«Έλα, πάμε να δεις το παιχνίδι και θα βρεις να γράψεις», μου ‘λεγε ο Γιώργος εδώ και δυο εβδομάδες. Μεγαλωμένος στα κάγκελα του ΠΑΟΚ εκείνος, με φανέλες, αναμνηστικά, κασκόλ και κρατημένα αποκόμματα εισιτηρίων από παλιούς αγώνες. Εγώ πάλι όχι.
Η μόνη φορά που βρέθηκα κοντά σε αγωνιστικό γήπεδο ήταν στα 12 ή 13, ακολουθώντας βλακωδώς, όπως αποδείχτηκε αργότερα, τους συμμαθητές μου που εγγράφονταν σωρηδόν στις τοπικές ομάδες ποδοσφαίρου. Όλοι θέλαμε να αρέσουμε στα κορίτσια. Ευτυχώς γρήγορα κατάλαβα ότι με τη στρογγυλή Θεά διατηρούσαμε ασφαλείς αποστάσεις μιας και όλοι μου έλεγαν ότι έχω δυο δεξιά πόδια. Και από ενδιαφέρον για το θέαμα, μηδέν. Η περιέργεια όμως αποδείχτηκε πιο ισχυρή.Η ντροπή του ποδοσφαίρου μεγαλύτερη.
Είναι απόγευμα Μεγάλης Τετάρτης και ανηφορίζουμε από την Κλεάνθους προς το γήπεδο του ΠΑΟΚ, τον Ναό όπως το ονομάζουν οι απανταχού φίλαθλοι. Στα ψητάδικα της περιοχής ασπρόμαυρα μπουλούκια που κατέβηκαν απ’ όλες τις γειτονιές της πόλης – και όχι μόνο – έχουν στρατοπεδεύσει από νωρίς και περιμένουν ν’ ανοίξουν οι θύρες. Με ένα Τούμπα Λίμπρε στο χέρι (μισό ρετσίνα και μισό κόκα κόλα), τραγουδάνε συνθήματα και ρίχνουν κλεφτές ματιές στις κλούβες των ΜΑΤ μήπως και πάρουν πρέφα να πλησιάζει το λεωφορείο που μεταφέρει την ομάδα του Ολυμπιακού στο γήπεδο. Λίγο πιο δίπλα μια παρέα 30αρηδων συζητά για το επικείμενο παιχνίδι. Φίλοι από παλιά, μεγάλωσαν μέσα στο γήπεδο του ΠΑΟΚ, χάρηκαν και πικράθηκαν – οι πίκρες ήταν πιο πολλές λένε – με την ομάδα τους. Δεν τους άρεσε η απόφαση του Ζαγοράκη να κατέβει στις Ευρωεκλογές, ενώ για τον Ιβάν Σαββίδη απαντούν συγκρατημένα ότι καλά είναι που υπάρχει κεφάλαιο για την ομάδα, αλλά δεν είναι και πολύ σίγουροι πως θα επενδυθεί. Περιγράφουν τον Ολυμπιακό μόνο με μια λέξη: κατεστημένο, και το αίμα τους ανεβαίνει στο κεφάλι.
Μας διακόπτουν τα δακρυγόνα που σκάνε και καταλαβαίνουμε ότι έφτασε η αποστολή του Ολυμπιακού. Ο πετροπόλεμος εκείνη την ώρα, από πιτσιρικάδες με κουκούλες, γίνεται σχεδόν «εθιμοτυπικά», σαν ένα άγραφο, αναχρονιστικό και ανόητο, πρωτόκολλο να επιβάλλει την καταγραφή του. Τα πνεύματα ηρεμούν μόλις ανοίξουν οι πύλες του γηπέδου. Οι «συνδεσμίτες» οδεύουν προς τη Θύρα 4. Όλοι έπρεπε να προπληρώσουν το εισιτήριο τους και να το παραλάβουν από τον σύνδεσμο, μας λέει μια παλιά καραβάνα των γηπέδων, για να είναι σίγουροι ότι η κερκίδα θα μείνει «ζεστή» από τους πιστούς οπαδούς.
