Κόλλησα από μία πρώην σχέση μου. Ήταν το 2009 που ήμουν φαντάρος και συμμετείχα σε μία εθελοντική αιμοδοσία που έγινε μέσα στο στρατόπεδο και έτσι το έμαθα. Λίγες μέρες μετά με ειδοποίησαν ότι έπρεπε να κάνω κάποιες περαιτέρω εξετάσεις γιατί κάτι είχε βρεθεί στο αίμα. Δεν ήταν οι συνηθισμένες συνθήκες κάτω από τις οποίες γίνεται μία διάγνωση, γιατί έγινε στο στρατιωτικό νοσοκομείο με μία συμπεριφορά από τους γιατρούς όχι και τόσο αρμόζουσα. Ήταν μία κατάσταση, δηλαδή, όπου έπαιρναν παράλογα “μέτρα ασφαλείας”. Με πλησίαζαν μόνο φορώντας μάσκα λες και θα έμπαιναν σε χειρουργείο, ενώ αυτό δεν ενδείκνυται για κάποιον που έχει HIV καθώς δε μεταδίδεται ούτε με τον αέρα ούτε με το άγγιγμα και επίσης δεν έκαναν κάτι αντίστοιχο σε κανέναν άλλον ασθενή ακόμα και σε κάποιους που μπορεί να είχαν βήχα ή κάποια ίωση. Επειδή μιλάμε για γιατρούς, δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να δικαιολογηθεί ως άγνοια.
Όταν το έμαθα είχε ήδη τελειώσει η σχέση αυτή. Πρέπει να το είχα περίπου ένα με δύο χρόνια πριν το μάθω. Πρώτα το έμαθα εγώ και μετά εκείνος. Αρχικά το υπέθεσα λίγο δια της ατόπου απαγωγής γιατί είχα κάνει με αυτόν κι άλλον έναν σύντροφο σεξ χωρίς προφύλαξη, οπότε αρχικά είχα βρει τον άλλο, μου είχε πει ότι είχε εξεταστεί πρόσφατα και αργότερα κατάφερα να μιλήσω με τον ίδιο τελικά και να μάθω ότι είχε διαγνωστεί κι αυτός αργότερα, αφού είχε τελειώσει η σχέση μας. Δε με έκαιγε και τόσο πολύ να μάθω ποιος, που, πότε, γιατί, με την έννοια ότι ό,τι έγινε, έγινε. Από την άλλη, συναινούντες ενήλικες ήμασταν άρα η ευθύνη ήταν και στους δύο. Ό,τι δεν έκανε αυτός για μένα δεν έκανα κι εγώ για τον εαυτό μου. Και επίσης έπαιξε ρόλο η πολύ λανθασμένη λογική και νοοτροπία που υπάρχει ότι έχουμε μία σχέση και περνάει κάποιος καιρός και αισθανόμαστε άνετα και εμπιστευόμαστε τον άλλο. Θεωρούμε ότι όλα είναι εντάξει χωρίς να πάμε να εξεταστούμε και απλά κάποια στιγμή σταματάμε να χρησιμοποιούμε προφυλακτικό. Δυστυχώς, δεν έχουμε μάθει να συζητάμε με τους συντρόφους μας περί HIV και δε ρωτάμε τον άλλο αν είναι οροθετικός, αν έχει εξεταστεί πριν προχωρήσουμε στη μη χρήση προφυλακτικού.
