– Οι περισσότεροι από τους συμμετέχοντες παίζουμε από τα μικράτα μας.
– Από τα ποια; Όταν ήσουν εσύ παιδί δεν υπήρχε καν Scrabble στην Ελλάδα!
Ένα από τα διασημότερα επιτραπέζια της υφηλίου ξεκίνησε ως μια αποτυχημένη προσπάθεια του Αμερικανού αρχιτέκτονα Alfred Mosher Butts να κάνει στροφή στην καριέρα του προσεγγίζοντας εταιρείες κατασκευής παιχνιδιών τη δεκαετία του ‘30 μέχρι που ένας ένας επιχειρηματίας μυρίστηκε τη σωστή επένδυση και αποφάσισε να οδηγήσει το Scrabble σε μαζική κυκλοφορία το έτος του 1948. Το 2016, στο ισόγειο ενός ξενοδοχείου στο σταθμό Λαρίσης ζευγάρια παιχτών καθισμένα αντικριστά προσπαθούν να βάλουν σε μια τάξη τη σκέψη και τα εφτά ξύλινα γράμματα που έχουν στη διάθεση τους για να βγουν νικητές στο παιχνίδι όπου η κάθε λέξη τους μετράει.
«Έβαλες το “κύμα” σου εκεί που θα έβαζα τα “ψέμματα” μου». Τέτοιου είδους σουρεαλιστικοί διάλογοι σπάνε τη σιωπή που επικρατεί στον χώρο καθώς τα τριάντα λεπτά κάθε παρτίδας μετράνε αντίστροφα στο χρονόμετρο που είναι τοποθετημένο πάνω σε κάθε τραπέζι. Στο 8ο Χειμερινό Τουρνουά που διοργανώθηκε από τον όμιλο Αθηνών- Πειραιώς, 83 παίχτες από τους ομίλους της -πρωτοπόρας στη διάδοση του παιχνιδιού- Καστοριάς, της Πτολεμαΐδας, της Θεσσαλονίκης, της Βέροιας και της Ρόδου διεκδικούν το συμβολικό έπαθλο, δηλαδή το χρυσό, το αργυρό ή το χάλκινο αντίγραφο αναλογίου. «Εκτός από το γεγονός πως είναι χρηστικό, μπορείς να κυκλοφορείς με αυτό στα τουρνουά και να πουλάς μούρη. Όπως κάνει ο κύριος από εδώ που όταν παίξω μαζί του και τον δω να χρησιμοποιεί το χρυσό του αναλόγιο θα ψαρώσω και αυξηθούν οι παλμοί μου αφού είμαι νιούμπι μπροστά του». Ο νυν πρόεδρος του ομίλου Φώτης Μιχαήλ και ο τέως Νίκος Σαλαμούρας θυμούνται πως κατά το μιλένιουμ οι κανόνες της κατασκευάστριας εταιρείας άρχιζαν να αλλάζουν για τις ανάγκες του αγωνιστικού σκραμπλ που μόλις είχε αρχίσει να αποκτά οπαδούς στην Ελλάδα, όπως τις δύο αντίπαλες που παρότι στέκομαι ακριβώς από πάνω τους με καρφωμένο το βλέμμα μου στις λέξεις «αμόκ» και «φρίκαρες» που έχουν σχηματιστεί στο ταμπλό τους δε μπορώ με τίποτα να τις βγάλω από την περισυλλογή στην οποία έχουν πέσει.
Ο μπούσουλας παραμένει ως έχει από το 1983, όταν τα εγχώρια καταστήματα παιχνιδιών έβαλαν στις προθήκες τους το παιχνίδι που απαιτεί καλή γνώση του λεξιλογίου και στρατηγική τοποθέτηση των γραμμάτων. Ο παίκτης που παίζει πρώτος τραβάει από το βελούδινο σακουλάκι και τοποθετεί υποχρεωτικά την πρώτη του λέξη στο κεντρικό τετράγωνο. Ο επόμενος πρέπει να γράψει με τη σειρά του κάτι που να βγάζει νόημα χρησιμοποιώντας ένα γράμμα κοινό με την προηγούμενη λέξη. Και οι δύο πρέπει να έχουν διαρκώς 7 γράμματα στα αναλόγιά τους που αν καταφέρουν να τα χρησιμοποιήσουν μονομιάς κάνουν το λεγόμενο “Scrabble” που τους πριμοδοτεί με πενήντα επιπλέον πόντους.
