Φώτης Βαλλάτος: Πρέπει να ήτανε το 1996 ή το 1997 όταν τελείωσα τη βάρδια μου στον ΟΠΑΠ που δούλευα τότε και το έκοψα με τα πόδια για την οδό Μάρνη (τα γραφεία του ΟΠΑΠ ηταν τότε στην οδο Κολωνού). Μπήκα μέσα στο Ρόδον ολομόναχος, επαρχιώτης και μάλλον εντελώς uncool για τα δεδομένα της εποχής (ή τουλάχιστον έτσι αισθανόμουν). Από τότε τους ειδα 6-7 φορές στην Αθήνα και στο εξωτερικό και έγιναν το αγαπημένο μου συγκρότημα. Μάλιστα κάποτε σε ένα φεστιβάλ της Γαλλίας συνάντησα την Κιμ και βγήκαμε μια φωτογραφία μαζί και τότε αισθανόμουν ότι είχα γνωρίσει την μεγαλύτερη σταρ του πλανήτη. Σήμερα μετά από σχεδόν 20 χρόνια ο Θέρστονας είναι στην Αθήνα και πάλι σαν τότε μου αλλάζει τη ζωή με αυτό το λάιβ που μοιάζει σαν λούπα απο το παρελθόν. Because we are your friends You’ll never be alone again… Αφιερωμένο στο Θεοδόση που τους ζήσαμε μαζί στη Σεμιτέλου και σκατά στην ποπ. Μόνο distortion και αγάπη.
Παναγιώτης Μένεγος: Δεν είναι η αγαπημένη μου of all bands οι Sonic Youth. Τολμώ να αυθαιρετήσω ότι δεν είναι η αγαπημένη ούτε της πλειοψηφίας του κοινού που σχεδόν γέμισε το Fuzz το Σαββατόβραδο. Ενός κοινού που θα μπορούσε να συνοψιστεί στη φράση “class of ’98”, αφού με μεγάλο ζόρι έβρισκες άνθρωπο κάτω των 32. Για όλους εμάς τους σιγά σιγά ευδοκίμως γέροντες όσον αφορά την υπόθεση rock ‘n’ roll, οι Sonic Youth είναι κάτι σημαντικότερο από αγαπημένοι. Είναι το γκρουπ που φέρει το βαρύτερο συμβολικό φορτίο από όσα αγαπήσαμε κατά τη μουσική μας ενηλικίωση. Γιατί ήταν αυτοί που αντιστάθηκαν πιο επιβλητικά, σθεναρά, άρα κι επιτυχημένα σε έναν απεχθή εξίσου απεχθή με τους υπόλοιπους. Στον φασισμό της εμπορικότητας. Οι Sonic Youth έγιναν εμβληματικοί επιβάλλοντας το θόρυβο, το διαρκές φλερτ με το avant-garde και την αμέριστη στήριξη σε όποιους Nirvana τους ζητούσαν λίγο φως. Για όλους αυτούς τους λόγους, βασικά για πολύ περισσότερους, ο Thurston Moore είναι ο Άγιος Θέρστονας που τρέξαμε να προσκυνήσουμε το Σάββατο. Και για όλους αυτούς τους λόγους, βασικά για πολύ περισσότερους, τα σόλο άλμπουμ του μας συναρπάζουν, ακόμα κι όλους όσοι έχουμε κάπως απομακρυνθεί μουσικά από την εποχή που ακούγαμε Sonic Youth. Όσον αφορά το live αυτό καθεαυτό, θα δανειστώ ένα actual facebook status update του σύντροφου Άρη Καραμπεάζη: “Σατανικός Thurston Moore. Εκτός απο καλύτερη γκομενα, βρήκε και καλύτερη μπασιστρια”. H Debbie Googe των My Bloody Valentine ήταν για άλλη μια φορά σαρωτική.
Θεοδόσης Μίχος: Από τη θρυλική ημιυπόγα Atrium του Βόλου μέχρι το Πάρτυ στον 4ο Όροφο της Σεμιτέλου (της «λεωφόρου της ζωής μας» χα χα), από την άμμο που καταπίναμε αβέρτα στη Φρεαττύδα το 98, μέχρι τα θρύψαλλα που προσπαθούμε να διαχειριστούμε στην Αθήνα το 2015, οι καλύτεροί μου φίλοι, κατά μεγάλη πλειοψηφία, με έναν εντελώς αβίαστο και ειλικρινή τρόπο, λογίζουν τους Sonic Youth ως το πιο αγαπημένο τους συγκρότημα (εντάξει, ορισμένοι μαζί με τους Smiths και τις Τρύπες). Είναι ο Βορράς στην πυξίδα της αισθητικής μας. Για όλους αυτούς τους αμετανόητους «συνένοχους», η καταπληκτική συναυλία του Thurston Moore στο Fuzz ήταν λίγο σαν «επιστροφή στο σπίτι» ή τέλος πάντων σαν οτιδήποτε εξίσου καταπραϋντικό και όμορφο έχει ο καθένας στο μυαλό του – κι ας μας πονούσε λίγο η μέση από την ορθοστασία όταν προς το τέλος ο ψηλός έκανε τις θορυβώδεις τρέλες του, γαμώ τα γένια μας που έχουν ασπρίσει πια…
Διαβάστε ακόμη: Τη μεγάλη συνέντευξη του Thurston Moore στον Θεοδόση Μίχο
Δείτε στη gallery που ακολουθεί πολλές ακόμη φωτογραφίες του Thurston Moore και των Callas κατά τη διάρκεια των live αλλά και του soundcheck που προηγήθηκε, καθώς και backstage.
![[Και όσο γλυκαίνω από τις θύμησες και τις τριανταφυλλιές], του Χρήστου Πυθαρά](https://popaganda.gr/wp-content/uploads/2019/02/14991378_1630575106968289_6100419817607109380_o-300x200.jpg)
