Αν θέλεις να σου «χτυπήσει» tattoo ο Δημήτρης Χατζής, θα πρέπει πρώτα να του μιλήσεις ανοιχτά

«Το περίεργο πλέον είναι να βρεις κάποιον που να μην έχει ούτε ένα τατουάζ», μου λέει χαμογελώντας ο Δημήτρης Χατζής, ένας εκ των tattoo artists του Nico Tattoo. Ο ίδιος, πάντως, όπως θα περίμενες έχει πολλά στο δικό του σώμα, κι αν δεν ξέρει πόσα ακριβώς μιας και εδώ και καιρό έχει σταματήσει να τα μετράει, τουλάχιστον λέει με σιγουριά ότι το καθένα από αυτά συμβολίζει κάτι, έναν σταθμό στη ζωή του, «όπως πρέπει να κάνουν όλα τα τατουάζ».

Χτύπησε το πρώτο του μόλις έκλεισε τα 23, τότε που σπούδαζε γραφιστική και τα tattoos απείχαν πολύ από το να αφορούν δυνητικά τους πάντες, όπως σήμερα. «Ρωτούσα, προσπαθούσα να μάθω αλλά ήταν διαφορετικές εποχές. Πριν από περίπου 10 χρόνια, οι πιο παλιοί δεν ήταν τόσο δεκτικοί να μοιραστούν πληροφορίες, ο χώρος ήταν πιο “κλειστός”». Κοινώς, ελλείψει google, η προσωπική επαφή τότε ήταν βασική προϋπόθεση για τον κάθε επίδοξο «τατουατζή». Και η εξάσκηση πρέπει να είναι συνεχής.

«Έκανα το πρώτο στην τότε κοπέλα μου, μετά συνέχισα στον εαυτό μου. Γιατί καλή η θεωρία, αλλά αν δεν ξεκινήσεις να χτυπάς σε άνθρωπο δε θα μάθεις ποτέ. Αφού λοιπόν είχα πια ξεκινήσει να ασχολούμαι, γνώρισα έναν μετέπειτα καλό μου φίλο που μου πρότεινε να μου δείξει κάποια πράγματα και να το σκεφτώ επαγγελματικά».

Το προσωπικό του ύφος, όπως λέει, έχει να κάνει με δύο κατηγορίες: «είναι κάποια σχέδια περισσότερο γραφιστικά που -όπως μου έχουν πει αρκετοί- μοιάζουν με το στυλ του Tim Burton και από την άλλη είναι τα neo traditional ή new school. Μία τεχνοτροπία επί της ουσίας βασισμένη στο old school σχέδιο αλλά με πιο φρέσκα στοιχεία. Το καλοκαίρι όμως, στην παραλία, που είναι πια σαν έκθεση tattoo, καταλαβαίνω ότι παραδόξως μου αρέσουν πολύ σχέδια που εγώ δεν κάνω, Μαορί και μεγάλες “μαυρίλες” πάνω στο σώμα».

«Για μένα το τατουάζ δεν είναι το σχέδιο καθαυτό. Είναι η όλη εμπειρία, από τη στιγμή της πρώτης συνάντησης μέχρι εκείνη που θα φύγεις από το μαγαζί», λέει, τονίζοντας ότι πολύ πριν «πάρουν μπρος» οι βελόνες, ο Δημήτρης συζητά με τον πελάτη και προσπαθεί να ανιχνεύσει τι είναι αυτό που ταιριάζει καλύτερα, πώς πρέπει να προσαρμόσει δηλαδή το σχέδιό του για να «αγκαλιάσει» το νέο του ιδιοκτήτη.