Σοκαρίστηκα όταν μου το ανακοίνωσαν. Από τον πιο ανυποψίαστο μέχρι αυτόν που είναι σχεδόν σίγουρος, πάντα τη στιγμή που σου το ανακοινώνουν είναι ένα σοκ. Είναι το λεγόμενο σοκ της ανακοίνωσης και ισχύει σε κάθε περίπτωση. Το θέμα είναι τι κάνεις από εκεί και πέρα, δηλαδή, πώς το διαχειρίζεσαι και πώς συνεχίζεις τη ζωή σου από εκεί και πέρα. Δε μπορώ να πω ότι δε με έχει επηρεάσει. Είναι κάτι που είναι αδύνατο να σε αφήσει ανεπηρέαστο. Το θέμα είναι αν θα σε επηρεάσει θετικά ή αρνητικά, πώς θα το διαχειριστείς και που θα οδηγήσει όλο αυτό. Εμένα περισσότερο με έχει επηρεάσει θετικά και αυτό γιατί σχεδόν αρκετά γρήγορα από τη στιγμή που το είπα στους δικούς μου και είχα την υποστήριξή τους ξεκίνησα να ψάχνω και τι γίνεται πέρα από εμένα σε σχέση με αυτό. Δηλαδή, αν υπάρχουν οργανώσεις που ασχολούνται με το θέμα, ήθελα να δραστηριοποιηθώ, να κάνω κάτι για αυτό πέρα από τον εαυτό μου.
Έτσι βρήκα τη Θετική Φωνή που είναι ο σύλλογος οροθετικών που ζουν στην Ελλάδα και άρχισα μέσα από εκεί να δραστηριοποιούμαι και μέσα από αυτό ένιωσα καλά που το έκανα κι έτσι άρχισα να μιλώ πιο ανοιχτά για αυτό κι εκτός του δικού μου κύκλου. Άρχισα να μην το κρύβω γενικά, να μιλάω και πιο δημόσια για αυτό, να γράφω άρθρα για τα θέματα του HIV και του AIDS και γενικά από τη στιγμή που διαγνώστηκα το πώς εξελλίχθηκε η ζωή μου, το που είμαι σήμερα είναι πάρα πολύ θετικό. Δουλεύω στο Athens Check Point που είναι ένα κέντρο πρόληψης για τον HIV. Είναι μία δομή που στήθηκε από τη Θετική Φωνή σε συνεργασία με το AIDS Healthcare Foundation, μία διεθνή οργάνωση που κάνει δράσεις σε όλο τον κόσμο σε σχέση με το HIV.
Καταρχάς το είπα αμέσως σε κοντινούς μου ανθρώπους, σε φίλες μου κοντινές και την οικογένειά μου. Ήταν και το γεγονός ότι τη μία μέρα ήμουν φαντάρος και την άλλη δεν ήμουν, οπότε έπρεπε να εξηγήσω για ποιο λόγο έληξε τόσο πρόωρα η θητεία και επειδή δεν ήθελα να μπω σε διαδικασία σε δικούς μου ανθρώπους να πω κάποιο παραμύθι ή να φτιάξω μια φανταστική ιστορία, προτίμησα απλά να τους πω την αλήθεια. Ούτως ή άλλως, σκέφτηκα, ότι ήταν κάτι που θα ήθελα να ξέρουν και που θεωρούσα ότι δε θα έπρεπε να ντρέπομαι ή να κρατάω σαν ένα βαρύ μυστικό. Από δικούς μου ανθρώπους δεν είχα αρνητικές αντιδράσεις. Υπήρξε ένας μικρός πανικός στην αρχή ειδικά με τους γονείς, γιατί οι γονείς είναι γονείς. Εδώ μία γρίπη παθαίνεις και τρελαίνονται πόσο μάλλον για κάτι πιο σοβαρό. Αλλά καθίσαμε και τους εξήγησα πως έχει η κατάσταση σήμερα και ότι είναι κάτι αντιμετωπίσιμο και θα μπορώ να κάνω ό,τι είχα σκοπό να κάνω στη ζωή μου και δε θα με εμποδίσει σε κάτι. Περνώντας ο καιρός, το είδαν και στην πράξη και είναι και αυτοί πολύ ήσυχοι με το όλο θέμα γιατί βλέπουν ότι όντως ζω μια χαρά, ότι έχω τις παρέες μου, έχω μια καλή ζωή, οπότε το έχουν δει πλέον και με τα μάτια τους πως κάποιος με HIV μπορεί να ζήσει και να έχει μία καλή ποιότητα ζωής.
