Στα γρήγορα: Πέμπτος δίσκος για τη μπάντα από το Brighton στην memphis Industries και νεότερη δουλειά τους από το The Scene Between του 2015.
Την ακούσαμε: Ο Ian Parton σε αυτόν τον δίσκο κάνει έφοδο στην δισκοθήκη του για να χρησιμοποιήσει samples αλλά επιστρατεύει και παλιούς γνώριμους όπως original μέλη σαν την ράπερ Ninja και τον κιθαρίστα Sam Dook και υπό αυτή την έννοια, μοιάζει με έναν δίσκο που προέρχεται από το παρελθόν, αλλά δεν ακούγεται καθόλου ως τέτοιος. Πρόκειται για τυπικό δίσκο που αν κάποιος σε ρωτήσει εξαπίνης «Πώς ακούγονται;» η διστακτική απάντηση αποτελείται από μερικά διεταγμένα στη σειρά «λίγο έτσι…,με λίγο από….». Ωστόσο αν το βάλει κανείς σκοπό να αποσαφηνίσει το τοπίο, θα όφειλε να αναφέρει την 60s χροιά που προσδίδει η ελαφρώς lo-fi αισθητική, τις φωτεινές indie pop ακτίνες που φωτίζουν τα σχεδόν cheesy σε στιγμές girly φωνητικά, τις κάπως ολντσκουλάδικες χιπ χοπ στιγμές (“She’s Got Guns”) και την μόνιμη αίσθηση μίας pop-punk-funk ακροβασίας. Μία ακροβασία που ακούγεται το ίδιο ευχάριστα σε λυκειακό περιβάλλον όπως αυτό του εξωφύλλου του δίσκου, αλλά και αποτελεί ποπ για ενήλικες πασπαλισμένη με ροζ χρυσόσκονη.
Τρέξε μακριά: Δηλαδή τι παίζουν, ροκ;
Τ’ είπες τώρα; «Είναι εντυπωσιακό ότι οι The Go! Team μπορούν να ακούγονται τόσο φρέσκοι και εφευρετικοί στο Semicircle όσο όταν ξεκίνησαν. Ένα σχεδόν θαυμαστό κατόρθωμα που αψηφά τη φύση και δημιουργεί μία θριαμβευτική χαρά». –All Music
Να τ’ αφήσω; 67/100 –Metacritic