«Δίνω μεγάλη βαρύτητα στην επικοινωνία. Η προηγούμενη δουλειά μου σε μία διαφημιστική με έχει βοηθήσει στο να μπορώ να καταλαβαίνω τι περίπου έχει κάποιος στο μυαλό του, ακόμη κι αν δυσκολεύεται να το εκφράσει», μου εξηγεί και δεν κρύβει ότι έχουν υπάρξει περιπτώσεις ασυμφωνίας με πελάτες για διάφορους λόγους. «Με αφορά το τι μήνυμα θα περιέχει το τατουάζ που θα χτυπήσω σε κάποιον. Δεν κάνω τατουάζ με τα οποία είμαι αντίθετος ιδεολογικά. Οτιδήποτε έχει να κάνει με πολιτικές ιδεολογίες ή με ομάδες ή θρησκείες για μένα δεν είναι και το καλύτερο, ανεξαρτήτως αν συμφωνώ ή διαφωνώ. Με το που θα ακούσω, όμως, για αγκυλωτούς σταυρούς, με ευγενικό τρόπο αρνούμαι, γιατί αυτό το θέμα έχει να κάνει με χαζομάρα και αφορά μία ιδεολογία που με προσβάλλει». Ορισμένοι πελάτες, όπως παραδέχεται, εν τέλει αλλάζουν την απόφασή τους και καταλαβαίνουν τη βαρύτητα που κουβαλά ένα μήνυμα όταν είναι μόνιμα «χαραγμένο» πάνω τους.

Είναι άραγε μόνο ελληνικό φαινόμενο αυτή η φρενίτιδα με τη δερματοστιξία, που μάλιστα έχει συμπέσει χρονικά με την κρίση; «Παγκοσμίως υπάρχει αυτή η τάση, όχι μόνο εδώ. Αν και υπάρχουν πολλοί καλοί artists, είναι γνωστό ότι έχει μπει πολύς κόσμος στη φάση που δεν έχει καμία σχέση με τη φιλοσοφία του τατουάζ, απλώς βρήκε έδαφος για “εύκολο χρήμα”». Και το χρήμα είναι σίγουρο ότι εν προκειμένω κινείται, αφού αν κάποιος αποφασίσει να «χτυπήσει» ένα τατουάζ, θα κάνει τα αδύνατα δυνατά για να βρει το απαραίτητο ποσό, ακόμη και αν δεν του περισσεύει. Οι τιμές, πάντως, εξαρτώνται εκτός από το μέγεθος και από τη φήμη του εκάστοτε στούντιο, αν και ο Δημήτρης επιμένει ότι «πάνω από όλα πληρώνεις την εμπειρία εκείνου που σου το κάνει και αυτό είναι κάτι που δύσκολα κοστολογείται».

Αναρωτιέμαι αν τα βραβεία στα conventions ανεβάζουν εκτός από το πρεστίζ και το κασέ κάποιου tattoo artist. Ο Δημήτρης, ας πούμε, μόνο τον τελευταίο χρόνο έχει κερδίσει συνολικά τρεις διακρίσεις (2η θέση για το καλύτερο μικρό και μεγάλο τατού με χρώμα και 3η θέση για το καλύτερο τατουάζ μικρού μεγέθους σε όλη τη διοργάνωση του 8th Athens Tattoo Convention 2014), αν και δε δίνει μεγάλη σημασία, γιατί ξέρει ότι πέρα από τα τεχνικά στοιχεία που βαθμολογούνται, υπάρχει και ο παράγοντας του γούστου του κάθε κριτή. «Η πρώτη κουβέντα που είχα με τον συνεργάτη μου ήταν να μη με υπολογίσει για convention, δε μ’ αρέσει όλο αυτό το πανηγύρι που γίνεται, δεν αισθάνομαι πολύ άνετα όταν βρίσκομαι σε ένα χώρο που υπάρχουν τόσοι άνθρωποι και ο καθένας το κάνει για τους δικούς του λόγους. Παρ’ όλα αυτά είναι κάτι που σε βοηθάει στη δουλειά σου και είναι καλό για να σε γνωρίσει ο κόσμος αλλά και καλλιτέχνες από το εξωτερικό. Να υπάρχει δηλαδή συνεργασία και συζήτηση με άλλους τόσο σε τεχνικά όσο και αισθητικά θέματα». Η εξωστρέφεια των tattoos, που λένε.

Δείτε μερικά χαρακτηριστικά σχέδια του Δημήτρη στο παρακάτω gallery.