Όταν δουλεύεις σε χώρο διοργάνωσης συναυλιών μοιραία τα live απομυθοποιούνται επειδή είναι, χμ, δουλειά. Κάποια τα παρακολουθείς από κεκτημένη ταχύτητα, σε κάποια κάθεσαι στο γραφείο και για κάποια άλλα, τα λιγότερα, ανυπομονείς. Μια-δυο φορές τυχαίνει να γίνεσαι αυτόπτης συγκινήσεων που, απλώς και καθέτως, μόνο η μουσική μπορεί να σου προσφέρει.
Ξέρω πως όταν γράφεις κάτι είναι καλό να έχεις συναίσθηση σε ποιους και πόσους απευθύνεσαι, οπότε γνωρίζω πως, αν απευθύνομαι τώρα σε λίγο περισσότερους από ό,τι αν έγραφα αυτά πριν κάποιους μήνες, είναι λόγω της φρικαλέας δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, που έφερε τα πρόσωπα μερικών ανθρώπων στην ειδησεογραφική τηλεόραση. Οι “υπόλοιποι” όμως, εκείνοι που κάποτε στη ζωή τους άκουσαν έμμετρες ιστορίες από την άκρη του Περάματος ή αναρωτήθηκαν “ω ρε φίλε τι κάνει ο άνθρωπος” βλέποντας έναν τύπο να καίει το αμερικανικό διαβατήριό του ή που, όντας κάποτε πολύ μικροί και καθόλου κυνικοί βρήκαν τη μυθολογία που χρειάζονταν στο low bap, ξέρουν ότι η στιγμή που μετά από 12 τόσα χρόνια ο BD Foxmoor φωνάζει τον Νικήτα Κλιντ στη σκηνή για να τραγουδήσουν μαζί Active Member είναι παραλήρημα.
(Έχω περάσει μια μικρή lowbap φάση. Αλλά αυτό θα το καταλάβατε.)
Το Σάββατο λοιπόν, στο δεύτερο live των Active Member στο Gagarin, o BD Foxmoor ανακοίνωσε στο κοινό ότι έχει αποφασίσει να κλείσει παλιούς λογαριασμούς, προειδοποίησε 800τόσα ορθάνοιχτα ζεύγη ματιών ότι “αυτό που δεν περίμενε κανείς, θα γίνει τώρα” και ανέβασε στη σκηνή τον XRay με μπλούζα Active Member, τον XRay με τον οποίο τους χώριζαν 12 χρόνια βεντέτας από εκείνες που τρέφουν τους μύθους (έστω αυτούς, τους μικρής κλίμακας δικούς μας μύθους) και δίνουν τροφή για πάθη στα forums. Ο κόσμος είχε πάθει αμόκ, τραγουδούσε τη Μάσκα σχεδόν φωνάζοντας, καναδυό έκλαιγαν κανονικά – μετά είπαν και το Πύρινο Βιος, και επειδή το συναισθηματικό γράψιμο προσπαθώ να το περιορίζω, σταματάω εδώ.
Τα υπόλοιπα είναι γνωστά – όποιος έχει ακούσει Active Member και πέρασε και εκείνος μια “μικρή low bap φάση”, όποιος την ξεπέρασε και πήγε αλλού αλλά και όποιος τη ζει τώρα θα συμφωνεί τουλάχιστον στα βασικά: ότι ο Μιχάλης Μυτακίδης είναι μεγάλο στιχουργικό ταλέντο, ότι ο χειρισμός της ελληνικής γλώσσας στις ρίμες του είναι μοναδικός (έχει ακόμα και δική του παρακαταθήκη νεολογισμών) και ότι πρόκειται για έναν μεγάλο πρωτοπόρο της εναλλακτικής ελληνόφωνης μουσικής γενικότερα – προσωπικά κάποιους στίχους τους βρίσκω τόσο συγκλονιστικούς που νομίζω ότι μπορούν να σταθούν και μόνοι τους, ως spoken word. Ως εκ τούτου, τα κομμάτια των AM θα ακούγονται στα δικά μου αφτιά πάντα αυτάρκη και συγκινητικά. Και εκείνα τα δέκα χρόνια που Μιχάλης και Νικήτας ήταν μαζί, και τα δέκα που ήταν χωριστά, αλλά και τα δέκα που έρχονται.
