Τι μπορεί να κάνουν ένα ηλιόλουστο μεσημέρι Σαββάτου στο Ρομάντσο μια ομάδα ακτιβιστών, διάφοροι άγνωστοι μεταξύ τους νέοι άνθρωποι που αναζητούν στέγη ή συγκάτοικο και λίγο μεγαλύτεροι που ψάχνουν κάποιον με τον οποίο να συστεγάσουν τις επαγγελματικές τους δραστηριότητες; Ένα ιδιότυπο «προξενιό» με ηθικό αυτουργό την ομάδα Intra των Atenistas είναι η απάντηση.
Το Σάββατο 9 Νοεμβρίου έγινε για τρίτη φορά η δράση «Συγκατοικώ-Συστεγάζομαι +Ενοικιάζω». «Πρώτη φορά η δράση έγινε τον Απρίλιο του 2012», μας πληροφορεί ο Γιώργος Γιαννουλάκος, μέλος της ομάδας Intra. «Μετά, το κάναμε ξανά τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου. Και τις δύο φορές είχαν έρθει γύρω στα 300 άτομα. Είχε πάρα πολύ μεγάλη ανταπόκριση και γι’ αυτό το προσπαθούμε ακόμη μία φορά».
Στην Ελλάδα, όμως, η συγκατοίκηση δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα διαδεδομένη, τι ήταν αυτό που έκανε τους Atenistas να δοκιμάσουν κάτι τέτοιο; «Τότε, βλέπαμε ότι ήταν ένα πράγμα που σιγά-σιγά ερχόταν στην Ελλάδα, χωρούσε πια» αναφέρει ο Γιώργος Γιαννουλάκος. «Το κάνουν πάρα πολύ στο εξωτερικό και γενικά, ψάχνουμε πρωτότυπες δράσεις. Είναι και αρκετά δύσκολα τα χρόνια. Οι περισσότεροι θα μένουν με τους δικούς τους, αλλά δεν θ’ αντέχουν όλοι. Είμαστε δεμένοι με τις οικογένειές μας είναι η αλήθεια, αλλά νομίζω μια σχετική ελευθερία όλοι τη θέλουμε κι είναι ένας ωραίος τρόπος να μοιράζεσαι τα έξοδα. Έτσι, μπορείς να τα βγάλεις πέρα κι είναι και μια μορφή αλληλεγγύης. Σε στηρίζει κάποιος, αν χρειαστείς κάτι -πέρα, φυσικά, από την οικογένειά σου.»
Η Φένια ήρθε αναζητώντας συγκάτοικο, μόνο που για εκείνη δεν είναι κάτι άγνωστο. «Για μένα δεν είναι πρωτόγνωρη εμπειρία, γιατί το έχω κάνει πολλές φορές στο εξωτερικό. Επειδή έχω περάσει κάποια χρόνια έξω, κάθε φορά επέλεγα να μένω με συγκάτοικους. Ένας από τους σημαντικότερους λόγους είναι ότι γυρίζεις σπίτι, είσαι πάρα πολύ κουρασμένος, αλλά ξέρεις ότι θα βρεις κάποιον εκεί, κάποιον να επικοινωνήσεις, κάποιον να μιλήσεις. Και γενικότερα, με την αποξένωση της Αθήνας νομίζω ότι χρειάζεται ένας άνθρωπος για να μπορείς να μοιραστείς κάποια πράγματα, ένα μέρος της ζωής σου τουλάχιστον.»
Η Βίκυ μπορεί να έχει έρθει για ηθική υποστήριξη στην φίλη της, αλλά έχει πλείστες εμπειρίες συγκατοίκησης. «Συγκατοικώ αισίως πέντε χρόνια με τον αδερφό μου. Απλώς, επειδή έχω ζήσει κι εγώ αρκετό καιρό στο εξωτερικό, έτυχε να συγκατοικήσω και με παντελώς άγνωστα άτομα που, πολλές φορές, δεν ήμασταν στην ίδια φάση ζωής. Και όμως, έπρεπε να ανεχθείς κάποια πράγματα και να κάνεις υποχωρήσεις για να αποφύγεις τη ρήξη. Είχα την καταπληκτική εμπειρία να συγκατοικώ επί 8 μήνες με άλλες τέσσερις κοπέλες. Η μία, μάλιστα, είχε και παιδάκι. Ωστόσο, γενικά είναι πάρα πολύ ωραίο να συγκατοικείς, θα το προτιμούσα σίγουρα από το να μένω μόνη μου».
Η Νίκη είναι μέλος της ομάδας Plus των Atenistas, συγκατοικούσε για πολλά χρόνια και αιτιολογεί την επιλογή της. «Έχεις έναν άνθρωπο δίπλα σου. Μπορεί να κάνεις πολύ καλούς φίλους, δεν είσαι μόνος σου, δεν χρειάζεται καν να βγεις απ’ το σπίτι σου, ειδικά τώρα που είναι οικονομικά δύσκολη η ζωή. Δεν χρειάζεται να βγεις έξω για να περάσεις όμορφα, έχεις έναν άνθρωπο εκεί και κάνετε παρέα»
Ο Χρήστος από την άλλη αμφιταλαντεύεται. «Δεν το έχω πάρει ακόμα απόφαση να συγκατοικήσω, το σκέφτομαι, γιατί θα πρέπει να βρω κάποιον που θα είναι σαν κι εμένα. Να θέλουμε ανάλογα πράγματα, αλλιώς θα μείνω μόνος μου». Ήρθε, ωστόσο, για μια διερευνητική προσέγγιση, ώστε να δει αν μπορεί να βρει εδώ τον ιδανικό συγκάτοικο για εκείνον. «Μένω με τον αδερφό μου, οπότε αυτό ήταν εύκολο. Ξέρεις ότι θα τα βρεις μαζί του, δεν θα τσακωθείς σε έσχατο σημείο, ώστε να φύγεις απ’ το σπίτι. Κι έχω ζήσει και στο εξωτερικό με συγκατοίκους, επομένως ξέρω πώς είναι. Γενικά είμαι ανοιχτός σε όλα. Αλλά θα ήθελα πιο πολύ να μείνω μόνος μου. Να δω πώς είναι. Είναι σημαντικό.»
Στην επόμενη σελίδα: Ποιο είναι το χειρότερο σε μία συγκατοίκηση ή και στον πιθανό συγκάτοικο;
