Sharing the road

Συγνώμη για τον τίτλο στ’ αγγλικά αλλά απ’ ότι φαίνεται αυτή η έκφραση δεν έχει μεταφραστεί ακόμα στην Ελληνική γλώσσα, πράγμα που εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς αν αποπειραθεί να καβαλήσει ποδήλατο στην Αθήνα. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Όπως κάθε Κυριακή έτσι και αυτή ετοιμαστήκαμε με φίλους να βγούμε για προπόνηση σε κάποια από τις κοντινές διαδρομές της Αττικής. Σε αντίθεση με αυτό που πιστεύουν οι περισσότεροι κάτοικοι αυτής της πόλης, το λεκανοπέδιο είναι ιδανική περιοχή για ποδήλατο και ειδικά ποδήλατο δρόμου και cyclocross. Με όμορφα βουνά τριγύρω (Υμηττός, Πάρνηθα, Πεντέλη), λόφους και λίμνη στο Βορρά και την παραλιακή προς το Σούνιο, έναν πανέμορφο δρόμο για προπόνηση, υπάρχουν πάμπολλες επιλογές. Σκέφτεσαι τους φίλους σου που μετανάστευσαν στο Λονδίνο και στο Βερολίνο όπου τρώνε βροχή, κρύο και ένα απόλυτα βαρετό τερέν χωρίς καθόλου υψομετρικά και νιώθεις ότι δεν έχεις να ζηλέψεις τίποτα από τους fixie famous bloggers που αλωνίζουν τα fire roads του Λος Άντζελες.

Κάπως έτσι θα ήταν και το δικό μας ride: (όπως σε όλα τα ποδηλατικά χιπστερομπλόγκ που αγαπάμε να κοροϊδεύουμε) και εμείς ήπιαμε το μοναστηριακό εσπρεσάκι μας, φορέσαμε τις φουλ witty loud λίκρες μας, πατήσαμε record στο Strava και κουμπωμένοι στα πετάλια ξεκινήσαμε γεμάτοι όρεξη για περιπέτεια.

Στροφάρισμα με μικρό δίσκο για αρχή μέχρι την Σταμάτα, μετά στρίψαμε προς το φράγμα του Μαραθώνα και μετά το Καλέτζι στρίψαμε αριστερά για Γραμματικό και Καπανδρίτι. Ο καιρός ήταν φανταστικός, δροσερός με 2 μποφόρ κόντρα άνεμο και αρχίσαμε να σκαρφαλώνουμε το βουνό. Στην κορυφή η θέα προς τη Νέα Μάκρη εντυπωσιακή και τριγύρω ησυχία και μυρωδιά άνοιξης.

Εδώ όμως στην Αθήνα δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Ακόμα κι αν βρίσκεσαι σε έναν ξεχασμένο δρόμο στο Γραμματικό, έξω από χωριά, στο απόλυτο πουθενά, θα βρεθεί ένας αυτοκινητιστής να σου κορνάρει επιθετικά, να περάσει επιδεικτικά ξυστά από δίπλα σου και με μανία θ’ απαιτήσει να εξαφανιστείς από προσώπου γης γιατί δεν θέλει να περιμένει ούτε μισό λεπτό ακόμα κι αν είσαι προπορευόμενο όχημα και ο ΚΟΚ είναι με το μέρος σου.

Εμείς σαν ποδηλάτες δεν πληρώνουμε φόρους; Δεν οδηγούμε οχήματα που διέπονται από τον ΚΟΚ και έχουν δικαιώματα; Φυσικά! Πόσο μάλλον αν σκεφτεί κανείς ότι τα οχήματά μας καταπονούν τους δρόμους πολύ λιγότερο από τα αυτοκίνητα. Δεν παράγουμε θόρυβο και δεν ξερνάμε καυσαέριο στην επιβαρυμένη ατμόσφαιρα της πόλης. Δεν έχουμε δικαίωμα να χρησιμοποιούμε τις υποδομές που προσφέρει η πολιτεία; Δεν θα έπρεπε αυτές οι υποδομές να αυξάνονται για εμάς σε αντίθεση με τα αυτοκίνητα ειδικά τις Κυριακές; (για ποιο λόγο δεν να μην κλείνουν οι μικροί αγροτικοί δρόμοι τις Κυριακές για τους ποδηλάτες και πεζοπόρους;) Δεν θα έπρεπε να προστατεύεται η παρουσία μας στον δρόμο πρώτα από όλα από την οδηγική συμπεριφορά των οδηγών;