Κοινωνικός αποκλεισμός υπάρχει και είναι έντονος. Μπορεί εγώ να ζω καλά με αυτό και το στενό μου περιβάλλον να μην έχει πρόβλημα με αυτό, αλλά δε σημαίνει ότι δε βιώνω και δεν έχω βιώσει ρατσιστικές συμπεριφορές. Έχω δει ανθρώπους να κάνουν δύο βήματα πίσω όταν τους λέω ότι είμαι οροθετικός και να αποφεύγουν να κάνουν χειραψία. Σε δημόσιες υπηρεσίες που έχει χρειαστεί να δηλώσω κατάσταση υγείας έχω δει κακές συμπεριφορές. Από πλευράς ενημέρωσης είμαστε πολύ πίσω. Το πρόβλημα ξεκινάει από το σχολείο και από το γεγονός ότι δεν υπάρχει σεξουαλική διαπαιδαγώγηση ούτε στις αίθουσες ούτε στα σπίτια μας. Θεωρώ ότι όσο ακόμα έχουμε ένα υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων μαζί μάλλον δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ σεξουαλική διαπαιδαγώγηση γιατί βλέπουμε την εκκλησία να επεμβαίνει γενικά σε θέματα πολιτείας πάρα πολύ έντονα κι ενώ δε θα έπρεπε. Οπότε έχει επέμβει να μην μπει ούτε η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στο πλαίσιο του σχολείου. Ούτε οι περισσότεροι Έλληνες γονείς μιλάνε για τέτοια θέματα στα παιδιά τους, άρα ένας νέος άνθρωπος στην Ελλάδα ξεκινάει τη σεξουαλική του ζωή στις περισσότερες περιπτώσεις χωρίς να ξέρει τίποτα ή ελάχιστα πράγματα σχετικά με το HIV.
Έχω σύντροφο που δεν είναι οροθετικός και σκοπεύουμε να παραμείνει έτσι (γέλια). Εννοώ το να μην είσαι οροθετικός και να έχεις σχέση με κάποιον που είναι δε σημαίνει ότι το στάτους αυτό θα αλλάξει κάποια στιγμή. Εφόσον ξέρουμε τι γίνεται και πως να προστατευτούμε. Πλέον κάποιος οροθετικός που ακολουθεί αγωγή έχει χαμηλό ιικό φορτίο, δηλαδή, η ποσότητα του ιού που έχει κάποιος στο σώμα του, λόγω της αγωγής από τη στιγμή που ξεκινάς αρχίζει και πέφτει. Κάποια στιγμή λοιπόν μετά από ένα διάστημα που είναι κάποιος σε αγωγή, το ιικό φορτίο φτάνει στο επίπεδο που λέμε ότι είναι μη ανιχνεύσιμο και όταν κάποιος έχει σε αυτά τα επίπεδα ιικό φορτίο δεν θεωρείται πλέον και μεταδοτικός. Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι συνιστούμε να μην χρησιμοποιείται προφυλακτικό. Απλά ότι το κάνει ακόμα πιο ασφαλές και σε περίπτωση που γίνει ένα ατύχημα, οι πιθανότητες να γίνει μετάδοση με τόσο χαμηλό ιικό φορτίο είναι σχεδόν απίθανες. Στη συγκεκριμένη περίπτωση με το σύντροφο που είμαι τώρα, το ήξερε ήδη πριν καν προκύψει η σχέση επειδή κάναμε παρέα σε φιλικό επίπεδο πριν μας βγει το ερωτικό. Οπότε είναι κάτι που το γνώριζε εξαρχής, ήταν κάτι με το οποίο σαν ιδέα ήταν ήδη συμφιλιωμένος και το είχε δουλέψει πριν από εμένα. Γενικά, πριν από τον Τέλη, τον σύντροφο που έχω τώρα, πάντα το ανακοίνωνα σε υποψήφιους ερωτικούς συντρόφους εξαρχής. Υπήρχαν και καλές και άσχημες αντιδράσεις και όλα ήταν αναμενόμενα. Σίγουρα υπήρξαν και αυτοί που το άκουσαν και ζήτησαν βιαστικά το λογαριασμό ή αυτοί που εξαφανίστηκαν μυστηριωδώς. Ήταν αναμενόμενο και μπορώ να καταλάβω τους λόγους, άσχετα αν το θεωρώ λογικό ή όχι.
