Harris Lambrakis Quartet
Η απόλυτη ελληνική jazz μπάντα!
Αυτή είναι η ευλογία και ταυτόχρονα η κατάρα να είσαι Έλληνας μουσικός της τζαζ και του ελεύθερου αυτοσχεδιασμού και να μένεις στην Ελλάδα. Κάθε φορά που ακούω τη συγκλονιστική μουσική του κουαρτέτου από τα δύο cd, Θέα και Μετέωρα, κάθε φορά που ακούω το Χάρη Λαμπράκη (νέυ), το Νίκο Σιδηροκαστρίτη (ντραμς), το Δημήτρη Θεοχάρη (πιάνο) και το βενιαμίν της παρέας Δημήτρη Τσεκούρα (όρθιο μπάσο), αναρωτιέμαι φωναχτά ψιθυριστά και (τώρα) γραπτά, γιατί διάβολε δεν ηχογραφούν σε μια μεγάλη ευρωπαική δισκογραφική (υπάρχουν τουλάχιστον δύο στην… κεντρική Ευρώπη) αφού είναι δέκα κλάσεις καλύτεροι από τα μισά τουλάχιστον γκρουπ που ηχογραφούν εκεί;!
Κι όμως το Harris Lambrakis Quartet δεν ηχογραφεί ούτε στην ECM ούτε στην ΑCT, για παράδειγμα. To γιατί είναι ολόκληρη συζήτηση και η αιτία σίγουρα δεν είναι μόνο μία. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι άλλο είναι να παίζεις τζαζ σε μια χώρα δύο ώρες από μια ευρωπαική μητρόπολη με το τραίνο κι άλλο είναι μετά από δύο ώρες αντίστοιχο ταξίδι να έχεις φτάσει από την Αθήνα μέχρι τη… Λιβαδειά!
Το βράδυ της Παρασκευής ανηφόρισα λοιπόν από το Π. Φάληρο στη Ζωοδόχου Πηγής. Εκεί είναι μια μικρή μαγική μουσική σκηνή, για όποιον δεν το ξέρει, το Ζp-87, για ν΄ ακούσω το κουαρτέτο μιας και είχα μάθει ότι θα παίξουν καινούργιο υλικό, που προορίζεται για την τρίτη δισκογραφική τους δουλειά. Κι αυτή κατά πως φαίνεται σε δική τους παραγωγή και με δικά τους έξοδα – όπως και της υπόλοιπης ελληνικής τζαζ σκηνής θα μου πείτε και θα έχετε δίκαιο.
Ο χώρος είναι ένα ισόγειο μιας τυπικής άχαρης πολυκατοικίας στη Νεάπολη, άφτιαχτος κι …αστόλιστος, άντε 80-90 τετραγωνικών. Καρέκλες πτυσσόμενες, πάγκοι αυτοσχέδιοι και όρθιοι ακροατές (καλό αυτό, κι εγώ όρθιος ήμουν) και μια γωνία που παίζει το ρόλο της σκηνής. Κι όμως είναι ένας χώρος ζεστός και θαυματουργός. Εκεί όσοι πάνε (με ελεύθερη συνεισφορά και άν θέλουν ποτήρι κρασί για μόλις 2 ευρώ…), πάνε συνειδητά μόνο για να ακούσουν. Η ακουστική είναι μια χαρά και η ατμόσφαιρα… εκκλησία. Ούτε σούρτα-φέρτα, ούτε τα λέω με τον/την διπλανό/ή, ούτε χασκογελάει κανείς, αφού κανείς δεν βγήκε για να…διασκεδάσει, αλλά για να ΑΚΟΥΣΕΙ. Η ελληνική τζαζ σκηνή έχει βρει τον εναλλακτικό της χώρο που δεν ακούγονται μαχαιροπίρουνα και γελάκια παρά μόνο μουσική και χειροκροτήματα. Κι επειδή είναι και σε πολυκατοικία, το live τελειώνει το αργότερο στις εντεκάμιση…
Η μουσική που άκουσα ήταν μαγική, όπως άλλωστε μας έχουν συνηθίσει ο Χάρης Λαμπράκης, ο Νίκος Σιδηροκαστρίτης και τα άλλα καταπληκτικά «παιδιά». Ο Λαμπράκης είναι από τα καλύτερα νέυ στον κόσμο, ο Σιδηροκαστρίτης είναι από τους πιο μουσικούς και δημιουργικούς ντράμερ που έχω ακούσει και θα μπορούσε να παίζει με τον οποιονδήποτε και οπουδήποτε στον κόσμο. Ο Δημήτρης Θεοχάρης είναι ένας χαρισματικός πιανίστας και ο νεότερος όλων Δημήτης Τσεκούρας έχει κάνει τεράστια άλματα από τότε που μπήκε στο κουαρτέτο και ξεδιπλώνει πια με άνεση το ταλέντο του που σίγουρα θα πάει μακριά.
