημένες, με ένα εύρος ρεπερτορίου που καλύπτει όλες τις εκφάνσεις της σύγχρονης ελληνικής μουσικής, ερμηνευμένα από τους σπουδαιότερους και πιο αγαπητούς καλλιτέχνες.
Οι έντεκα επανεκδόσεις που θα βρείτε αποκλειστικά στο Public:
«Πορνογραφία» του Μάνου Χατζιδάκι. Τον δίσκο του 1982 που γέννησε αυτό που μέχρι σήμερα ονομάζουμε «έντεχνο». Διαθέσιμο ξανά σε βινύλιο 37 χρόνια μετά, διακρίνεται από τις συμμετοχές των Έλλη Πασπαλά, Ηλία Λιούγκου, Βασίλη Λέκκα, Σαπφώ Νωταρά κ.α. Τους στίχους υπογράφουν οι Νίκος Γκάτσος, Άρης Δαβαράκης και Ζαν Πολ Σαρτρ. Για όσους νομίζουν ότι με το “Pornography” των Cure έχου ξεμπερδέψει με το aural porn!
O δίσκος «Δεκαπέντε Εσπερινοί» κυκλοφόρησε πρώτη φορά το 1964, ήταν αμιγώς ορχηστρικός και περιείχε παλαιότερες συνθέσεις του Χατζιδάκι (γνωστές από το «Ποτέ Την Κυριακή» και άλλες κινηματογραφικές/θεατρικές παρτιτούρες) σε καινούριες εκτελέσεις. Θα μπορούσαμε να γράψουμε πολλά, αλλά δεν θα τα λέγαμε καλύτερα από τον ίδιο το συνθέτη που σημείωνε, τότε: «Εσπερινός, σημαίνει ευλάβεια Ήλιου, καθώς γυρίζει ευαίσθητος μέσα στην πόλη, γεμάτος από τις αναμνήσεις των ετών, που τέλος γέρνει στο πλάι ν’ αποκοιμηθεί, αφήνοντας τριγύρω του ηχώ φωτός, αποκαλυπτικές διαθέσεις και μια λεπτότατη ευωδιά αγάπης. Με «Δεκαπέντε Εσπερινούς» συλλέγω την σκορπισμένη ευαισθησία μου και σας την παραδίδω έτσι όπως γεννήθηκε, στ’ αληθινό της βάθρο, εκεί που οι έμποροι δε θα μπορούν να της χαλάν την όψη».
Κυκλοφόρησε αρχικά από τον Ελληνικό Οργανισμό Τουρισμό με τίτλο “Greece”, καθώς ο Χατζιδάκις είχε διασκευάσει παλιά ρεμπέτικα & λαϊκά τραγούδια. Δεν ήταν όμως ακριβώς souvenir muzak και όλα μπήκαν στη θέση τους μία διετία αργότερα, όταν επανεκδόθηκε από τη Minos με τον τίτλο «Ο σκληρός Απρίλης του ‘45», που είναι πλέον γνωστός καθώς και ένα εκτενές σημείωμα του Κώστα Ταχτσή στο οπισθόφυλλο. Τα ονόματα που διευθύνει ο Χατζιδάκις ήταν απλά οι κορυφαίοι τότε στον τομεά τους: Πολυκανδριώτης στο μπουζούκι, Φάμπας στην κιθάρα, συνθέσεις των Μπιθικώτση, Σουγιούλ, Καλδάρα, Μητσάκη, Βαμβακάρη στίχοι των Τσιτσάνη, Σακελλάριου. Υπόδειγμα ενορχήστρωσης, δεν θα έπρεπε να εκδοθεί από τα Public αλλά από την Τhird Man του Jack White!
