Ο Tom Odell δεν τραγουδά μόνο το “Another Love”

Είναι εκείνος που όλοι αποκαλούν «ξανθό πιτσιρικά» και ας μην είναι και τόσο πιτσιρικάς πλέον στα 27 του χρόνια. Ιδίως αν διαβάσει κάποιος το βιογραφικό του, καταλαβαίνει ότι πίσω του έχει εμπειρίες, που ένας οποιοσδήποτε άλλος «πιτισιρικάς» θα ζήλευε. Γεννήθηκε στην Αγγλία, έζησε λίγα χρόνια στη Νέα Ζηλανδία, έμαθε κλασικό πιάνο από πολύ μικρός, άρχισε να γράφει μουσική και στίχους στα 13 του, συμμετείχε από μικρός σε βραδιές «ανοιχτού μικροφώνου», όπου έπρεπε να πείσει το κοινό πόσο καλός είναι για να μην τον κατεβάσουν κάτω, σπούδασε στο Ινστιτούτο Μοντέρνας Μουσικής του Μπράιτον κι εκεί που πήρε την πρώτη του αναγνώριση μέσω της σχολής του, τα άφησε όλα πίσω του και μετακόμισε στο Λονδίνο για να κυνηγήσει τη σόλο καριέρα.

Η Lily Allen ήταν αυτή που τον εντόπισε κι έτσι υπέγραψε το πρώτο του δισκογραφικό συμβόλαιο και τον Οκτώβριο του 2012 κυκλοφόρησε το πρώτο του EP με τίτλο “Songs from Another Love”. Τι ακριβώς συνέβη μετά από αυτό; Ένα ωραιότατο «ΜΠΑΜ». Το τραγούδι “Another Love” χρησιμοποιήθηκε ως τρέιλερ του BBC, οι υποψηφιότητες για βραβεία έπεφταν η μία μετά την άλλη, ο οίκος μόδας Burberry χρησιμοποίησε τραγούδια του σε όλες τις επιδείξεις του εκείνη τη χρονιά και ο Tom κέρδισε το βραβείο των κριτικών στα Brit Awards, ένα βραβείο που πιο πριν είχαν κερδίσει μόνο γυναίκες και μάλιστα γυναίκες με μεγάλο καλλιτεχνικό εκτόπισμα, όπως η Florence Welch (Florence & the Machine), η Adele και η Emeli Sandé.

Λίγο αργότερα κυκλοφόρησε το πρώτο του άλμπουμ Long Way Down, ένα ακόμη EP, ένα Χριστουγεννιάτικο άλμπουμ (ναι, βγαίνουν ακόμη τέτοια, αμέ) και η τελευταία του κυκλοφορία έχει τον τίτλο Wrong Crowd, τίτλος που αρχικώς παρεξηγήθηκε από τους φανς του οι οποίοι νόμιζαν ότι αναφέρεται σε αυτούς, ώσπου βγήκε ο ίδιος να βάλει τα πράγματα στη θέση τους και να ηρεμήσει την κατάσταση.

Στα δικά μας τώρα. Εκείνη τη χρονιά του 2013, το τραγούδι “Another Love” ακουγόταν σε μπαράκια που έπαιζαν οι πιο ψαγμένοι djs της πόλης και όλοι πήγαιναν να τους ρωτήσουν ποιο κομμάτι είναι. Το καλοκαίρι του ‘14, θυμάμαι, κάναμε με κάποιες φίλες ένα road trip και η οδηγός που δεν το ήξερε, ενθουσιάστηκε τόσο όταν το έβαλα, σε σημείο να μην με αφήνει να αλλάξω κομμάτια στο στικάκι μου και ακούγαμε Tom Odell σε όλο το ταξίδι. Εντάξει δεν μας χάλασε. Με αυτή τη μικρή χρονοκαθυστέρηση, ο Βρετανός έγινε απαραίτητο «γκάτζετ» κάθε Έλληνα μουσικού επιμελητή και dj για ολόκληρο το 2014.

