Εντάξει, όλοι ξέρουμε πάνω-κάτω πού θα πάνε τα βραβεία, (το La La Land ετοιμάζεται να ανακηρυχθεί αυτόνομο έθνος μετά το σάρωμα που θα κάνει), στην πραγματικότητα όμως το ζουμί της βραδιάς των Όσκαρ είναι περισσότερο στα ενδιάμεσα, παρά στα κυρίως πιάτα: όχι τόσο στις ίδιες τις βραβεύσεις, αλλά στην αναμονή για την επιβεβαίωση του θριάμβου ή της απογοήτευσης που όλοι περιμένουμε, και στα διαλείμματα των συναισθηματικών μας σκαμπανεβασμάτων, τα οποία o Jimmy Kimmel ελπίζουμε να γεμίσει μια λίγη παραπάνω ευρηματικότητα απ’ την ελβετική ουδετερότητα στην οποία μας έχουν συνηθίσει οι παρουσιαστές των τελευταίων ετών.
Ανάμεσα στα φαβορί και τις εκπλήξεις λοιπόν, σε μια χρονιά που δεν κρύβει πολλά περιθώρια για ανατροπές και ντέρμπι, ιδού οι 10 λόγοι για τους οποίους θα αξίζει τον κόπο το ξενύχτι της φετινής τελετής, μπροστά στους δέκτες της ζωντανής μετάδοσης από την CosmoteTV
- Για εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα εκστατικής αγωνίας που θα παρεμβληθούν ανάμεσα στην πρώτη φορά που θα ακούσουμε τα ονόματα Γιώργος Λάνθιμος και Ευθύμης Φιλίππου (στην απαρίθμηση των υποψηφίων για Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου για τον Αστακό – μέχρι τη στιγμή που θα διαπιστώσουμε αν θα ακούσουμε για δεύτερη φορά τα ονόματα Γιώργος Λάνθιμος και Ευθύμης Φιλίππου (στην ανακοίνωση των νικητών). Το ίδιο θα βιώσουμε, έστω και σε μικρότερου μήκους βαθμό, με το όνομα της Δάφνης Μαντζιαράκη και το συνταραχτικό της 4.1 Μίλια, που διεκδικεί το βραβείο Καλύτερου Μικρού Μήκους Ντοκιμαντέρ.
-
Για να μετρήσουμε αν το όνομα του Donald Trump θα ακουστεί περισσότερες φορές σ’ αυτήν την τελετή, απ’ όσες ακούστηκε στην ίδια την προεκλογική του εκστρατεία, ή έστω ποια απ’ τις λέξεις Trump και Wall θα ακουστεί περισσότερες φορές. Επίσης, αν επιτέλους θα σκεφτεί κανείς να τις συνδυάσει λανσάροντας το σύνθημα Trump the Walls (καλό ε;).
- Για να απολαύσουμε τον τρόπο που θα σκαρφιστούν οι παραγωγοί της τελετής, ώστε να εξασφαλίσουν βήμα στη Meryl Streep να τα χώσει στον νεόκοπο πρόεδρο των ΗΠΑ, χωρίς να κρέμονται απ’ το αν οι ψηφοφόροι της Ακαδημίας θα την ανεβάσουν στο βάθρο να βραβευτεί.
