Η Popaganda στις Κάννες: Το Inside Out ειναι το καλύτερο συναισθηματικό outing που μπορείς να βιώσεις

Επειδή πάντα είχες την απορία πώς θα ήταν το Inception αν το έπιανε στα χέρια της η Pixar, ο Pete Docter ήρθε να απαντήσει ακριβώς σε αυτό, με το Inside Out του να σού προσφέρει ένα από τα πιο ψυχοθεραπευτικά συναισθηματικά outing που μπορείς να πετύχεις σε οθόνη, και σίγουρα την καλύτερη ταινία που έχει βγάλει η μνημειώδης εταιρεία εδώ και χρόνια. Βοηθάει βέβαια και το ότι είναι το πρώτο μη-sequel που βλέπουμε από την Pixar από το Brave του 2012, ακόμη κι αν τα μοτίβα της ιστορίας του Inside Out δεν είναι και ολότελα πρωτότυπα: μια ξαφνική μετακόμιση σπρώχνει ένα αξιαγάπητο κοριτσάκι προς τα πρώτα βήματα της ενηλικίωσης του, την ομαλή εξέλιξη της οποίας προσπαθούν να εξασφαλίσουν μια χούφτα από μικρούς, αόρατους φύλακες άγγελους, οι οποίοι ζουν μέσα στο κεφάλι της. Τα ονόματά τους: Χαρά, Λύπη, Αηδία, Οργή και Φόβος.

Αυτά τα πέντε βασικά συναισθήματα είναι που κάνουν κουμάντο σε ολονών μας το κεφάλι, σύμφωνα μ’ αυτό το ολότελα γοητευτικό σύμπαν της Pixar, η οποία διατηρεί αμείωτη την ικανότητά της να σκαρφίζεται και να υλοποιεί ευφάνταστους, πρωτότυπους κι εντελώς δικούς της κόσμους, όχι μονάχα χάρη στην τεχνική υπέροχη του σχεδιαστικού της τμήματος –το οποίο μας έχει μάθει πια να θεωρούμε ως δεδομένες τις εικόνες που πριν από καμιά πενταετία μας κάνανε να τρίβουμε τα μάτια μας–, αλλά χάρη και σ’ αυτήν την αστείρευτη, διαολεμένη δημιουργικότητα με την οποία καλλιεργεί η εταιρεία το βασικότερο των όπλων της: την τόλμη της να λέει ιστορίες όπως κανείς δεν είχε σκεφτεί πριν να τις πει.

Τα πέντε συναισθήματα, εν είδη ημι-ενήλικων προστατών, όπως τα παιχνίδια του Toy Story ή τα τέρατα του Monsters, Inc., αφιερώνονται στο να καθοδηγήσουν τη μικρή τους ηρωίδα στο συναισθηματικό ταξίδι ωρίμανσης που την περιμένει στην πορεία του σεναρίου, η δική μας προσοχή όμως περιστρέφεται κυρίως γύρω απ’ τα ίδια τα συναισθήματα και το τι σκαρώνουν μεσα στο κεφάλι της πιτσιρικούλας τους. Η δική της συναισθηματική περιπέτεια θα μεταφραστεί σε ένα δικό τους ταξίδι αυτογνωσίας, μέσα στις διάφορες κυλάδες του ψυχισμού της οικοδέσποινάς τους (τη χώρα της φαντασίας, το δωμάτιο της αφηρημένης σκέψης, το λαβύρινθο των αποθηκευμένων αναμνήσεων και την άβυσσο της λήθης), κι όσο παιδιάστικο κι αν ακούγεται αυτό το ταξίδι, μισή ταινία της Pixar να έχεις δει, ξέρεις ότι κρύβει στα παιχνιδίσματα και τις αναφορές της περισσότερες ευκαιρίες για ενήλικα χαχανητά, παρά για παιδικά γελάκια.

Είναι μια ταινία για συναισθήματα βέβαια, και τη συναισθηματική καταιγίδα ενός μικρού κοριτσιού ακόμα περισσότερο, οπότε μην περιμένεις να βγάζουν όλα νόημα –το οποίο είναι ένας κόσμιος τρόπος να πεις ότι δεν είναι λίγες οι φορές που η συνοχή του σεναρίου πάει περίπατο. Στην αφήγησή του ο Docter αφήνει μπόλικες τρύπες να αερίζεται η πλοκή, όσους από τους άξονες της εσωτερικής λογικής του σού εμφανίζει, τους κάνει αρκετά ευέλικτους για να μπορεί και να τους κάμψει όποτε η ιστορία το απαιτεί, κι όλο αυτό βοηθάει στο ανάλαφρο του πνεύματος και το εύπεπτο του θέματος φυσικά. Κακά τα ψέμματα άλλωστε, η Pixar πια ανήκει στον Οίκο της Disney, κι όση κι αν είναι η ανεξαρτησία από τη μητέρα εταιρεία, μια κάποια μετάλλαξη την παθαίνεις και δια της όσμωσης μονάχα.

Είναι βέβαια λυπηρό να αναρωτηθεί κανείς αν θα μπορέσει η εταιρεία να ξανακεντήσει κοσμοτεχνήματα ωριμότητας συναισθηματικής αλλά και διανοητικής, όπως τα Ratatouille και τα Wall-E που έβγαζε back to back στην εποχή της παντοκρατορίας της, στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως τής συγχωρείς εύκολα αυτό το faux pas που λένε και οι Γάλλοι, κι αυτό όχι επειδή έχει ωραίες, πολύχρωμες εικόνες βέβαια. Αλλά γιατί αυτό που κάνει την ταινία του Docter την απολαυστική εμπειρία που είναι, είναι κατ’ αρχήν ο αεράτος ρυθμός κι η ανάλαφρη δροσάδα που παρασέρνουν τα όποια βαλτώματα της πλοκής πριν καταλάβεις καν το πρόβλημα, κι ύστερα και σπουδαιότερα, αυτή η αγνή κι ατόφια συναισθηματική ειλικρίνεια κι η έντονη συγκινησιακή του φόρτιση, που μαλακώνουν την καρδιά και κομπιάζουν το λαιμό σου, μένοντας πάντα μακριά από μελό εκβιασμούς και μανιπουλαρίσματα. Αν θέλεις ένα καλό κλάμα να καθαρίσει το ματάκι σου και ν’ αγαλλιάσει η ψυχούλα σου δηλαδή, ετούτη είναι μια ιδανική επιλογή, όπως πιστοποιήθηκε κι από σύσσωμη την αίθουσα στις Κάννες σήμερα, στην πρωινή δημοσιογραφική προβολή. 

Η Popaganda.gr κάνει συναισθηματικό outing στις Κάννες, χάρη στην ευγενική υποστήριξη της Aegean Airlines.