Ο τίτλος”Lilacs Out Of The Dead Land” ήταν ο εμπνευσμένος από στίχο του Τ.Σ. Ελιοτ τίτλος της αμερικανικής έκδοσης του άλμπουμ, που έφερε τα πάνω κάτω στην ελληνική δισκογραφία, καθώς υπάρχει ένα ολόκληρο παρασκήνιο για δικαστικές διαμάχες δικαιούχων με το Χατζιδάκι, κόντρες ανάμεσα στους ισχυρούς άντρες των κορυφαίων τότε, labels, εξώφυλλα από το Γιάννη Τσαρούχη και μία ρηξικέλευθη παραγωγή που δικαίωνε το σημείωμα του ίδιου του Χατζιδάκι στο οπισθόφυλλο: “Τα μπουζούκια δεν είχαν φωτεινές επιγραφές από Νέον, δεν είχαν βεντέτες και ονόματα ηχηρά, δεν παρίσταναν τους «Έλληνες» για τους Τουρίστες, αλλά με σεμνότητα, με λάμπες πετρελαίου πολλές φορές, λειτουργούσαν απλά και ξεδίπλωναν με φανταστική δύναμη, μεράκια, βιώματα και πάθη, γνησίως Ελληνικά.”. Περιττό να προσθέσουμε οτιδήποτε άλλο.
Από το 1985 μέχρι σήμερα, το «Γκάλοπ» θεωρείται μνημείο στην εξέλιξη της synth pop και επηρέασε καταλυτικά μία ολόκληρη γενιά μουσικών (Κ. Βήτα, Μιχάλης Δ., Coti K. Γιάννης Παπαϊωάννου, Μάκης Φάρος), οδηγώντας στην έκρηξη της εγχώριας σκηνής τη δεκαετία του ’90. Οι Στέρεο Νόβα πίνουν νερό στο όνομά του, ενώ πριν χρόνια επανεκδόθηκε από την αμερικανική εταιρεία Dark Entries και εξαντλήθηκε αμέσως!
Το «Πέρα από τις πόλεις της ασφάλτου» των Ξύλινων Σπαθιών. Πιθανότατα το τραγούδι με τις περισσότερες ραδιοφωνικές μεταδόσεις στην ιστορία του ελληνικού ροκ, το «Λιωμένο Παγωτό» δεν είναι καν το καλύτερο κομμάτι του δεύτερου δίσκου των Ξύλινων Σπαθιών που κυκλοφόρησε το 1995 και απέδειξε ότι ο ελληνικός στίχος και ο ηλεκτρικός ήχος μπορούσαν να συνδυαστούν αρμονικά με τεράστια επιτυχία, εμπορική και καλλιτεχνική.
Το «Κράτα το σόου μαϊμού» από Τρύπες. Διπλή έκδοση (ένα βινύλιο εκρηκτική live ηχογράφηση στα πιο γνωστά τραγούδια του εμβληματικού ροκ γκρουπ και ένα βινύλιο με πρωτότυπες, ακουστικές εκτελέσεις), για πρώτη φορά ξανά σε βινύλιο από το 1994.
Τα «Ζεστά Ποτά» των αδερφών Κατσιμίχα. Η καλύτερη στιγμή στην πλούσια δισκογραφία τους και ένα άλμπουμ-ορόσημο όχι μόνον για την ελληνική δισκογραφία, αλλά για την ευρύτερη ελληνική κουλτούρα της δεκαετίας του 80. Μην σταθείτε στον ελαφρώς παρωχημένο ήχο του super hit «Ρίτα-Ριτάκι» – θα βρείτε μισή ντουζίνα ανώτερα τραγούδια εδώ μέσα!
Αυτό ήταν το «δύσκολο δεύτερο άλμπουμ» των Αφων Κατσιμίχα δύο χρόνια μετά το πολυεπιτυχμένο ντεμπούτο τους και, όπως συμβαίνει συχνά σε αυτές τις περιπτώσεις, ούτε πούλησε τόσο ούτε ενθουσιάσε, αρχικά, το ίδιο. 32 χρόνια αργότερα, εντούτοις, ακούγοντάς το ψύχραιμα, διαπιστώνει κανείς ότι οι συνθέσεις είναι πιο ώριμες, οι στίχοι πιο αμφίσημοι, οι ερμηνείες πιο μεστές και, το κυριότερο, η παραγωγή ασύγκριτα πιο αναβαθμισμένη. Αν ήταν διπλό άλμπουμ μαζί με τα «Ζεστά Ποτά», θα ήταν, πιθανότατα, το καλύτερο διπλό άλμπουμ ελληνικής μουσικής των 80s!
