Το πρώτο ραντεβού για την συνέντευξη δόθηκε στο θέατρο «Τζένη Καρέζη», εκεί που για δεύτερη συνεχόμενη σεζόν, ο Άλκης Κούρκουλος υποδύεται τον Οργκόν στην παράσταση Ταρτούφος ή οι Aπατεώνες σε σκηνοθεσία και διασκευή Αιμίλιου Χειλάκη και Μανώλη Δούνια. Η ώρα περνάει, το Σύνταγμα είναι κλειστό εξ αιτίας μιας συγκέντρωσης, δεν απαντάει στο τηλεφώνημά μου κι αναρωτιέμαι εάν δεν έχει πρόσβαση, αν και με τη μηχανή -σκέφτομαι- ότι όλο κι από κάπου θα τρυπώσει. Δυο λεπτά μετά την αποτυχημένη προσπάθεια εντοπισμού του καλεί πίσω για να παραδεχτεί με ηρεμία «με πήρε ο ύπνος, χίλια συγγνώμη, πείτε μου πότε μπορείτε ξανά και θα είμαι εκεί». Δεν μπορώ να θυμώσω, η φωνή του είναι σαν να παραδέχεται στωικά ότι «την έκανα την αταξία αλλά να ανθρώπινα δεν είναι αυτά;». Ναι, έτσι είναι, ζητά συγγνώμη ξανά και ξανά και το ραντεβού ανανεώνεται με καλή διάθεση. Τη δεύτερη φορά έρχεται κι ας του έσπασε ένα δόντι το προηγούμενο βράδυ κι ας είναι με hangover «έχει να μου συμβεί χρόνια, έχω ξεσυνηθίσει και νιώθω ότι βρίσκομαι σε slow motion». Δεν ξέρω πώς θα ήταν εάν δεν είχε hangover, βλέπω πάντως ξεκάθαρα ότι ο Άλκης Κούρκουλος ξέρει καλά τους κανόνες του παιχνιδιού της γοητείας, έχει μάλιστα φτιάξει και δικούς του έτσι ώστε να σε φέρνει τούμπα όταν θέλει να αποφύγει κάτι:
«Στις συνεντεύξεις αποκαλύπτω μόνο ό,τι θέλω εγώ».
Και φέτος ερμηνεύεις τον Οργκόν στον Ταρτούφο, έναν χαρακτήρα στον οποίο ο Αιμίλιος Χειλάκης και ο Μανώλης Δούνιας έδωσαν μια άλλη, από τη συνηθισμένη, διάσταση… Κανονικά όταν βλέπεις τον Ταρτούφο εκνευρίζεσαι με τον Οργκόν και την ευπιστία του, σου έρχεται να φωνάξεις «μα είναι δυνατόν να είναι τόσο βλάκας;». Στη συγκεκριμένη παράσταση και ανάγνωση δεν είναι ένας ανόητος, είναι αυτός που έβαλε τον Ταρτούφο στο σπίτι του για να καλύψει τις δικές του πομπές ως αστός. Εμένα αυτό με ενδιέφερε. Αλλάζουν οι σχέσεις του θύτη και του θύματος όπως γίνεται τις περισσότερες φορές και στη ζωή. Νομίζω το ρεζουμέ της προσέγγισης του Αιμίλιου και του Μανώλη είναι το «πού πας φουκαρά μπροστά στην αστική τάξη που θα σε φάει ζωντανό;».
Είναι η πρώτη φορά που συνεργάζεσαι με τον Αιμίλιο παρότι είστε πάρα πολλά χρόνια φίλοι. Το αποφεύγατε για να μη βάλετε τη σχέση σας ένα επαγγελματικό πλαίσιο και σε μια πιθανή σύγκρουση λόγω διαφωνιών; Όχι, η δουλειά είναι δουλειά. Αν διαφωνείς δημιουργικά δεν είναι πρόβλημα, άλλωστε δε συμφωνούσα σε όλα τον Αιμίλιο, ούτε ο Αιμίλιος με εμένα. Βρήκαμε τη χρυσή τομή, αυτοί που πρέπει να βρίσκει ο κάθε σκηνοθέτης με τους ηθοποιούς του.
