Λοιπόν, Σοφία Λόρεν καλησπέρα. Με αφήνεις να σε λέω σκέτο Σοφία, ε; Μπορείς να πεις λιγάκι στον κύριο Μωράκη να σταματήσει να παίζει κιθάρα και να πάει σε κάποιο άλλο τραπέζι, να καθίσουμε οι δυο μας να μιλήσουμε ήσυχα; Ευχαριστώ.
Άκου Σοφία. Σε άκουσα καθώς πέρναγα απ’ έξω να αναρωτιέσαι τι είναι αυτό που το λένε αγάπη. Γι’ αυτό μπήκα μέσα. Για να σου εξηγήσω. Εντάξει σίγουρα θα προτιμούσα να σε φλερτάρω, αλλά λένε πως τους φανταστικούς χαρακτήρες ταινιών δεν μπορείς να τους φλερτάρεις παρά μόνο στο όνειρό σου. Και εγώ δεν ονειρεύομαι τώρα, Σοφία. Επίσης υπάρχει και ο άλλος μύθος που λέει πως στους φανταστικούς χαρακτήρες ταινιών, μπορείς να προσπαθήσεις να εξηγήσεις τα πάντα και αυτοί να σε ακούνε χωρίς διαμαρτυρία. Ίσως για να τα χωνέψεις εσύ καλύτερα. Βρήκα την ευκαιρία λοιπόν. Ήρθα να σου πω τι είναι αυτό που το λένε αγάπη. Δεν την βρήκα μόνος μου την απάντηση, κανένας δεν την βρίσκει μόνος του. Πάντα κάποιος άλλος του την λέει.
Τους ξέρεις τους Κόρε. Ύδρο.; Που να τους ξέρεις. Οι Κόρε. Ύδρο. ήταν μία ελληνική μπάντα από την Κέρκυρα. Αυτοί οι τύποι από το 1993 έως το 2014 προσπαθούσαν να βρουν μία απάντηση σε αυτό που συζητάμε, αυτή ήταν η βασική απασχόλησή τους. Με προσέχεις Σοφία, ε; Τελικά πέρσι οι Κόρε. Ύδρο. διαλύθηκαν. Μη φανταστείς πως γίνανε κομμάτια. Αλλά σε μία εξίσωση όταν αφαιρέσεις και την παραμικρή μεταβλητή το αποτέλεσμα θα είναι για πάντα λανθασμένο. Οπότε αμέσως μετά την διάλυση αυτής της μπάντας, οι υπόλοιπες μεταβλητές ξεκίνησαν καινούρια εξίσωση με όνομα Τα Παιδιά της Παλαιότητας. Γράψανε ένα άλμπουμ με τίτλο Τραγούδια από τις Κατακόμβες αλλά δεν ήταν ακριβώς άλμπουμ, ήταν περισσότερο πόδι που δοκιμάζει το κρύο νερό και χέρι που γνέφει τελευταίο αποχαιρετισμό στο χθες.
Θολός Παντελής Δημητριάδης κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης
Για να μην πολυλογώ πέρασε ένας χρόνος και Τα Παιδιά της Παλαιότητας κατάφεραν και μπήκανε στο κρύο νερό έως το πιγούνι. Και ξεκίνησαν τις απαντήσεις. Για να μάθω τι είναι αυτό που το λένε αγάπη και να έρθω να το πω σε εσένα Σοφία. Άρχισα να κόβω βόλτες στην Αθήνα με την μηχανή και τα ακουστικά στα αυτιά και να κάνω μακροβούτια στα τραγούδια από το δεύτερό τους άλμπουμ που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες.
