Μια ιστορία βγαλμένη μέσα από ένα τραγούδι των The Meteors

Το δωμάτιο φωτίζεται από ένα σκονισμένο παλιό πορτατίφ που κάθεται στην άκρη του κομοδίνου. Όλα φαίνονται παλιά εδώ. Ένα ξύλινο στενό κρεβάτι, ένας τρύπιος πίνακας με άχρωμα λουλούδια δίπλα στην πόρτα, ο αναπτήρας που κράτησα από τα χέρια του την τελευταία φορά που βρεθήκαμε. Συναντιόμασταν πάντα εδώ. Σε ένα αφρόντιστο δωμάτιο που κανείς δεν θα μπορούσε να μας βρει. Απόψε δεν ήρθε και η απουσία του είναι πιο αισθητή και από τη μυρωδιά της μούχλας που αναδύεται από την τουαλέτα. Ο καθρέφτης απέναντι από το κρεβάτι το μόνο που κάνει είναι να πολλαπλασιάζει το κενό. Ανοίγω την πόρτα και κατεβαίνω την ξύλινη σκάλα. Σε κάθε μου βήμα ακούγεται ένα δυνατό τρίξιμο σαν κλαδί που είναι έτοιμο να σπάσει. Βγαίνω έξω στην κρύα νύχτα και βαδίζω ασυναίσθητα προς τους πιο σκοτεινούς δρόμους. Τα σύννεφα φτύνουν υγρές σταγόνες και το γυαλιστερό κράσπεδο μοιάζει να γίνεται ένα με τη βροχή. 

Περπατάω μηχανικά και βιαστικά σαν να θέλω να φτάσω στο τέρμα κάποιου προορισμού που δεν γνωρίζω. Ένα μήνυμα στο κινητό μου κουδουνίζει εκνευριστικά, δεν θέλω να ακούσω πάλι δικαιολογίες, δεν θέλω να ξέρω γιατί δεν ήρθε πάλι. Προσπαθώ να το αγνοήσω αλλά ο ήχος επαναλαμβάνεται μέσα στο μυαλό μου ρυθμικά σαν συναγερμός που φωνάζει «κίνδυνος, κίνδυνος» και δεν έχω φοβηθεί ποτέ μέχρι σήμερα στη ζωή μου. Κοιτάζω το μήνυμα: «Είμαι κοντά, έρχομαι». Το μυαλό δεν σκέφτεται, τα πόδια συνεχίζουν την πορεία τους. Δεν στρίβουν, δεν παρεκκλίνουν, δεν διστάζουν. Τα βήματα ακούγονται αποφασιστικά στο σκοτεινό σοκάκι. Φτάνω έξω από τη φωτισμένη πόρτα ενός συνοικιακού μπαρ. Εκεί που γνωριστήκαμε πρώτη φορά.

Μια παρέα μασκαρεμένων γελάνε και πίνουν μπύρες και ένας από αυτούς προσπαθεί να με τραβήξει κοντά του. Κι άλλο μήνυμα. Δεν το ανοίγω. Αποφεύγω τους χαρούμενους και κατεβαίνω τα σκαλιά προς το υπόγειο. Πώς γίνεται να είναι χαρούμενοι όταν εσύ πασχίζεις να βγεις από ένα μαύρο τούνελ και μετά βίας παίρνεις ανάσα; Η μουσική, οι ψίθυροι και οι φωνές μοιάζουν με καταιγίδα που πλησιάζει αργά και με περικυκλώνει. Παραγγέλνω ένα μαύρο ρούμι και κάθομαι σε ένα τραπέζι μακριά από τον κόσμο. Το κινητό μου χτυπάει ασταμάτητα. Λες και όλα θα κριθούν από αυτή τη στιγμή και μόνο. Λες και δεν υπήρξαν άλλες στιγμές που προετοίμαζαν το τέλος. Παίζω νευρικά τη συσκευή στα δάχτυλά μου αλλά δεν μπορώ να απαντήσω. Είναι αστείο πώς ενεργοποιείται ο άνθρωπος όταν βιώνει απότομα τον πανικό της εγωιστικής απόρριψης. Είναι αστείο που νομίζει ότι αρκεί να επαναλαμβάνει το πάτημα ενός πλήκτρου για να διορθώσει σε μια στιγμή τα πάντα. Το βάζω στην τσάντα μου νομίζοντας πως αν το κρύψω θα εξαφανίσω κάθε ίχνος της πραγματικότητας. Κοιτάζω γύρω μου. Μετράω τα μπουκάλια στο μπαρ για να σταματήσω να μετράω εικόνες από εκείνο το δωμάτιο: Χέρια, χείλη, μάτια κλειστά παραδομένα στο πάθος, δύο δάχτυλα που χτενίζουν τρυφερά τα μαλλιά μου στο πλάι, οι πλάτες του κάθε φορά που φεύγει.

Μετράω τα μπουκάλια ξανά και ξανά ανάβοντας ένα τσιγάρο. Φυσάω τον καπνό σαν να βγάζω μια σιωπηλή κραυγή. Το βλέμμα μου στέκεται σε μια ψηλή φιγούρα που φοράει μία περίεργη, αηδιαστική μάσκα. Η εικόνα με απωθεί παρ’ όλα αυτά την προτιμώ από τις άλλες εικόνες. Αναρωτιέμαι τι είναι πιο αηδιαστικό τελικά, οι όμορφες εικόνες ενός ψέματος ή η ασχήμια της αλήθειας; Ασυναίσθητα συνεχίζω να επεξεργάζομαι τη δερμάτινη μάσκα που έχω απέναντί μου. Αρχίζει να με πλησιάζει αλλά δεν νιώθω απειλή. Στέκεται από πάνω μου, πίσω από τη μάσκα τα μάτια με περιεργάζονται. Σαν να καταλαβαίνει ότι τον προσκαλώ, κάθεται δίπλα μου. «Δεν σου ταιριάζει η θλίψη» μου λέει. «Και πού ξέρεις εσύ τι μου ταιριάζει;», απαντάω θυμωμένη. Εκείνος βγάζει τη μάσκα του και μου χαμογελάει. Παίρνει το τσιγάρο από το χέρι μου και τραβάει μια τζούρα. «Δεν ξέρω αλλά θα ήθελα να μάθω». Χαμογελάω για πρώτη φορά μετά από ώρες. Από τα ηχεία ακούγεται ένα γνώριμο τραγούδι: “The man in the cunt skin mask”, ενώ αυτός που συνέβαλε στη μιζέρια που με έφερε εδώ έχει ανακαλύψει την κρυψώνα μου και μας πλησιάζει βιαστικά σκουπίζοντας τη βροχή από το πρόσωπό του. Μας κοιτάζει με έκπληξη και φωνάζει: «Ευχόμουν να σε βρω εδώ, γιατί δεν απαντάς;» Τον κοιτάζω παγωμένα, σηκώνομαι και του φοράω την αηδιαστική μάσκα. «Μωρό μου, αυτή η μάσκα ταιριάζει καλύτερα σε σένα» του λέω με ένα ειρωνικό χαμόγελο καθώς ακούγονται οι τελευταίοι στίχοι του τραγουδιού: “Fuck you, if you have something to say, I wish you would say it to me”.