Στα live με πείνα, στο σπίτι δίχως γκρίνια

Πλησιάζουν οι μέρες και έχουμε ήδη αρχίσει  να φοράμε τα καλά μας. Τα καλά μας ρούχα, την καλή μας διάθεση, ακούμε τον καλό, τον πιο αγαπημένο μας δίσκο. Κι όλες αυτές οι προετοιμασίες για τους Tuxedomoon,  για τα αγόρια από το Σαν Φρανσίσκο που έκλεψαν ένα βράδυ την καρδούλα και τα αυτιά μας. Η άφιξη τους μας πετυχαίνει μουσικά στην πιο post-punk φάση μας, και μιας και πάντα συνηθίζουμε να φρεσκάρουμε τις δουλειές των συγκροτημάτων που πρόκειται να ακούσουμε από κοντά, αυτή τη φορά το κάνουμε με διπλή λαχτάρα. Πάνω στο ψάξιμο λοιπόν, ανακαλύψαμε -με έκπληξη- πως έχουν γράψει τραγούδια για μια ταινία για την οποία τρέφουμε  επίσης ιδιαίτερη αδυναμία: το Wings of Desire του Βιμ Βέντερς. Κάπως έτσι, διαβάζοντας κι ακούγοντας, θυμηθήκαμε και πιο είναι το άλμπουμ τους που αγαπάμε πιο πολύ. Το Holy Wars (1985) δηλαδή, και το αγαπάμε γιατί αποτελείται από τραγούδια  όπως το The Waltz, το Some Guys, το Soma· για την ακρίβεια γιατί είναι όλα τα κομμάτια του δίσκου ένα κι ένα, όπως τα προαναφερθέντα. Άλλα παιχνιδιάρικα,  σαγηνευτικά, άλλα μαύρα και δυστοπικά, μα παρόλα αυτά ικανά να συνθέσουν ένα σύνολο ομοιογενές, μια ιστορία ολοκληρωμένη. Αναμένοντας, λοιπόν, το live τους στις 5 του Ιούνη στην Αθήνα, βάζουμε τις τάπες-ακουστικά μας, τα τραγούδια τους στο cd-player, και πέφτουμε στο κρεβάτι μας, να τους ακούμε με κλειστά μάτια από την ευχαρίστηση.

Και ενώ πολλοί γιόρταζαν την ονομαστική τους εορτή, κάποιοι από εμάς σκεφτόμενοι πως «φτάνει πια με τις γιορτές» κατηφορίσαμε προς το κέντρο, στα στενά σοκάκια του Ψυρρή. Όχι για να πιούμε ρακόμελο, όπως κάναμε στα φοιτητικά χρόνια της αθωότητας, αλλά για να δούμε live μία  άλλη από τις αγαπημένες μας καλλιτέχνες, που για καλή μας τύχη αποφάσισε να περάσει το φετινό καλοκαίρι κάνοντας βόλτες στην Ευρώπη! Ο λόγος για τη Group Rhoda, το σόλο πρότζεκτ της Mara Barenbaum από το Σαν Φρανσίσκο. Οι ήχοι της κινούνται κάπου ανάμεσα στο μίνιμαλ, synth και τη ψυχεδέλεια, θυμίζοντας λίγο γαλλικό new wave, λίγο Peaking Lights, λίγο dark pop και Suicide. Ναι, όλα αυτά μαζί. Το live ήταν γεμάτο σκοτεινούς ήχους που άδειασαν τη σκέψη από τη βαβούρα της πόλης. Ο ήχος και οι επαναληπτικοί τόνοι παρέπεμπαν άλλοτε σε φουτουριστικά, post-apocalyptic, βιομηχανικά τοπία, και άλλοτε γκρέμιζε κάθε εικόνα, γεμίζοντας τη σκέψη μας χρώματα και σχήματα από τροπικές, έρημες παραλίες που –αχ!- πόσο θα θέλαμε να’ μαστε εκεί τώρα, αντί να λιώνουμε το κορμάκι μας σε γραφεία, μαγαζιά και κατ’ οίκον επιτήρηση.

Κλείνοντας και αυτήν την εβδομάδα, κάπου σε ένα ατέλειωτο σερφάρισμα –από αυτά που κάνουμε καθημερινά- πέσαμε πάνω σε μια μάλλον ασήμαντη πληροφορία που όμως στάθηκε αφορμή για λίγο καλό διάβασμα: την εβδομάδα που πέρασε θα είχε γενέθλια, αν δεν είχε πεθάνει πριν από 32 χρόνια, ο Τζον Τσίβερ, ένας από τους καλύτερους διηγηματογράφους της Αμερικής και ένας συγγραφέας που ακούστηκε πολύ πέρυσι στην Ελλάδα, όταν οι εκδόσεις Καστανιώτη μετέφρασαν (για πρώτη φορά στη γλώσσα μας) μια συλλογή του. Είναι ο Κολυμβητής, τίτλος που χαρίζεται από το ομώνυμο διήγημα, το πιο γνωστό του Τσίβερ, έπειτα και από την μεταφορά του στον κινηματογράφο με πρωταγωνιστή τον Μπαρτ Λάνκαστερ. Κατεβάσαμε λοιπόν το βιβλίο από την βιβλιοθήκη μας και περιηγηθήκαμε στα τοπία των αμερικανικών προαστίων των περασμένων δεκαετιών, στα μουδιασμένα αισθήματα των κατοίκων τους, στο θαμπό όραμα της καλής ζωής. Μάθαμε επίσης ότι ο Κολυμβητής δεν θα είναι πια το μόνο μεταφρασμένο βιβλίο του Τσίβερ καθώς από μέρα σε μέρα θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Καστανιώτη και το Φάλκονερ, μυθιστόρημα αυτή τη φορά και μάλιστα, σύμφωνα με μια λίστα του περιοδικού ΤΙΜΕ, ένα από τα 100 καλύτερα αγγλόφωνα μυθιστορήματα που εκδόθηκαν μετά το 1923, από όταν δηλαδή ξεκίνησε να κυκλοφορεί το ίδιο το περιοδικό. Αλίμονο ήταν μια εβδομάδα που περιέργως πως καταευχαριστηθήκαμε τις επιλογές μας. Και να σημειωθεί: καθόλου δεν γκρινιάξαμε αυτή τη φορά.

Για περισσότερες περιπέτειες των Βέλγων επισκεφτείτε την πιο Σουρεαλιστική Επιθεώρηση Πολιτισμού όλου του ίντερνετ.