Υπάρχει ένα μικρό κομματάκι δρόμου που μας ανήκει δικαιωματικά, είτε αυτό είναι στο Γραμματικό είτε στην Παραλιακή είτε στην Κηφισίας. Μπορεί η κρίση να έχει λιγοστέψει τα αυτοκίνητα στους δρόμους αλλά πολλοί από τους εναπομείναντες οδηγούς φαίνεται να πιστεύουν ότι ο δρόμος τους ανήκει ολοκληρωτικά. Κι αν τις καθημερινές σου κορνάρουν στην Κηφισίας γιατί και καλά βιάζονται να πάνε “στην δουλειά”, τις Κυριακές σου κορνάρουν στο Γραμματικό έτσι για την φάση, για να μην ξεχνιόμαστε και για να μην σκουριάζει το hate. Και ξέρω τι θα πείτε, δεν είναι όλοι οι οδηγοί ίδιοι. Εντάξει, αλλά πείτε μου, πόσοι οδηγοί δεν θα παρκάρουν ποτέ στο πεζοδρόμιο, δεν θα υπερβούν ποτέ το όριο ταχύτητας ακόμα και στο Γραμματικό ή θα σεβαστούν πάντα τις διαβάσεις πεζών και ΑΜΕΑ; Πιθανότατα ελάχιστοι κι’ αυτό γιατί είναι το ίδιο το μέσο και η έλλειψη υποδομών που σχεδόν υποχρεώνουν σε τέτοιες συμπεριφορές ακόμα κι όταν λείπει η προδιάθεση.

Ξέχνα το πρωτογενές πλεόνασμα, η αρχή της επαναφοράς της ελληνικής κοινωνίας στο παγκόσμιο γίγνεσθαι θα γίνει μόνο με την αλλαγή του τρόπου συμπεριφοράς και νοοτροπίας. Το να μοιράζεσαι τον δρόμο, ισότιμα και δίκαια και ο αμοιβαίος σεβασμός των ανθρώπων προς τους άλλους είναι κάτι το οποίο δεν χρειάζεται αλλαγή κυβέρνησης και δεν συνίσταται από πολιτικά κριτήρια. Είναι κάτι το οποίο είναι η αρχή της συμπεριφοράς του καθενός μας κοινωνικά. Έξω στους δρόμους, στα πεζοδρόμια και στις πλατείες, στα δάση, στον δημόσιο χώρου που μοιραζόμαστε όλοι μερικοί θεωρούν τους εαυτούς τους εκλεκτούς, τους μοναδικούς χρήστες, καταναλωτές αν θέλετε των υποδομών τους κράτους. Είναι το κατάλοιπο μιας γερασμένης κοινωνίας που ξεφτιλίστηκε παγκοσμίως με την εμμονή της να ανέχεται και να προωθεί ένα πρότυπο ζωής κενό νοήματος, χωρίς κόπο, χωρίς δίκαιο και χωρίς σεβασμό.

Τώρα, ίσως μας δίνεται μια δεύτερη επιλογή: να φτιάξουμε ένα νέο είδος αλληλοσεβασμού ή να βουλιάξουμε για πάντα μαζί με τον παλιό μας κόσμο.

 Ο Άγις Κολύβας είναι ιδιοκτήτης του καταστήματος fixed gear 48×17 Cycles (Βεΐκου 2, Κουκάκι, 2109225488, 48×17.com).