Πού βρίσκεται η χρυσή τομή; Δυστυχώς διανύουμε την εποχή των σκηνοθετών και βλέπω στις παραστάσεις ότι οι ηθοποιοί υπηρετούν το όραμα του σκηνοθέτη, εκείνος αδιαφορεί για τους ηθοποιούς του και τελικά ό,τι γίνεται είναι ερήμην τους. Εγώ σαν ηθοποιός αισθάνομαι δημιουργικός, δεν θέλω να με χρησιμοποιηθεί ο σκηνοθέτης σαν αντικείμενο. Φταίνε και οι ίδιοι οι ηθοποιοί. Πήγαν μεγάλα ονόματα του χώρου και δούλεψαν στην παράσταση του Μπομπ Ουίλσον. Εμένα με ενδιαφέρει μεν να τη δω αλλά όχι να συμμετάσχω, γιατί εκεί θα ένιωθα αντικείμενο. Μέχρι στιγμή δεν μου έχει τύχει ποτέ κι εύχομαι να μη χρειαστεί ούτε στο μέλλον να το κάνω.
«Είχα μια κουβέντα με τον Οδυσσέα Ιωάννου τις προάλλες και λέγαμε ότι όσο καλά κι αν έχεις μεγαλώσει τα παιδιά σου το πρώτο πράγμα που θα αναφέρεις στον ψυχίατρο θα αφορά αυτούς. Στην τελική βέβαια μόνος σου θα βοηθήσεις τον εαυτό σου».
Ποια είναι η σχέση σου με τους σκηνοθέτες; Δεν βρίσκομαι απέναντι, ίσα ίσα είμαι μαθητής και τους ακούω με προσοχή. Κάνω αυτό που λένε, δεν αντιδρώ αλλά έχω και τα δικά μου φίλτρα. Υπάρχουν πάντως σκηνοθέτες που διαλέγουν ηθοποιούς που ξέρουν ότι δε θα τους φέρουν αντίρρηση.
Πώς προσεγγίζεις τους ρόλους σου, έχει αλλάξει ο τρόπος με τα χρόνια; Ο καθένας έχει τον τρόπο του. Άλλος επικεντρώνεται στο κείμενο, άλλος το επεξεργάζεται με το μυαλό του, άλλος το δουλεύει με το σώμα του. Προσωπικά σκέφτομαι πολύ πάνω στον ρόλο, βάζω το μυαλό μου να δουλέψει και το αποτέλεσμα –καλό ή κακό- των σκέψεων μου σωματοποιείται. Δεν μπορώ να το εξηγήσω καλύτερα. Σίγουρα με τα χρόνια έχει εξελιχθεί ο τρόπος.
Οι φίλοι σου είναι κυρίως των παιδικών σου χρόνων ή μεταγενέστεροι; Από το σχολείο δεν έχω κρατήσει κανέναν φίλο. Αδερφός μου πια, πάνω από φίλος μου είναι ο Κώστας Κόκλας που τον ξέρω από τη σχολή, δηλαδή πάνω από 30 χρόνια. Επίσης, αδερφικός μου φίλος είναι ο Λάμπης Ζαρουτιάδης, ο σκηνοθέτης του Λόγω Τιμής, που γνωριστήκαμε τότε στα γυρίσματα.
Το Λόγω Τιμής σημάδεψε μια ολόκληρη γενιά. Ήταν η πρώτη φορά που μια σειρά εστίασε στη ζωή μιας παρέας φοιτητών. Είχατε συναίσθηση της σημασίας του; Είχαμε πολύ όρεξη όλοι και κυρίως η Μιρέλλα Παπαοικονόμου. Της οφείλω πολλά και πρέπει να το αναγνωρίζουμε αυτό, δηλαδή σε ποιους ανθρώπους χρωστάμε. Είναι ένα κεφάλαιο η Μιρέλλα στον χώρο μας.
Ορισμένοι θεωρούν ότι τα βρήκα έτοιμα τα πράγματα, δεν μπορώ να κάτσω να πείσω τον καθένα για το τι περνούσα και πόσο δούλεψα.
Η Αναστασία σε είχε φέρει ήδη σε επαφή με το τηλεοπτικό κοινό. Κλείνονταν οι άνθρωποι στα σπίτια τους για να τη δουν. Πώς τη διαχειρίστηκες όλη αυτή την κατάσταση, που πρώτη φορά ήσουν ο Άλκης Κούρκουλος, και όχι ο γιος του Νίκου; Τότε ο περισσότερος κόσμος έβλεπε τηλεόραση. Όμως εγώ προσωπικά δεν επιδίωξα να κάνω πράγματα για να πετύχω κάτι. Το θέμα είναι να βάζεις τη δική σου προσωπικότητα στα πράγματα. Ο Νίκος Κούρκουλος ήταν ο Νίκος Κούρκουλος, εγώ είμαι κάτι διαφορετικό.
