Αν το καλοκαίρι μου ήταν ταινία θα ήταν τα The Goonies, οι Απόντες.

Τραγούδι;  Διαμαντένια προβλήτα των Ενδελέχεια, Η φωτιά στο λιμάνι από τα Ξύλινα Σπαθιά, Mrs Robinson των Simon and Garfunkel, Η καινούργια ζάλη από Τρύπες και η Μαρίνα του Μίκη Θεοδωράκη. Αλλά και τόσα άλλα.

Το βιβλίο που θα πάρω φέτος είναι το Ιστορία Ευρωπαϊκού Δράματος και Θεάτρου της Erika Fischer – Lichte.

Πάντα θα θυμάμαι το μπάνιο στην παραλία των Αλυκών του Βόλου, στις Σεϋχέλλες της Ικαρίας, στον Άγιο Δημήτριο Ευβοίας, στον Κεδρο στην Δονούσα.

Και ότι ήθελα ν’ αγοράσω ένα σπίτι στο Πήλιο, στις Πρέσπες, στην Ικαρία.

Μια φωτογραφία που μου θυμίζει πολλά είναι οι φωτογραφίες που με την εφηβική μου παρέα τραβούσαμε τα καλοκαίρια.

Και η ανάμνηση που έχω σαν παιδί είναι τα καλοκαίρια με την παρέα στα Πευκάκια του Βόλου, το λιμανάκι με τις βάρκες και την μεγάλη πέτρα που καθόμασταν τα βράδια, τις διακοπές με τους γονείς μου στο Ξυλοκαστρο, στο Γύθειο, τον θάνατο του παππού μου.

Το πρώτο φιλί που έδωσα ήταν φθινόπωρο.

Πάντα στις διακοπές ήθελα να  αντιλαμβάνομαι εκείνο που ενώ είναι συνεχώς παρών διαφεύγει σε οποιαδήποτε άλλη περίοδο.

Αυτό που με εκνευρίζει είναι η αντιμετώπιση των ανθρώπων που κάνουν διακοπές αποκλειστικά με στεγνούς οικονομικούς ή χρηματικούς όρους.

 Έντομα και φίδια είναι αυτά που φοβάμαι πιο πολύ στην εξοχή.

Αν μου έχει μείνει στον ουρανίσκο ένα φαγητό αυτό ήταν στη Λευκάδα στην καντίνα Αβάλι.

Το φρούτο του καλοκαιριού είναι το καρπούζι και το πεπόνι και το πεπόνι και το καρπούζι. Και τα σταφύλια.

Και στο μυαλό ένα hangover είναι στην Σέριφο, θυμάμαι, και να έχει φτάσει γεμάτο το πρωί και διάφοροι άνθρωποι στην Αμμουδιά κάτω από αυτοσχέδιας μουσικής τους ήχους, και μπροστά από τα κατασκότεινα γυαλιά των ματιών μου ο ήλιος.

Πάντα κοντοστέκομαι για λίγο στις διακοπές όταν αντιλαμβάνομαι εκείνο που ενώ είναι πάντα παρών διαφεύγει σε οποιαδήποτε άλλη περίοδο.

Και θυμάμαι πως γνώρισα αυτόν τον άνθρωπο, τον κύριο Μιχάλη, που γκρίνιαζε για τα πάντα, για τους άτιμους ξένους και τους ψεύτες δικούς μας, που φώναζε στα παιδιά να πάψουνε να παίζουνε και τους έπαιρνε την μπάλα, που ύψωνε περήφανος μια γαλανόλευκη σημαία αλλά νοιάζονταν μόνο για την αυλή του, και μετά δεν τον ξαναείδα ποτέ. Μάλλον, ελπίζω να μην τον ξανασυναντήσω ποτέ.

Το πρώτο πράγμα που κάνω όταν γυρίζω πίσω είναι να αρχίζω και πάλι την συνέχεια.

Αυτό που έχω κρατημένο στο σπίτι είναι ένα μικρό άλμπουμ με φωτογραφίες από τις διακοπές στα Πευκάκια με την παρέα της εφηβείας.

Η απόφαση που παίρνω κάθε καλοκαίρι για το φθινόπωρο και δεν τηρώ ποτέ είναι πως θα κατορθώσω να μετατρέψω ολόκληρο το φθινόπωρο και μαζί ολόκληρο τον χειμώνα σε ένα ατελείωτο καλοκαίρι αλλά ποτέ δεν το κατορθώνω εντελώς παρά μόνο  σποραδικά.

Ο Όμηρος Πουλάκης είναι ηθοποιός.