Την φαρμακευτική αγωγή την παίρνεις δωρεάν, δεν την πληρώνεις γιατί την καλύπτουν τα ασφαλιστικά ταμεία. Βέβαια αυτό σε ορισμένες περιπτώσεις δημιουργεί προβλήματα στην πρόσβαση γιατί για να την πάρεις δωρεάν πρέπει να είσαι ασφαλισμένος κάπου. Οπότε σε περιπτώσεις ανθρώπων που δε μπορούν να έχουν ή να ανανεώσουν ένα βιβλιάριο ή την ασφάλειά τους ή σε περιπτώσεις μεταναστών, η πρόσβαση σε φάρμακα είναι δύσκολη. Η θεραπεία, η αντιρετροϊκή αγωγή που παίρνει κάποιος είναι σε καθημερινή βάση. Δεν είναι ίδια τα φάρμακα για όλους και πλέον υπάρχει μια ποικιλία φαρμάκων οπότε ανάλογα με την κάθε περίπτωση μπορείς να πάρεις διαφορετική αγωγή. Μπορεί να είναι και ένα χάπι την ημέρα. H δική μου είναι τρία και νομίζω ότι με τις αγωγές που κυκλοφορούν σήμερα στη χειρότερη περίπτωση μπορεί να πάρει κανείς 4 χάπια την ημέρα. Είναι δύσκολο να βρεθεί θεραπεία γιατί είναι η φύση του ιού τέτοια. Πρόκειται για έναν ιό που κάνει μεταλλάξεις άρα μπορεί να πάρεις ένα φάρμακο και ο ιός μετά να μεταλλαχθεί και να μη λειτουργεί αυτή η αγωγή.
Στην Ελλάδα πολύ συχνά ακούμε την 1η Δεκέμβρη ως “Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS” για το οποίο και εγώ προσωπικά και οι οργανώσεις που ασχολούνται για αυτό δε συμφωνούμε. Παγκοσμίως είναι World AIDS Day. Το “κατά” είναι μία ελληνική προσθήκη στον ορισμό της μέρας αυτής. Είναι η Παγκόσμια Ημέρα AIDS και όχι “κατά του AIDS” γιατί αυτό το τοποθετεί σε ένα πλαίσιο των υγιών απέναντι στους οροθετικούς και με έναν τρόπο δε μας συμπεριλαμβάνει και δεν εμπεριέχει την έννοια της αλληλεγγύης προς εμάς.
Επίσης, είναι ένας ιός που κυκλοφορεί στο αίμα και άρα βρίσκεται στα ζωτικά μας όργανα. Εκεί, λοιπόν, μέσα στα ζωτικά μας όργανα ο ιός βρίσκει “κρυψώνες” και κρύβεται σε σημεία που τα φάρμακα δε φτάνουν, για αυτό είναι δύσκολο να τον εξαλείψεις τελείως. Μπορείς με την αγωγή να τον θέσεις υπό έλεγχο, αλλά τα φάρμακα δεν είναι ικανά να φτάσουν σε όλες τις “κρυψώνες” του ιού άρα μία ποσότητά του θα παραμείνει. Πλέον, η HIV λοίμωξη θεωρείται ένα χρόνιο νόσημα. Δε θεωρείται θανατηφόρο με την προϋπόθεση ότι κάποιος το γνωρίζει και ακολουθεί τη θεραπεία που πρέπει. Με αυτή την προϋπόθεση μπορεί να ζήσει κανονικά και το προσδόκιμο ζωής πλέον ενός οροθετικού δε διαφέρει πολύ με αυτό ενός μέσου ανθρώπου κι όσο εξελίσσονται οι θεραπείες αυτό όλο και βελτιώνεται. Για αυτό ο κόσμος πρέπει να εξετάζεται γιατί δεν πρόκειται πλέον για θανατική καταδίκη. Πρέπει να θέλουμε να ξέρουμε αν είμαστε φορείς κι όχι να κλείνουμε τα μάτια μας απέναντι σε αυτό.