- Για να παρακολουθήσουμε μια πραγματικά κλασάτη γυναίκα, την Isabelle Huppert, να κάνει σκόνη τις νεαρές ingénues της τενεκεδούπολης και να δείχνει στις συνομήλικές της τι θα πει ευρωπαϊκή υπεροχή στο κόκκινο χαλί. Και για να θρηνήσουμε δυστυχώς με την ήττα της, την χαμένη ευκαιρία της Ακαδημίας να κάνει την πιο τολμηρή επιλογή της εδώ και χρόνια, ανεβάζοντας τη Γαλλίδα βετεράνο για να παραλάβει το αγαλματάκι για το (σκανδαλωδώς απόν απ’ την κατηγορία Καλύτερης Μη Αγγλόφωνης Ταινίας) Εκείνη
- Για να διαπιστώσουμε αν η Ακαδημία θα κάνει το follow-through στο OscarsSoDiverse που πέτυχε με τις υποψηφιότητες φέτος (πώς αλλιώς θα πλασάρονταν σε τόσες κατηγορίες το Hidden Figures, το Fences και… ο Dave Patel(!)), δίνοντας και κανένα αντίστοιχο βραβείο που να πηγαίνει λίγο πιο πέρα από τα προφανή και άδικα, όπως αυτό της Β’ Ανδρικής Ερμηνείας στον Mahersala Ali, για την υπερεκτιμημένη του εμφάνιση στο Moonlight
- Για να ελπίζουμε μέχρι τέλους πως ο Jeff Bridges θα ανέβει να παραλάβει το Όσκαρ Β’ Ανδρικής Ερμηνείας για την ασύληπτου ερμηνευτικού βάθους και οικονομίας εμφάνισή του στο Hell or High Water / Πάση Θυσία, μήπως και μπορέσει από εκεί να μας εξηγήσει τι ακριβώς εννοούσε όταν έλεγε πως «Είμαι με τον Trump» –όχι πως χρειαζόμαστε κανέναν ιδιαίτερο λόγο να ελπίζουμε ο Jeff Bridges να ανέβει να παραλάβει οποιοδήποτε Όσκαρ, ακόμη κι αν είναι «με τον Trump».
- Για να δούμε αν το φιλελεύθερο, αντι-τραμπικό, και ιδίως αντι-απαρτχαϊντιστικό πολιτικό πνεύμα της Ακαδημίας θα πάρει θέση κατά των διακρίσεων και των τειχών, και θα βρει σημείο συσπείρωσης γύρω από το Fuocoamare του Gianfranco Rosi, το «επείγον, ευαίσθητο, και απαραίτητο» ντοκιμαντέρ, όπως το είχε χαρακτηρίσει η Meryl Streep όταν απένειμε στον Ιταλό τη Χρυσή Άρκτο στην περσινή Berlinale ή οι ψηφοφόροι θα περιοριστούν στην ασφάλεια οικείων (αλλά εξίσου αξιοβραβεύσιμων) θεμάτων, δίνοντας αβάντα στις τηλεοπτικές παραγωγές μέσα από το πεντάωρο O.J.: Made in America του ESPN.
- Για να δούμε τον Kenneth Lonergan και τον Barry Jenkins να χτυπάνε ο ένας τον άλλο στην πλάτη βλέποντας τον Damien Chazelle να ανεβαίνει στο πόντιουμ για να παραλάβει το Όσκαρ Σκηνοθεσίας για το λυγμόλαλο La La Land, με τον ίδιο τρόπο που το έκαναν ο David Lynch κι ο Robert Altman όταν το έχασαν απ’ τον Ron Howard για το μελιστάλαχτο A Beautiful Mind.
- Για να αναρωτιόμαστε την άλλη μέρα αν μας πήρε ο ύπνος και το ονειρευτήκαμε, αν καπνίσαμε κάτι που δεν έπρεπε, ή αν όντως είδαμε τα αλλαντικά και τα συσκευασμένα τρόφιμα του Sausage Party / Πάρτυ με Λουκάνικα να εισβάλλουν στο Dolby Theater, να τραμπουκίζουν αγρίως τα χνουδωτά τετράποδα του Zootopia / Ζωούπολη, να τους παίρνουν το Όσκαρ, και να του κάνουν γλυκό, γλυκό έρωτα. Κι ύστερα να το χαρίζουν στον Κούμπο και την Κόκκινη Χελώνα εξ ημισείας.
- Για να μελώσει το σαλόνι όταν ο John Legend καθίσει μπρος στο πιάνο και πατήσει τις πρώτες νότες απ’ το City of Stars: φαβορί για το Όσκαρ Καλύτερου Τραγουδιού, το εμβληματικό κομμάτι απ’ το La La Land αναμένεται να μιξαριστεί με το επίσης υποψήφιο Audition της ίδιας ταινίας, και μόνο αν οι ψήφοι της Ακαδημίας μοιραστούν ανάμεσα στα δύο tracks (απίθανο), υπάρχει η απειροελάχιστη πιθανότατα να πάρει κεφάλι το φετινό Happy, δηλαδή το Can’t Stop this Feeling (το μεγαλύτερο guilty pleasure της χρονιάς) το οποίο επί σκηνής θα ερμηνεύσει (εννοείται) ο Justin Timberlake.