Ωστόσο, αν αποφασίσεις να προχωρήσεις σε αγωνιστικό επίπεδο οφείλεις να ξεχάσεις τις έξτρα ευκαιρίες που σου έδιναν οι γονείς σου και τους τσακωμούς με τις παρέες πάνω από τη λέξη που έβγαλες από το μυαλό σου ή εκείνη που δεν έμαθες να γράφεις ποτέ σωστά από όταν ακόμη χρησιμοποιούσες καρτέλα ορθογραφίας. Εδώ οι ενστάσεις δίνουν και παίρνουν και ο αρχιέφορος μαζί με την ομάδα του λύνουν τις διαφορές μεταξύ των παιχτών ξεφυλλίζοντας δύο ογκώδη και δημοφιλή νεοελληνικά λεξικά. «Eνώ οι οδηγίες του κατασκευαστή υπαγορεύουν πως δεν μετράνε οι ξενικές άκλητες λέξεις, εμείς κατά σύμβαση δεχόμαστε όσες υπάρχουν στον Τριανταφυλλίδη και στη δεύτερη έκδοση του Μπαμπινιώτη, ενώ μέχρι το Πάσχα θα γίνονται αποδεκτές όσες έχουν καταγραφεί μέχρι την τρίτη αναθεώρησή του. Από εκεί και πέρα δεν γίνονται δεκτά τα κύρια ονόματα,τα αρκτικόλεξα και όσες λέξεις βρίσκονται σε επεξηγηματικό πλαίσιο δίπλα από ένα λήμμα». Πιάνοντας τη διαφωνία ενός ζευγαριού για το πως κλίνεται το «ρουσφέτι» καταλαβαίνω γιατί πριν λίγο έπεσα πάνω σε μια νεοελληνική γραμματική.
Εσύ ξέρεις πως κλίνεται το «ρουσφέτι»;
Παρότι δεν είσαι υποχρεωμένος να ξέρεις τι σημαίνει η λέξη που βάζεις, οι δύο άντρες του ΔΣ Αθηνών – Πειραιώς εξηγούν πως οι περισσότεροι παίκτες αναζητούν μετά όσες από αυτές δε γνώριζαν πάνω στο ταμπλό προκειμένου να εμπλουτίσουν το λεξιλόγιο τους. Αν έχεις όμως για αντίπαλό σου έναν φιλόλογο το βάζεις στα πόδια μια ώρα αρχύτερα; «Θα περίμενε κανείς πως ένα τέτοιου είδους παιχνίδι ενδιαφέρει μόνο εκπαιδευτικούς και καθηγητές πανεπιστημίων, είναι μεγάλο το εύρος των ειδικοτήτων που θα συναντήσεις ενώ υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν ολοκληρώσει όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες. Εξάλλου μετράει και ο παράγοντας της τύχης στο παιχνίδι. Aν το χέρι σου βγάλει εφτά σύμφωνα και ο Μπαμπινιώτης ο ίδιος να είσαι μάλλον θα τα βρεις σκούρα».
Οι έφοροι κλείνουν τα βιβλία, τα μολύβια αφήνονται από τα χέρια, τα χαρτιά με τις βαθμολογίες υπογράφονται. Η ώρα για την σιέστα των ταλαιπωρημένων πνευματικά παιχτών είχε φτάσει, αφού μερικές ώρες ανάπαυλας είναι απαραίτητες για εκείνους που θα φτάσουν μέχρι τον τελικό της επομένης μέρας. Στο λόμπι, μία μητέρα και ένοικος του ξενοδοχείου απλώνει μπροστά από δύο ανυπόμονα παιδιά μια απλοποιημένη έκδοση του παιχνιδιού λέξεων αποδεικνύοντας μου έμπρακτα την οδηγία «από 9 έως 99 ετών» που κάποτε μου φαινόταν αλλόκοτη.
![[Και όσο γλυκαίνω από τις θύμησες και τις τριανταφυλλιές], του Χρήστου Πυθαρά](https://popaganda.gr/wp-content/uploads/2019/02/14991378_1630575106968289_6100419817607109380_o-300x200.jpg)