Το σπουδαιότερο όλων όμως είναι ότι το επίπεδο των συνθέσεων του γκρουπ είναι πραγματικά εξαιρετικά υψηλό κι αυτό είναι το συγκριτικό τους πλεονέκτημα, όχι αναφορικά με την ελληνική σκηνή μόνον, αλλά και με την ευρωπαϊκή. Δεν μου αρέσει να υπερβάλλω. Ο Χάρης Λαμπράκης και το κουαρτέτο του είναι ένα σπουδαίο γκρουπ της διεθνούς σκηνής. Τελεία και παύλα! Ο ήχος τους είναι σαν να ακούς τον Κολτρέιν να παίζει νέυ στις όχθες του Νείλου ή στην καρδιά της ερήμου Καλαχάρι ή σε μια Ηπειρώτικη κορφή μαζί με τους μουσικούς συντρόφους του. Το ανατολίτικο πνευστό του Λαμπράκη γίνεται όταν το θέλει το απόλυτο όργανο της μόνταλ. Το κουαρτέτο είναι σαν να έπεσε στο «μαγικό φίλτρο» της ελληνικής παράδοσης και ταυτόχρονα σαν να αναδύθηκε από τα έγκατα της παγκόσμιας μουσικής γλώσσας του σήμερα και του αύριο. Ο τρίτος δίσκος τους θα είναι έτοιμος κατά την Άνοιξη , θα έχει τον τίτλο (μάλλον) , Λαφίνα και (απ’ ότι ακούσαμε χθες ) , θα είναι εξαιρετικός!
Manu Katché – Live in Concert
Ένας κομψός δυναμίτης…
Ο Γαλλο-ιβοριανός ντράμερ Manu Katché είναι γνωστός στο χώρο της world μουσικής και της rock από τα μέσα της δεκαετίας του ΄80. Οι επιτυχίες του άλμπουμ So του Peter Gabriel και των Nothing Like the Sun και The Soul Cages του Sting, του άνοιξαν το δρόμο στην αναγνωρισιμότητα και την καταξίωση. Από τότε μέχρι σήμερα έχει παίξει με όλη την αφρόκρεμα της pop/rock/world…και jazz. Aπό τους Afro Celt Sound System μέχρι τον Al Di Meola και τον Jan Garbarek και από τον Jeff Beck και τους Dire Straits μέχρι τους Simple Minds, Manu Chao, Loreena Makennit και Youssou N’ Dour. Είναι πραγματικά εντυπωσιακή η άνεση με την οποία κινείται ο Manu σε όλα τα επίπεδα, τα στυλ και τους τρόπους τόσων πολλών και τόσο διαφορετικών, σπουδαίων μουσικών.
Από το 1992, οπότε και μας έδωσε το πρώτο προσωπικό άλμπουμ του, It ‘s About Time, με εμφανείς τις rock καταβολές του, οι επιρροές από τη jazz πολλαπλασιάζονται και η μουσική διαδρομή του Γαλλοαφρικανού ντράμερ και συνθέτη, αλλάζει μιας και βουτάει μέχρι το λαιμό πια στον σύγχρονο αυτοσχεδιασμό, εμπλουτισμένο φυσικά με στοιχεία από την fusion, την world, το groove και το Miles Davis postbob στυλ. Η προσωπική δισκογραφία του εμπλουτίζεται με τέσσερα ακόμη πολύ δυνατά όσο και ιδιαίτερα άλμπουμ, όλα στην ECM: Neighbourhood (2005), Playground (2007), Third Round (2010) και Μanu Katche (2012).
Kαι φτάνουμε στο φρέσκο διπλό βινύλιο Manu Katché – Live in Concert με τους εξαιρετικούς Luca Aquino (τρομπέτα) , Tore Brunborg (σαξόφωνο και synth bass), Jim Watson (πιάνο και Ηammοnd B3) και τον ίδιο φυσικά στα ντραμς. Η ζωντανή ηχογράφηση είναι από το θρυλικό New Morning στο Παρίσι. Δευτέρα βράδυ του ζεστού Ιούνη του ΄14, ο Manu και η παρέα του ανέβηκαν στη σκηνή του «ναού» της σύγχρονης τζαζ στη γαλλική πρωτεύουσα κάνοντας ένα από τα καλύτερα live στην καριέρα τους. Και ευτυχώς η αίσθηση και το αποτύπωμα αυτού του live, πέρασε απόλυτα στην ηχογράφηση και το διπλό βινύλιο με τις χαρακτηριστικές πρασινοκόκκινες πινελιές στο εξώφυλλο .
Πρόκειται για ένα ψυχεδελικό αμάλγαμα που κινείται με άνεση από τη μελωδική ambient σκανδιναβική αίσθηση των σαξοφώνων του Tore Brunborg, την μεσογειακή αισθητική της τρομπέτας του Ιταλού Luca Aquino, το σουιγκάτο παίξιμο του βρετανού κιμπορντίστα Jim Watson και τα άλλοτε υπόγεια και συγκρατημένα κι άλλοτε πολυρυθμικά ντραμς του Manu, που όταν θέλει μοιάζουν να εκτροχιάζονται στο μουσικό άπειρο. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι ο Katché παρά το βαθιά rock παρελθόν του κατορθώνει στις jazz συνθέσεις του, όσο και σαν ντράμερ, να κινείται σαν να μεγάλωσε από μικρός με τζαζ και fusion αυτοσχεδιασμούς. Ένας ολοκληρωμένος και πολυδιάστατος μουσικός που κάνει ό,τι θέλει με ζηλευτή μουσική ακρίβεια και προσωπικό στυλ. Επόμενο ήταν λοιπόν να μας δώσει λοιπόν ένα live σαν «κομψό δυναμίτη» για τα αυτιά και την καρδιά μας.
