Κόρε. Ύδρο.
Kόρε. Υδρο. – “Ο Σατανάς της Γειτονιάς”
Ξεκινάει σαν ψαλμωδία, προχωράει με ενορχήστρωση α-λα Δήμος Μούτσης (άκου το μπάσο) και μέχρι να φτάσει στο τέλος έχει φωτογραφίσει μια γειτονιά όπου «όλοι εδώ υποφέρουν»: την Ελλάδα του 2013.
Κ. Βήτα – “Ατέλειωτα Χρυσάνθεμα”
«Υπάρχει κάτι νέο/ ο ουρανός με βλέπει/ με μία κιμωλία/ χαράζει το Δεκέμβρη». Η αφαιρετική ποίηση του Βήτα λάμπει ξανά στο πιο άμεσο τραγούδι του τελευταίου του άλμπουμ «Αντήχηση», συμπληρωμένη με ακομπλεξάριστες θρησκευτικές αναφορές και ένα νεοαποκτηθέν coolness.
Κτήρια τη Νύχτα – “Καλλιδρομίου”
Τραγούδι χωρίς δομή και νόημα, αλλά με μια φρεσκάδα στον ήχο που δεν μπορείς να αγνοήσεις και ένα γενικό κλίμα παραίσθησης ή ονείρου. «Μια θυσία δίχως νόημα/ ένας πολτός μοναδικός».
Σύμφωνα με διασταυρωμένες πληροφορίες, αρχικά προοριζόταν για εκπομπή μαγειρικής. Η κορυφαία στιγμή από το “American Unicorn”, ένα μικρό ποπ αριστούργημα για «το ψέμα που σύντομα θα αποδεχτείς».
Παύλος Παυλίδης – “Η Μαίρη”
Κλέφτες κι αστυνόμοι, οθόνες σινεμά και η ανάγκη για «ένα χώρο κάπως πιο μεγάλο». Μια ακριβής περιγραφή του αστικού συναισθηματικού στριμώγματος, σε ένα κομμάτι που κερδίζει ακροατές με εντελώς ετερόκλητα γούστα.
Electric Litany – “July”
Στιχουργικά αφηρημένοι, μελωδικά τεμπέληδες και άτολμοι ενορχηστρωτικά, στο συγκεκριμένο κομμάτι μοιάζουν εντούτοις να κατακτούν κάτι, επηρεασμένοι φανερά από το «Περιγιάλι» του Θεοδωράκη και την ελληνική μουσική εν γένει.
May Roosevelt – “Όταν σε Περιμένω”
Περισσότερο στρώσιμο μουσικού χαλιού παρά μελοποίηση, η στακάτη, σχεδόν βασανιστική απαγγελία του Χριστιανόπουλου υπό τους ήχους της άξιας θερεμινίστριας είναι ό,τι πιο υπέροχα καταθλιπτικό ακούσαμε φέτος. Να ‘μαστε καλά!