Κι άλλο στιγμιότυπο από τις ηχογραφήσεις με ινκόγκνιτο παρουσίες
Κατεβαίνω, που λες, την Πανεπιστημίου και στο ύψος της Τρικούπη ακούω “βάλε το χέρι σου στα χέρια μου/να δεις πως είμαι ομοίωμα σου τελικά/πριν με λατρέψεις”. Να μία απάντηση στο τσεπάκι. Kατάλαβες Σοφία τι εννοεί; Εντάξει, για τον Χριστό μοιάζει να μιλάει, αλλά και η θρησκεία στο όνομα της αγάπης έχει καταστρέψει τον κόσμο. Ό,τι έχουμε αγαπήσει, είναι ένας μικρός καθρέπτης, δεν είναι; Καμιά φορά σπασμένος και θολός αλλά καθρέπτης.
Έχω μπει Σταδίου πλέον και σκάει στα αυτιά μου “σαν ένοχος θα μπεις από την πόρτα μου κι εσύ/θα στάζει απ’ την καρδιά σου ένα μικρό νοσοκομείο/στο χέρι θα κρατάς τις παιδικές μου ζωγραφιές”. Σοφία, ένας φίλος σου, γιατί όλοι οι φανταστικοί χαρακτήρες ταινιών, φίλοι σου είναι, είχε πει σε μία ταινία του Γούντι Άλεν “όταν ερωτευόμαστε ψάχνουμε να ξαναβρούμε όλους ή μερικούς από τους ανθρώπους στους οποίους ήμασταν προσκολλημένοι σαν παιδιά. Απ’ την άλλη μεριά, ζητούμε απ’ τον αγαπημένο μας να διορθώσει όλα τα σφάλματα τα οποία οι γονείς μας ή τα αδέρφια μας, μας επέβαλαν. Έτσι η αγάπη εμπεριέχει την αντίφαση της απόπειρας επιστροφής στο παρελθόν και της απόπειρας να διορθώσουμε το παρελθόν”. Ε, αυτό όλο το λέει ο στίχος με τις παιδικές ζωγραφιές. Δεύτερη απάντηση και έχω κάψει μόνο 30 σεντς βενζίνης.
Αθηνάς και Αγ. Ειρήνης: “Μπαίνει ο χειμώνας και δεν είμαστε μαζί/να παίζουμε το Μέλλον/να γελάμε με το μέλλον/να παίζουμε πως είμαστε μαζί” και αυτό είναι αγάπη Σοφία μου. Ένα παιχνίδι που μας μολύνει γλυκά τον εγκέφαλο και δημιουργεί την αυταπάτη πως δε θα πεθάνουμε μόνοι μας. Έλα, μην πέφτεις. Το ότι θα πεθάνουμε μόνοι μας δε μας στερεί το δικαίωμα να νομίζουμε πως είμαστε άφθαρτοι ερωτευμένοι. Εσύ μέχρι το Μεξικό έφτασες για να βγάλει ο Κάρλο Πόντι διαζύγιο και να σε παντρευτεί. Μέχρι δίγαμο τον έκανες τον άνθρωπο. Και όλα αυτά για να παίζετε το μέλλον.
Ξαναγυρνάω στη βόλτα μου. Έχω φτάσει στο τέλος της Ερμού. Μου έρχονται δύο ψιχάλες στο πρόσωπο, μια κοπέλα έχει βγει από την λάντζα και καπνίζει ενώ κάθεται σε ένα τελάρο και στα αυτιά μου παίζει “άλλοι το είπανε μια πλάνη/κι άλλοι απλά εξιδανίκευση/μα εγώ που έκανα το ανέφικτο εφικτό/βλέπω σε αυτό το μόνο ψέμα που αγαπώ”.
Σοφία μου, το μόνο ψέμα που αγαπά λέει. Τις αλήθειες τις αγαπάμε; Δε νομίζω. Οι αλήθειες είναι πολύ γήινες. Γι’ αυτό όταν μένει η αλήθεια φεύγει η αγάπη. Αλλά μην στεναχωριέσαι, δεν είναι κακό αυτό. Δεν τις οικτίρουμε τις αυταπάτες. Ωραίες είναι οι αυταπάτες. Μεταξύ του γκρεμού της καθημερινότητας και του γκρεμού της αγάπης, η γέφυρα είναι φτιαγμένη με αυταπάτες. Αλλά φτάνουμε απέναντι. Δε μας νοιάζει Σοφία.