Ειδικά σε μια χώρα όπως η Ελλάδα που η πολιτεία με το θέμα του HIV δεν έχει ασχοληθεί σχεδόν ποτέ σοβαρά και υπάρχουν μεγάλα κενά και ελλείψεις, η βοήθεια των οργανώσεων είναι μεγάλη. Βλέπουμε ότι η πολιτεία αντί να βοηθάει την κατάσταση να την κάνει χειρότερη. Είδαμε, ας πούμε, τι έγινε πριν από δύο χρόνια με τη διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών και τις επιχειρήσεις σκούπα. Έχουμε δει υπουργό υγείας, τον Λοβέρδο, να κατηγορεί τις εκδιδόμενες μετανάστριες για την αύξηση των κρουσμάτων. Πριν δύο χρόνια η Ελλάδα ξαφνικά ανακάλυψε τον HIV. Είχαμε που είχαμε άγνοια, έχεις και την πολιτεία να σου δείχνει τις φωτογραφίες των ιερόδουλων για να σου πει ότι αν πήγες μαζί τους πήγαινε κι εξετάσου. Εάν δεν έχεις πάει με κάποια από αυτές, αλλά γενικά έχεις κάνει σεξ χωρίς προφύλαξη, κοιμήσου ήσυχος. Η πολιτεία πέρασε ένα μήνυμα λανθασμένο από πάρα πολλές πλευρές. Ακόμη κι όσον αφορά στην πρόληψη και την ενημέρωση ήταν σα να σου έλεγε μόνο αν πήγες με αυτές που βλέπεις στην τηλεόραση, εξετάσου, αντί να σου περάσει το μήνυμα “αν έχεις κάνει σεξ χωρίς προφύλαξη, εξετάσου, αλλά και γενικά εφόσον είσαι σεξουαλικά ενεργός, κάνε το τεστ. Είδαμε να κυκλοφορεί η περιβόητη φήμη ότι οι χρήστες ναρκωτικών κολλάνε επίτηδες για να πάρουν το επίδομα κάτι το οποίο δεν έχει καμία βάση και καμία έρευνα ή στατιστικό δεδομένο αποδεικνύει κάτι τέτοιο. Το να κυκλοφορούν και να διατηρούνται τέτοιοι μύθοι βολεύει την πολιτεία γιατί ρίχνουν την ευθύνη σε συγκεκριμένες ομάδες πληθυσμού και με αυτό τον τρόπο προσπαθούν να απαλλαχθούν.
Ειδικά σε μια χώρα όπως η Ελλάδα που η πολιτεία με το θέμα του HIV δεν έχει ασχοληθεί σχεδόν ποτέ σοβαρά και υπάρχουν μεγάλα κενά και ελλείψεις, η βοήθεια των οργανώσεων είναι μεγάλη. Βλέπουμε ότι η πολιτεία αντί να βοηθάει την κατάσταση να την κάνει χειρότερη. Είδαμε, ας πούμε, τι έγινε πριν από δύο χρόνια με τη διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών και τις επιχειρήσεις σκούπα.