Ακολούθησες όμως το ίδιο επάγγελμα με τον πατέρα σου, αν γινόσουν πολιτικός μηχανικός φαντάζομαι δε θα υπήρχε αυτή η σύγκριση. Πώς έχτισες την πορεία σου ώστε να διαφοροποιηθείς; Ο στόχος μου πάντα, όσο κι αν σου φανεί περίεργο, ήταν να κάνω πράγματα που εμένα μου άρεσαν όσο βέβαια σου το επιτρέπει το περιθώριο των επιλογών. Ορισμένοι θεωρούν ότι τα βρήκα έτοιμα τα πράγματα, δεν μπορώ να κάτσω να πείσω τον καθένα για το τι περνούσα και πόσο δούλεψα. Ήθελα να συνεργάζομαι με ανθρώπους αξιόλογους όσο είχα επιλογές, κι αν δεν τις είχα να τις κυνηγάω. Σίγουρα όμως δεν ήμουν ποτέ καριερίστας. Έχει τύχει να αρνηθώ να συμμετάσχω σε σίριαλ, που ήταν πολύ καλό και έγινε μεγάλη επιτυχία, επειδή εκείνη την περίοδο ήθελα να αφοσιωθώ σε μια θεατρική παράσταση. Έβλεπα ότι δε θα μπορούσα να τα προλάβω όλα. Δεν το μετάνιωσα.
Δεν είσαι εργασιομανής, ε; Έχω έναν φίλο που είναι τεμπέλης αλλά έχει δουλέψει τόσο πολύ στη ζωή του. Δεν πιστεύω ότι η εργασία θεραπεύει, πιστεύω ότι χάρη σε αυτήν ίσως τα αφήνεις κάπως πίσω σου, ίσως δεν τα σκέφτεσαι όλη την ώρα. Έχω όμως δουλέψει πολύ στη ζωή μου.
Alkis Kourkoukos, actor, Athens, Greece, «Έβγαινα πάντως πολύ και είχα τον εαυτό μου, και ποτέ κανέναν άλλον, που άλλοτε με συγκρατούσε και άλλες φορές με προέτρεπε να δοκιμάσω πράγματα, να δω εάν θα τα απορρίψω, εάν θα τα κρατήσω, να μάθω τα όρια μου. Δεν έχω απωθημένα»
Έχεις αντροπαρέα; Ναι, και μιλάμε για διάφορα. Μιλάμε πολύ για τη δουλειά μας, οι ηθοποιοί έχουμε αυτό το κόλλημα. Συμβαίνουν και διάφορα ευτράπελα στον χώρο μας, έχουμε πολλά να συζητήσουμε και να σχολιάσουμε.
Μεγαλώνοντας ανατρέχεις στο παρελθόν; Σκέφτεσαι τα παιδικά σου χρόνια, τον τρόπο που μεγάλωσες; Σκέφτομαι αλλά προσπαθώ να αποφεύγω τη νοσταλγία γιατί αυτό που κάνει είναι να ωραιοποιεί το παρελθόν. Όταν νοσταλγούμε δεν σκεφτόμαστε πώς έγιναν τα πράγματα αλλά πώς θα θέλαμε να είχαν γίνει. Η νοσταλγία είναι μια απάτη. Έχουμε ανάγκη να περνάμε καλά κι όταν δεν συμβαίνει θέλουμε να σκεφτόμαστε ότι έστω κάποτε περνούσαμε καλά.
Ποια είναι η περίοδος της ζωής σου που περνούσες πιο καλά από ποτέ; Θέλω να ελπίζω ότι θα είναι αυτή που έρχεται.
Ήταν αυτονόητο για σένα ότι θα γίνεις ηθοποιός; Εννοώ λόγω της πορείας του πατέρα σου. Όχι, ίσα ίσα. Λόγω του πατέρα μου είχα άρνηση να το κάνω. Είχα άρνηση και γι΄αυτό προσπάθησα να κάνω κάποια άλλα πράγματα πριν, όπως η διεύθυνση φωτογραφίας. Αποφάσισα τελικά να μπω στη δραματική σχολή.
