Στις Νύχτες Πρεμιέρας κέρδισε ειδική μνεία “για την τόλμη να αναζητήσει και να δοκιμάσει διαφορετικούς τρόπους για ν’ αφηγηθεί ολοκληρωμένα την ιστορίες του”, όπως σημείωσε η κριτική επιτροπή.
Κατέβηκε από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα πριν από μερικούς μήνες και εργάζεται στον διαφημιστικό κλάδο, με έμφαση στα νέα μέσα.
Η μικρού μήκους ταινία του, Dust, γράφτηκε “με τις κούτες της μετακόμισης στο χέρι”, όπως λέει.
Ίσως να τον έχεις γνωρίσει από το ονειρικό βίντεο κλιπ που γύρισε για το “Our own dream” των Keep Shelly In Athens.
Φοβάται την αποτυχία και τoυς εμπαθείς κριτικούς, αλλά ευτυχώς δε φοβάται να το παραδεχτεί.
Μικρός έβλεπε συνέχεια ταινίες του Disney. Μεγάλος κόλλησε με τον Αρονόφσκι. Δεν “πιάνει” τον Ντέιβιντ Λιντς.
Για το Dust όλοι οι συντελεστές δούλεψαν χωρίς πληρωμή και είναι ευγνώμων γι’ αυτό. “Ήταν labor of love”, όπως λέει.
Για να πετύχει τη σκοτεινή ατμόσφαιρα του Dust, πλημμύρισε τα γυρίσματα με λιβάνι.
Για τη μουσική επένδυση του Dust χρησιμοποίησε τμήματα τραγουδιών των Swans, από το The Seer EP.
Δεν κουράζεται ποτέ να συζητάει για τον queer Xavier Dolan και την τρέλα που κουβαλά ο Λαρς φον Τρίερ.
Ήταν σίγουρος ότι το Dust δεν θα διακρινόταν στις Νύχτες Πρεμιέρας. Έπεσε έξω.
Και λίγα λόγια για την ταινία, από τον Χρήστο Πολίτη.
Η ιστορία των γενεθλίων μιας νεαρής κοπέλας γίνεται στα χέρια του Θανάση Τσιμπίνη μια υπέροχη hardcore ποπ μπαλάντα, διάρκειας επτά λεπτών.
Παίζοντας με παστέλ χρωματικές αποχρώσεις και δίνοντας χώρο σε κομβικά δίπολα, o σκηνοθέτης εγκλωβίζει τις δυο ηρωίδες του, το κορίτσι των γενεθλίων και την αυταρχική μητέρα της σε ένα αδιαπραγμάτευτης αισθητικής σκηνικό. Η μητέρα ετοιμάζει την τούρτα, όσο η κόρη της παραμένει (από την ίδια) κλειδωμένη στο παιδικό της δωμάτιο. Τα κίτρινα χρωματικά αντικρίσματα που γλύφουν το σπίτι μοιάζουν παράταιρα με την ρομαντική ροζ εκδοχή του δωματίου του κοριτσιού, που μέσω κρυμμένων παγανιστικών συμβόλων και την σκύλευση της παιδικής της ηλικίας, θα προσπαθήσει να αποδράσει σε έναν άλλον, ονειρικό κόσμο, όπου θα αναμετρηθεί με τους παιδικούς της φόβους, όταν ένας άντρας με μάσκα αλεπούς θα εμφανιστεί. Και θα τους κάνει συμμάχους της.
Η μητέρα θα ξεκλειδώσει το δωμάτιο της κόρης της για να γιορτάσει και φέτος τα γενέθλιά της. Ύστερα θα την αφήσει ξανά μόνη. Μέχρι που το κορίτσι θα αναλάβει για πρώτη φορά να την κρατήσει κοντά της με μια συγκινητική, έντονη σκηνή χορού που μοιάζει σαν μια μάχη μεταξύ δυο θηρίων να ελευθερωθούν, όταν η κόρη θα επιζητήσει την αγκαλιά της μητέρας της όσο εκείνη θα παλεύει να την απωθήσει, βλασφημώντας την επαφή, με τα χρώματα να τις κυκλώνουν. Το κορίτσι θα επιλέξει τον ονειρικό δρόμο, η μητέρα θα μείνει πίσω. Η μητέρα θα επισκεφθεί τα όνειρα της κόρης της, μη αντέχοντας την ομορφιά τους. Το μαζί την σκοτώνει, ενώ παράλληλα ελευθερώνει την κόρη, κάνοντάς την μέτοχο σε ένα ”άγραφο συμβόλαιο” όπου μόνο μια θα πρέπει να παραμείνει ζωντανή. Και μένοντας η μοναδική αλώβητη, θα κληθεί να διαχειριστεί τη νέα της ελευθερία, μια ελευθερία που βρίσκει εμπόδιο στις γωνίες του δωματίου της, με ένα φυλακισμένο καναρίνι να αποχαιρετά την πρότερη ισορροπία.
Με δίπολα, όπως η αγάπη και η αδιαφορία, η επαφή και ο χωρισμός, ο θάνατος και η ζωή, ο φόβος και η κατανόηση, ο Τσιμπίνης αναλαμβάνει μέσω των χρωμάτων να κάνει την εξαιρετική μουσική των Swans σύμμαχο των εικόνων του, άρρηκτα συνδεδεμένων με την οπτική επαγρύπνηση της εναλλαγής των πλάνων του.
Με σύμβολα να διατρέχουν τα 7 λεπτά της ταινίας, όταν κλουβιά, τούρτες, μάσκες και διαμάντια, λουλούδια και χρυσόσκονες, και με αναφορές να τρέχουν από παιδικές ιστορίες και εικόνες του Disney και να δημιουργούν ένα εμπνευσμένο ποπ σκηνικό, ο δημιουργός δεν αφήνει τα ίδια σύμβολα να τον καταπιούν, αλλά τα αφομοιώνει μέσα σε μια νοσηρή ιστορία ενηλικίωσης με δυο εξαιρετικές Νάνσυ Μπουκλη (στον ρόλο της κόρης) και Μισέλ Βάλλευ (στον ρόλο της μητέρας), όπου κόβοντας τις όποιες κλωστές τις ήθελαν μαριονέτες, λειτουργούν σαν ειλικρινείς ηρωίδες αυτού του παραμυθιού.