Η Ελλάδα έχει υιοθετήσει ένα στρατηγικό σχέδιο για την αντιμετώπιση του HIV το οποίο έχει μπει στο συρτάρι και δεν έχει υλοποιηθεί ούτε μισή πρόταση. Αυτό σημαίνει πλήρη αδιαφορία. Διαγνωσμένοι οροθετικοί στην Ελλάδα είμαστε γύρω στους 12.000 και υπολογίζεται ότι σε αυτό το νούμερο υπάρχει ένα συν 30% που είναι φορείς του HIV και δεν το γνωρίζουν. Για τον πληθυσμό της Ελλάδας δεν είναι ούτε μεγάλο ούτε μικρό. Γενικά στις δυτικές χώρες αυτό που επικρατεί είναι ότι το μεγαλύτερο ποσοστό είναι σε γκέι και bisexual άντρες και στην χώρα μας είδαμε πρόσφατα μία μεγάλη αύξηση στους χρήστες ενδοφλέβιων ναρκωτικών κάτι το οποίο έγινε γιατί η πολιτεία σταμάτησε να χορηγεί δωρεάν σύριγγες. Ενώ μέχρι το 2011 μπορούσες να πας στο κέντρο της Αθήνας σχεδόν σε οποιοδήποτε φαρμακείο και να ζητήσεις δωρεάν σύριγγα, αυτό σταμάτησε και είχαμε μία τρομερή αύξηση τον επόμενο χρόνο κάτι που ήταν και αναμενόμενο. Πριν από αυτό, ήμασταν η χώρα με το χαμηλότερο ποσοστό χρηστών με HIV που σημαίνει ότι η συμπεριφορά τους ήταν καλή και δε μοιράζονταν σύριγγες από τη στιγμή που είχαν δωρεάν πρόσβαση σε αυτή.
Υπάρχουν περιπτώσεις μεταναστών ή άστεγων για τους οποίους η πολιτεία θα έπρεπε να κάνει κάτι και δεν το κάνει. Για παράδειγμα κάποιος άστεγος χρήστης που είναι οροθετικός δε μπορεί καν να φιλοξενηθεί σε δομές που φιλοξενούνται άστεγοι γιατί οι δομές αυτές είτε δε δέχονται οροθετικούς είτε δε δέχονται χρήστες. Οι δομές που είναι για άστεγους γενικότερα δε δέχονται οροθετικούς άστεγους. Η μία και μοναδική δομή που έχει οχτώ ή εννιά κρεβάτια και φιλοξενεί οροθετικούς άστεγους, δε δέχεται χρήστες. Δηλαδή, αν είσαι οροθετικός και άστεγος υπάρχουν μόνο οχτώ ή εννιά διαθέσιμα κρεβάτια σε μία συγκεκριμένη δομή, αν είσαι και χρήστης απολύεσαι και από αυτή τη μοναδική δομή που θα μπορούσε να σε φιλοξενήσει. Και η πολιτεία αντί να φροντίζει για αυτά τους κατηγορεί ότι τα κάνουν επίτηδες. Ένας άνθρωπος που δεν έχει διεύθυνση να δηλώσει στην πρόνοια δε μπορεί να κάνει τα χαρτιά του για να πάρει το επίδομα και έρχεται η πολιτεία και λέει ότι κόλλησε επίτηδες για να πάρει το επίδομα. Από όπου και να το πιάσεις δε βγάζει λογική.
Η ομοφοβία ενισχύει τα κρούσματα. Πολλοί γκέι που δεν αυτοπροσδιορίζονται ως γκέι ενώ κάνουν σεξ με άλλους άντρες δεν εξετάζονται κιόλας γιατί θεωρούν ότι το HIV αφορά μόνο τους γκέι κι αν κάνουν εξέταση για HIV είναι σαν να παραδέχονται ότι είναι ομοφυλόφιλοι. Επίσης, λόγω του ρατσισμού και της ομοφοβίας απέναντι στους γκέι δυσκολευόμαστε πολλές φορές και στην πρόσβαση στο σύστημα υγείας. Όταν ξέρουμε ότι μπορεί να μας αντιμετωπίσει ρατσιστικά ένας γιατρός επειδή είμαστε γκέι ή όταν θα πάω σε ένα δημόσιο νοσοκομείο να κάνω τεστ για HIV θα έχω μία στάση του γιατρού απέναντί μου που είτε έμμεσα είτε άμεσα μπορεί να μου δείχνει ότι αν έχω κολλήσει φταίω επειδή είμαι ομοφυλόφιλος, όλο αυτό, αυτές οι αντιλήψεις βοηθούν να συντηρείται και το στίγμα και να φοβάται ο κόσμος να κάνει το τεστ. Σε μία κοινωνία που είναι ομοφοβική σίγουρα δεν υπάρχει και πρόσβαση στο τι πρέπει να προσέχω όταν κάνω σεξ. Όσο συντηρείται δεν πρόκειται ποτέ να λύσουμε το θέμα του HIV.