Την άρνηση την εξέφραζες; Σου είχε πει ποτέ ο πατέρας σου ότι σε βλέπει να γίνεσαι ηθοποιός και εσύ είχες αντιδράσει; Ιδέα δεν είχε. Ακόμη και για τις εξετάσεις που έδωσα στη σχολή δεν τον ενημέρωσα. Νέος ήμουν, να δοκιμάσω ήθελα.
Οφείλουμε να λέμε ψέματα στους γονείς μας; Δε γίνεται κι αλλιώς, πώς θα αναπτύξουμε την προσωπικότητα μας; Όλοι έχουμε κάνει κρυφά πράγματα από τους γονείς μας. Έ, το έμαθαν μόλις μπήκα.
Τι σου άρεσε περισσότερο και τι δεν σου άρεσε στη σχολή; Όλα μου άρεσαν. Η σχολή είναι μια ψευδαίσθηση της θεατρικής κοινωνίας με ρόλους που πιθανόν δε θα παίξεις ποτέ στη ζωή σου, με νέους φίλους, νέα πράγματα. Ήταν μια περίοδος άνδρωσης, τα χάρηκα τα σπουδαστικά μου χρόνια.
Έκανες σκέψεις για το πώς θα είσαι μετά; Πώς θα εξελιχθείς; Όχι, γιατί περνούσα καλά. Τώρα κάνω, δυστυχώς. Είναι θέμα ηλικίας. Τα νιάτα γιατί να σκέφτονται το μετά; Ο προορισμός τους είναι να ζουν το σήμερα. Βέβαια αν εννοείς το να ονειρεύεσαι είναι κάτι άλλο.
Μπορείς να είσαι ρομαντικός ακόμη και σε αυτή την εποχή που ζούμε, κανείς δε στο απαγορεύει. Αυτό προϋποθέτει μοναξιά όμως. Το όνειρο είναι ωραίο, η ουτοπία είναι περίεργη στην εποχή μας. Προσπαθώ να αποφεύγω τα ουτοπικά πράγματα.
Οι ρόλοι ήρθαν γρήγορα; Είχα κάνει ήδη όσο σπούδαζα μια ταινία, μετά ήρθε ένα κινηματογραφημένο σίριαλ πέντε επεισοδίων και ύστερα το Άντε Γεια στο σινεμά. Στο Άντε Γεια ήμουν 23-24.
Πώς το διαχειριζόσουν αυτό; Ότι από τη δεύτερη κιόλας ταινίας σου συζητήθηκες; Το έβλεπα ως δουλειά και μάλιστα δούλεψα πολύ. Το χάρηκα που ήταν κινηματογράφος ενώ πια ακούω για ταινίες και λέω «ώπα». Έκανα βέβαια πρόσφατα μια ταινία για την οποία είμαι πολύ ευχαριστημένος, το Τέλειοι Ξένοι του Θοδωρή Αθερίδη που θα βγει 15 Δεκεμβρίου. Ο κινηματογράφος στην Ελλάδα είναι ένα βασανιστήριο χωρίς αντίκρισμα. Και τότε έτσι ήταν αλλά εγώ ήμουν διαφορετικός, ήμουν πιο νέος. Δεν έχω πρόβλημα να «ταλαιπωρηθώ» αλλά έχω αρχίσει να αγαπάω περισσότερο τον εαυτό μου.
Γιατί; Γιατί όχι; Πρέπει να αγαπάμε τον εαυτό μας.
«Όταν νοσταλγούμε δεν σκεφτόμαστε πώς έγιναν τα πράγματα αλλά πώς θα θέλαμε να είχαν γίνει. Η νοσταλγία είναι μια απάτη».
Και πώς του εκδηλώνεις την αγάπη σου; Αποφεύγω να με ταλαιπωρούν χωρίς λόγο. Νομίζω ότι ξέρω πια ποιοι άνθρωποι μου ταιριάζουν και ποιοι όχι και έχω ένα φίλτρο για το ποιους αφήνω να με πλησιάσουν.
Μήπως αυτό δείχνει ότι σου λείπει ένα κομμάτι αθωότητας; Αυτό σε χαλάει καθόλου; Όχι, δεν μου λείπει η αθωότητα. Την κρατάω για εκεί που θέλω. Μπορείς να είσαι ρομαντικός ακόμη και σε αυτή την εποχή που ζούμε, κανείς δε στο απαγορεύει. Αυτό προϋποθέτει μοναξιά όμως. Το όνειρο είναι ωραίο, η ουτοπία είναι περίεργη στην εποχή μας. Προσπαθώ να αποφεύγω τα ουτοπικά πράγματα.