Και έτσι με πολλά, έφτασα πίσω από την πλατεία Κουμουνδούρου. Ζήλεψα από την εικόνα της κοπέλας που είχα δει να καπνίζει και στάθηκα σε μία άκρη της Σαρρή να ανάψω ένα τσιγάρο. Δίπλα μου ήταν ένα καφενείο. Αυτά που όλα τους, έχουν σαν σκηνικό μερικά τραπέζια με πράσινη τσόχα, μπαρουτοκαπνισμένους γέρους που σιχαίνονται την πόλη που ζούνε, γκαρσόνια που τα φωνάζουνε “παιδί” αλλά μεγαλύτερα σε ηλικία από τους θαμώνες, αναψυκτικά μόνο σε γυάλινα μπουκάλια και πάντα μία τηλεόραση, κάπου ψηλά. Ε, εκεί στην τηλεόραση σε είδα να αναρωτιέσαι τι είναι αυτό που το λένε αγάπη. Έτσι συναντηθήκαμε.
Το αινιγματικό εξώφυλλο του δίσκου
Αφού εσύ δεν μπορείς να έρθεις στο 2015 να τον αγοράσεις, θα σου τον στείλω εγώ το δίσκο. Έχετε εδώ στις ταινίες dropbox; Ωραία. μόλις γυρίσω σπίτι θα στον στείλω. Αλλά μην τον δώσεις στον Τάκη Μωράκη. Μ’ αρέσει που αναρωτιέται για την αγάπη. Άσε τον να το κάνει αιώνια.
Να σου πω για τον Παντελή; Ο Π.Ε. Δημητριάδης είναι αυτός που έχει γράψει τον δίσκο. Και τα λόγια και την μουσική. Περίεργος άνθρωπος. Καλλιτέχνης αληθινός. Όχι καλλιτέχνης του ριγμένου στην πλάτη κασκόλ και των συνεχόμενων τηλεοπτικών απόψεων. Παίζει και στοίχημα πού και πού. Του αρέσει και το ούζο. Θα μπορούσα να πάρω όλα τα άλμπουμ που έχει κάνει και να τα βάλω στην βιβλιοθήκη μου εκεί που τοποθετώ τα βιβλία ποίησης.
Ξέχασα να σου πω τον τίτλο του άλμπουμ: “CONSORTIUM IN AMATO”. Λατινικά είναι, κάτι θα καταλαβαίνεις. Σημαίνει “Συμμετοχή στο Αγαπώμενο”. Και ο τίτλος μια απάντηση είναι, Σοφία. Κομματάκι της αγάπης να είμαστε. Αν η αγάπη είναι ο κόκκινος κουβάς που κλοτσάμε από τα νεύρα μας γιατί δεν απάντησε στο μήνυμα, ας είμαστε ο ήχος που κάνει όταν σκάει στον τοίχο.
Σοφία, το email σου να μου δώσεις.
Υ.Γ. στο δίσκο υπάρχουν κρυμμένοι μέσα στα σεντόνια, σε άνισες δόσεις, Γκαίτε, Αριστοτέλης, Λοΐζος, Morrisey, Σαββόπουλος, Πάριος, Αγγελάκας, Φίλοι, Αγόρια, Κορίτσια και άλλες πηγές ζωής.
Το Consortium In Amato κυκλοφορεί σε CD από την κερκυραϊκή ετικέτα 39.
Τα Παιδιά της Παλαιότητας θα το παρουσιάσουν live στην Αθήνα στις 18 Δεκεμβρίου στην Death Disco (21.00, είσοδος 5 ευρώ, Ωγύγου 16 και Λεπενιώτου, Ψυρρή)