Η «υποδοχή» των ομάδων γίνεται με ένα πυκνό, κατακόκκινο, σύννεφό από αναμμένους πυρσούς και καπνογόνα. Η ατμόσφαιρα είναι αποπνικτική, αλλά οι οπαδοί δεν φαίνεται να νοιάζονται και πολύ. Κοντά μου είναι ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που δεν κρατιέται. Πριν μπουν οι ομάδες κάθονταν στις θέσεις τους ήσυχοι, αλλά μόλις βγήκαν μεταμορφώθηκαν και μπήκαν στο τριπ των συνθημάτων. Το ίδιο συνέβη και με μια οικογένεια (πατέρας και γιοι) μερικές σειρές πιο κάτω και με ορισμένες κοπέλες που είναι δεν είναι στα 18. Λειτουργεί σαν αγχολυτικό λένε μερικοί. Δεν τους πιστεύω.
Το παιχνίδι καθυστερεί και η φήμη εξαπλώνεται ταχύτατα. Έριξαν ψάρια (δεν χρειάζεται να σας πω το είδος) λέει πάνω στα καθίσματα των πάγκων του Ολυμπιακού! Από κάτι τέτοια, τους πυρσούς και τα καπνογόνα, η ομάδα μπορεί να τιμωρηθεί, σχολίαζαν στην κερκίδα. Αυτά τα σχόλια ήταν το καλύτερο κομμάτι του ματς. Οι «προπονητές» της κερκίδας δεν άφηναν να πέσει τίποτα κάτω. Η επιλογή των παικτών, η εμφάνιση του ΠΑΟΚ, τα φάουλ που δόθηκαν και κυρίως αυτά που δεν δόθηκαν, οι φάσεις, σχολιάστηκαν ποικιλοτρόπως και με περισσή φαντασία. Ειδικά μετά το πρώτο τέρμα του αγώνα που έδωσε και την πρόκριση στον ΠΑΟΚ ο εκνευρισμός ήταν έντονος εντός και εκτός γηπέδου. Είναι ζήτημα αν έγινε ολοκληρωμένο παιχνίδι για περισσότερα από 20 λεπτά. Αντιθέτως, νεύρα, ένταση, κλωτσιές και μπουνιές μεταξύ των παικτών – της Εθνικής κιόλας – ροκάνιζαν το χρόνο και τα δικά μας νεύρα. Το παιχνίδι πήγε στις καθυστερήσεις για 10 λεπτά, αλλά ένας καθ’ όλα ήσυχος κύριος που καθόταν δίπλα μου εξερράγη βλέποντας το παιχνίδι να ξεχειλώνει και τη διαιτησία να έχει χάσει… τη μπάλα. Κορμιά έπεφταν συνεχώς στο χλοοτάπητα και από τις δύο ομάδες. Ήταν ν’ απορείς. Απορίες ενός άσχετου – το είπα στην αρχή – με τη μπάλα.
Με το σφύριγμα της λήξης οι ζητωκραυγές σε ξεκουφαίνουν. Κάποιοι θεατές έχουν μπει στο γήπεδο.Δεν μπορείς να δεις τι γίνεται στον αγωνιστικό χώρο, άλλωστε κανείς δεν κοιτάζει.Αγκαλιές και προσπάθεια να βρούμε την έξοδο. Αργότερα διάβασα για επεισόδια.Από την εξέδρα δεν μπορείς να καταλάβεις οτι ανεγκέφαλοι πέταξαν μια μπανάνα (!) στον παίκτη του Ολυμπιακού Λεάντρο Σαλίνο – κάτι τραγικό και απαράδεκτο. Διάβασα ακόμη καταγγελίες ότι ποδοσφαιριστές της φιλοξενούμενης ομάδας χτυπήθηκαν κατά την έξοδο τους από το γήπεδο, ότι άγνωστοι τοποθέτησαν αυτοσχέδια βόμβα σε μαγαζί παίκτη του ΠΑΟΚ στο Βύρωνα. Το ελληνικό ποδόσφαιρο στα χειρότερα του.Πόσο διαφορετικά είναι αυτά απ όσα έζησα εγώ στην εξέδρα !
Μετά απο αυτά, μη με ρωτήσετε αν θα ξαναπάω.Θα το σκεφτώ πολύ.