Η μουσική του Tom Odell όμως δεν σταματά εκεί. Είναι από αυτές τις περιπτώσεις που μπορεί να μην έχει βγάλει αντίστοιχα εμπορικό χιτ με το πρώτο αλλά έχει πολλά τραγούδια που έχουν τη δύναμη να σε συνεπάρουν και, το κυριότερο απ’ όλα, ο Tom είναι πολύ δυναμικά συναισθηματικός στη σκηνή. Ίσως, σε κάποιους, μερικές φορές να θυμίζει λίγο τον Elton John στα νιάτα του, πράγμα λογικό μιας και είναι ένας από τους μουσικούς που τον έχουν επηρεάσει περισσότερο, πράγμα ακόμη πιο λογικό μιας και ο Έλτονας είναι τραγουδιστής και πιανίστας και Βρετανός και αγαπημένος της Βασίλισσας και δεν χρειάζεται να γράψω κάτι άλλο νομίζω. Να ξέρετε, πάντως, πως κάτι μου λέει ότι θα τα σπάσει στην Τεχνόπολη ο «μικρός», οπότε φροντίστε να είστε εκεί.

https://www.youtube.com/watch?v=MwpMEbgC7DA

Ξεκίνησες να γράφεις τραγούδια στα 13 σου αλλά, όπως έχεις πει, δεν ήθελες να το μοιραστείς με κανέναν αυτό. Για ποιο λόγο το έκρυβες για χρόνια; Ήταν κάτι που ένιωθα ότι το κάνω για να ευχαριστήσω εμένα, δεν το έκανα για τους άλλους. Έτσι ένιωθα τότε. Περίμενα να βραδιάσει για να μείνω μόνος μου στο δωμάτιό μου και να ασχοληθώ με τη μουσική. Ήταν κάτι δικό μου.

Τι σε έκανε τελικά να «βγεις από το δωμάτιο»; Νομίζω το έκανα όταν ένιωσα ότι πλέον έχω αυτοπεποίθηση και δεν ντρέπομαι τόσο.

Πίσω στα χρόνια που εμφανιζόσουν σε διάφορα venues σε βραδιές ανοιχτού μικροφώνου, είχαν συμβεί περίεργα πράγματα που σε έφεραν σε δύσκολη θέση; Πολλά περίεργα πράγματα συνέβησαν εκείνη την περίοδο, κάποιοι προσπαθούσαν να μου πάρουν το μικρόφωνο, μεθυσμένοι τύποι ανέβαιναν στη σκηνή, σίγουρα δεν ήταν ο καλύτερος τρόπος να ξεκινήσεις στον χώρο, ήταν όμως σίγουρα πολύ εποικοδομητικός.  

Αν έπρεπε να το ξανακάνεις όλο αυτό από την αρχή, θα το έκανες; Ναι, θα το έκανα γιατί στην πραγματικότητα απολάμβανα το γεγονός ότι ασχολούμουν με τη μουσική. Όταν αγαπάς τη μουσική δεν σε νοιάζει αν θα παίξεις μπροστά σε 10 ανθρώπους ή σε ένα γεμάτο στάδιο, αγαπάς να παίζεις, οπότε, ναι, θα το έκανα ξανά από την αρχή αν χρειαζόταν.

Όταν άρχισες να γνωρίζεις διάσημους μουσικούς, ποιος ήταν αυτός που σε εντυπωσίασε περισσότερο; Σίγουρα ένιωσα δέος όταν γνώρισα τον Elton John γιατί ήταν ο άνθρωπος που με επηρέασε περισσότερο μουσικά. Ήταν αξιαγάπητος στην πρώτη μας συνάντηση. Με ενθάρρυνε συνέχεια και με έκανε να νιώσω πολύ καλά με τον εαυτό μου. Δεν θυμάμαι ακριβώς τα λόγια του, γιατί ήμουν πολύ ενθουσιασμένος που το βίωνα αυτό, θυμάμαι όμως ότι ήταν αξιαγάπητος.