THE MIDGET EP, Ηχογράφηση του 2013: συνθέσεις του ραδιοφωνικού παραγωγού Δημήτρη Παπασπυρόπουλου, ερμηνεία από το Σκοτσέζο Craig Walker (πρώην archive). To ep περιέχει remixes από Archive, Keep Shelly In Athens, Serafim Tsotsonis. Τελειώνει και αμέσως σηκώνεσαι να ξαναβάλεις την πρώτη πλευρά από την αρχή!
Ένας από τους πιο ριζοσπαστικούς μουσικούς του 20ου αιώνα, ο Γιάννης Ξενάκης υπήρξε μαθητής του Λε Κορμπιζιέ και δίπλα του έμαθε πολλά για τη γεωμετρία της αρχιτεκτονικής, αλλά στη συνέχεια πήγε πολλά βήματα παραπέρα, συνδυάζοντας στοιχεία avant garde, μινιμαλισμού αλλά και μαθηματικών στη μουσική του προσέγγιση. Χωρίς αυτόν δεν θα υπήρχε Philip Glass, ούτε John Zorn, ούτε Glen Branca πιθανότατα ούτε Brian Eno ούτε η έννοια “μουσική για Installations”. Ο δίσκος ΜΕΤΑΣΤΑΣΕΙΣ/ ΠΙΘΟΠΡΑΚΤΑ / ΕΟΝΤΑ κυκλοφόρησε από τη Lyra στη χώρα μας το 1966, αλλά διέγραψε διεθνή τροχιά μέσω της Chant Du Monde στη Γαλλία, της Vanguard στις Η.Π.Α. και της Columbia στην Ιαπωνία.
Η λίστα στο Spotify με τις μουσικές επιλογές της ομάδας του Public για τη Record Store Day
Οι ιστορικοί αυτοί δίσκοι θα κυκλοφορήσουν σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων, μόνο από το Public.
Εκτός από τις 11 αυτές συλλεκτικές εκδόσεις στο Public μπορείς να βρεις και άλλες αποκλειστικές εκδόσεις από την εγχώρια μουσική σκηνή όπως το «Εν Πλω» του ομώνυμου συγκροτήματος – ένας από τους πιο σπάνιους δίσκους του ελληνικού post punk και ένας από τους λίγους που χαρακτήρισαν και οριοθέτησαν αυτό που εδώ και τρεις δεκαετίες μνημονεύεται ως «ελληνική σκηνή» σε ειδική συλλεκτική επανέκδοση. Επίσης, σπουδαίες εκδόσεις και από την διεθνή σκηνή όπως “A saucerful of secrets – RSD” των Pink Floyd που κυκλοφόρησε το 1968, όταν το Λονδίνο ήταβ η πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης και οι Pink Floyd ετοιμάζονταβ από φερέλπιδες θιασώτες της ψυχεδέλειας να εξελιχθούν στο μεγαλύτερο ροκ γκρουπ του πλανήτη.
Αν ανυπομονείς λοιπόν για τη φετινή Record Store Day το Public είναι ο ιδανικός προορισμός για να αποκτήσεις αποκλειστικές επανεκδόσεις. Άλλωστε μην ξεχνάς ότι το Σάββατο 13 Απριλίου δηλαδή τη Record Store Day το Public σε περιμένει με -24% σε όλους τους δίσκους βινυλίου και στα πικάπ Lenco και Crosley. Η προσφορά ισχύει μόνο για τα καταστήματα Public.