Στην Ελλάδα πολύ συχνά ακούμε την 1η Δεκέμβρη ως “Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS” για το οποίο και εγώ προσωπικά και οι οργανώσεις που ασχολούνται για αυτό δε συμφωνούμε. Παγκοσμίως είναι World AIDS Day. Το “κατά” είναι μία ελληνική προσθήκη στον ορισμό της μέρας αυτής. Είναι η Παγκόσμια Ημέρα AIDS και όχι “κατά του AIDS” γιατί αυτό το τοποθετεί σε ένα πλαίσιο των υγιών απέναντι στους οροθετικούς και με έναν τρόπο δε μας συμπεριλαμβάνει και δεν εμπεριέχει την έννοια της αλληλεγγύης προς εμάς. Θα έπρεπε να είναι μία μέρα όχι “κατά του AIDS”, αλλά υπέρ της πρόληψης, υπέρ της ενημέρωσης και υπέρ της αλληλεγγύης προς τους ανθρώπους που ζούμε με HIV.
Κάτι το οποίο επίσης λανθασμένα συγχέουμε στην Ελλάδα λόγω της άγνοιας είναι ο HIV και το AIDS. Ακούμε να μιλάνε για φορείς του AIDS κάτι που είναι λάθος γιατί το AIDS είναι η νόσος. Το να πεις ότι κόλλησες AIDS είναι λάθος. Είναι σαν να έχεις γρίπη και να λες ότι κόλλησες πυρετό. Δεν κολλάς πυρετό, ίωση κολλάς. Αυτό που μεταδίδεται είναι ο HIV, ο οποίος είναι ένας ιός που αν κάποιος τον έχει και δεν ακολουθήσει την αντιρετροϊκή θεραπεία που χρειάζεται κάποια στιγμή κι όχι άμεσα γιατί εξελίσσεται με αργούς ρυθμούς, θα μεταλλαχθεί σε AIDS. Θα φτάσουμε στο στάδιο, δηλαδή, που είναι πολύ εξασθενημένο το ανοσοποιητικό γιατί αυτό κάνει ο ιός, εξασθενεί το ανοσοποιητικό, κι αυτό θα σε οδηγήσει στο να αρχίσεις να νοσείς.
* Η Θετική Φωνή είναι Σύλλογος Οροθετικών Ελλάδος των ανθρώπων που ζουν με τον HIV/AIDS. Ο Σύλλογος ιδρύθηκε το 2009 με σκοπό την προάσπιση των δικαιωμάτων των οροθετικών, την αντιμετώπιση της εξάπλωση του HIV/AIDS καθώς και τον περιορισμό των κοινωνικών και οικονομικών επιπτώσεων του στην Ελλάδα. Για την επίτευξη του σκοπού του, ο σύλλογος αγωνίζεται για την εξασφάλιση καλύτερων πρακτικών πρόληψης και ενημέρωσης, υπηρεσιών περίθαλψης και κοινωνικής μέριμνας των ανθρώπων που ζουν με HIV/AIDS, αλλά και των ευάλωτων στον HIV κοινωνικών ομάδων. Παράλληλα εργάζεται για την κοινωνική αποδοχή, αλληλεγγύη και υποστήριξη των ομάδων αυτών ώστε να αντιμετωπιστούν οι παραβιάσεις της αξιοπρέπειας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων τους.