Υπήρξε κάποιος που γνώρισες και αποδείχτηκε μεγάλη απογοήτευση; Να σου πω την αλήθεια, δεν μου έχει συμβεί αυτό ακόμη. Εύχομαι να μη συμβεί, χαχα.

Η Lily Allen είχε πει κάποτε για σένα, ότι σε ξεχώρισε γιατί στη σκηνή έχεις την ίδια ενέργεια που είχε ο David Bowie. Πρόλαβες να τον γνωρίσεις; Δυστυχώς όχι. Λατρεύω την περίοδο του νεαρού David. Η μητέρα μου έπαιζε στο σπίτι το άλμπουμ Hunky Dory και θυμάμαι ότι με είχε εντυπωσιάσει πολύ. 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Γιώργος Παστρής, 24 ετών, δουλεύει στα σινεμά από τα 9 του, δεν σκοπεύει να σταματήσει

Παρ’ ότι γεννήθηκες το 1990, έχω την αίσθηση ότι είσαι μεγάλος φαν της μουσικής των ‘70s, σωστά; Ναι, αλήθεια είναι αυτό. Μου αρέσουν πολύ καλλιτέχνες όπως η Joni Mitchell, o Billy Joel, o Bob Dylan. Δεν ξέρω πώς ξεκίνησε όλο αυτό αλλά ήθελα να ανακαλύψω όλο και περισσότερα πράγματα από εκείνη την εποχή.

Ακούς καινούργια πράγματα; Πες μου κάτι που σου έχει κεντρίσει τελευταία το ενδιαφέρον. Ναι ακούω διάφορα. Τελευταία μου άρεσε το “Midnight” της Jessie Ware, το “How Soon the Dawn” του Jake Bugg και γενικά ακούω πολύ συχνά τα τραγούδια του Declan McKenna.

Ακούγοντας τα τραγούδια σου έχω την αίσθηση ότι είσαι ένας ρομαντικός τύπος και ίσως κάποιος που έχει υποφέρει πολύ από την αγάπη. Ισχύει; Χαχαχα, χμμμ, δεν ξέρω, δεν νομίζω περισσότερο από άλλους. Πιστεύω ότι όλοι είμαστε λίγο ή πολύ επιρρεπείς στον ρομαντισμό και το δράμα.   

Στη δική σου, μουσική, περίπτωση, οι ιστορίες σου έρχονται από τις ζωές των άλλων ή είναι αυτοβιογραφικές; Ένας συνδυασμός και των δύο. Νομίζω ότι όλοι οι μουσικοί λειτουργούν έτσι. Ξεκινάς να γράφεις κάτι προσωπικό το οποίο συνήθως διακοσμείται με στοιχεία που βλέπεις σε άλλους γύρω σου.

Αυτή θα είναι η πρώτη σου επίσκεψη στην Ελλάδα; Όχι, είχα έρθει και πέρυσι το καλοκαίρι με την κοπέλα μου και κάναμε και μια μικρή κρουαζιέρα σε κάποια κοντινά νησιά στην Αθήνα. Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά την Ύδρα. Το ξέρεις το νησί;

Το νησί με τις πολλές γάτες, τα πολλά σκαλιά και τον δρόμο αφιερωμένο στον Leonard Cohen που έμενε εκεί πολλά καλοκαίρια. Ναι, το ξέρω. Ναι, θέλαμε να πάμε να δούμε το σπίτι αλλά δεν προλάβαμε. Μας άρεσε πάρα πολύ το νησί όμως και αν έχουμε χρόνο φέτος θα ήθελα να ξαναπάμε.

Πες μου ποιο είναι το τραγούδι που σου φτιάχνει τη μέρα ό,τι και αν έχει συμβεί. “Good Vibrations” των Beach Boys (σ.σ. Φίλος μου).

Και ποιο σε κάνει να θες να κλάψεις κάθε φορά που το ακούς. “I Will Always Love You” – Dolly Parton.

Ok, είσαι όντως πολύ ρομαντικός τύπος. Χαχαχα, ναι, εντάξει, το παραδέχομαι.