Τι είναι ουτοπία; Αυτό που ζει σήμερα όλη η Ελλάδα. Νομίζαμε ότι θα γίνει κάτι άλλο αλλά όλο αυτό ήταν μια ουτοπία. Απλό είναι.
Οι προσωπικές ουτοπίες ποιες είναι; Το να πιστεύεις ότι μπορείς να μοιραστείς τη ζωή σου με έναν μόνο άνθρωπο; Αυτό είναι κάτι που δεν το ξέρεις ποτέ. Δε θα το έλεγα ουτοπία αλλά όνειρο.
Ένας κυνικός θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει ουτοπία… Έχω μεγάλη δόση κυνισμού κι έτσι θα τελικά θα έλεγα ότι είναι επιλογή εάν θέλεις να ζήσεις έτσι ή όχι.
Επιλογή λες, ε; Και η τύχη δε παίζει ρόλο; Πολύ.
Έχεις σκεφτεί ένα τύχαινε να γεννιόσουν κάπου αλλού π.χ. στη Μογγολία, πόσο διαφορετικός άνθρωπος θα γινόσουν; Αμέ, το έχω σκεφτεί. Καμιά φορά πειράζω γυναίκες που μου «βγάζουν γλώσσα» -και καλά κάνουν εδώ που τα λέμε- και τους λέω ότι έπρεπε να είχαν γεννηθεί αλλού και να φοράνε μπούρκα. Χαριτολογώντας το λέω αυτό, μην παρεξηγηθώ. Τις αγαπάω πολύ τις γυναίκες.
Είσαι επιεικής μαζί τους; Γιατί να είμαι; Αφού είναι πολύ δυνατό το γυναικείο φύλο, εσείς πρέπει να είστε επιεικείς μαζί μας.
Δεν είμαι σίγουρη ότι το πιστεύετε αυτό. Όχι λες; Κάπου στη μέση θα τα βρούμε, δεν μπορεί.
Σε ψυχολόγο έχεις πάει ποτέ; Ναι, φυσικά κι έχω πάει. Ο καθένας πάει για τους προσωπικούς του λόγους. Είχα μια κουβέντα με τον Οδυσσέα Ιωάννου τις προάλλες και λέγαμε ότι όσο καλά κι αν έχεις μεγαλώσει τα παιδιά σου το πρώτο πράγμα που θα αναφέρεις στον ψυχίατρο θα αφορά αυτούς. Στην τελική βέβαια μόνος σου θα βοηθήσεις τον εαυτό σου. Κάποιες φορές χρειάζεται να σε ξεμπλοκάρει κάποιος άλλος, είτε ψυχολόγος είναι αυτός είτε φίλος. Αλλά δεν είναι απαραίτητο όλη την ώρα να ψάχνουμε, να ψάχνουμε, να ψάχνουμε. Ας ζήσουμε και λίγο.
Εκτός από το θέατρο τι άλλο σ’ αρέσει να κάνεις; Μπάνια στη θάλασσα. Από την Κέρκυρα είναι η καταγωγή μου, από τους Μακράδες κοντά στην Παλαιοκαστρίτσα. Είναι υπέροχο το νησί, όπως υπέροχο αν και παρεξηγημένο είναι όλο το Ιόνιο. Ανοίγει το μάτι σου.
Έχεις υπάρξει ποτέ έξαλλο νιάτο; Δεν ξέρω τι ακριβώς έχεις στο μυαλό σου. Έβγαινα πάντως πολύ και είχα τον εαυτό μου, και ποτέ κανέναν άλλον, που άλλοτε με συγκρατούσε και άλλες φορές με προέτρεπε να δοκιμάσω πράγματα, να δω εάν θα τα απορρίψω, εάν θα τα κρατήσω, να μάθω τα όρια μου. Δεν έχω απωθημένα.
Οικογένεια θέλεις να κάνεις; Έχω οικογένεια. Την κοπέλα μου και τους φίλους μου.
«Ταρτούφος ή Οι απατεώνες», Θέατρο Τζένη Καρέζη, Ακαδημίας 3, Κέντρο, Τηλ : 2103636144, 2103644921, Παραστάσεις : Απόγ.: Σάβ. 6 μ.μ., Κυρ. 7 μ.μ. Βραδ.: Τετ.-Σάβ. 9 μ.μ.
