Αυτό το μαγαζί κλείνει τρεις ώρες αργότερα από όλα τα υπόλοιπα

Η κυρία Ελένη είναι γέννημα θρέμμα του ιστορικού κέντρου. Θυμάται τότε που ήταν παιδί να παίζει στην Παλλάδος, λίγα μέτρα δίπλα από το μαγαζί που πέρασε στα χέρια της σαν οικογενειακή επιχείρηση από τον παππού της. « Η Παλλάδος τότε ήταν ένας δρόμος γεμάτος κρύσταλλα και κουταλοπίρουνα. Πιο κάτω ήταν το Άκρον-Ίλιον-Κρυστάλ, είχε εδώ τις αποθήκες του. Σ’ αυτή τη γειτονιά έβρισκες τα πάντα: ό,τι καλύτερο ήθελες σε κρύσταλλο ή μεταλλικό. Ακόμα και πολυελαίους που εκείνη την εποχή είχαν πέραση. Έρχονταν κόσμος απ’ όλη την Αθήνα για να ψωνίσει. Ξέρεις τι άλλο είχε η γειτονιά; Τσαγκαράδικα, που έφτιαχναν με δέρμα παπούτσια. Μερικά τέτοια υπάρχουν ακόμα. Εδώ στον Άγιο Δημήτριο μαζευόμασταν πενήντα παιδιά και παίζαμε όταν ήμουν μικρή. Γεμάτη η γειτονιά από οικογένειες και τώρα έχουν μείνει δύο. Ο Άγιος Δημήτριος ήταν η Μητρόπολη της Αθήνας».

Ο παππούς της κυρίας Ελένης ξεκίνησε με ένα μικρό μαγαζάκι που πουλούσε γυαλικά. Η άνθιση ήρθε με το πλαστικό, μου εξηγεί. «Σιγά σιγά άρχισε να εμπλουτίζει το μαγαζί με περισσότερο εμπόρευμα και νέα υλικά. Το ελληνικό εμαγιέ, το αλουμίνιο που ακόμα και σήμερα εξακολουθεί να είναι από τα καλύτερα υλικά και πολλά άλλα. Το ελληνικό αλουμίνιο δεν θα το βρεις πουθενά. Κανένα δεν έχει την ποιότητά του. Εσύ είσαι μικρή και δεν τα ξέρεις αλλά τότε η Ελλάδα ήταν από τις πρώτες χώρες βιομηχανικά, των Βαλκανίων. Έτσι έγινε η αρχή και σήμερα, 92 χρόνια μετά καταφέραμε να έχουμε εδώ μέσα τα πάντα. Πιάτα, πορσελάνες, ανοξείδωτα, εμαγιέ, παλιά και καινούρια. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να προωθήσουμε το ελληνικό και το παλιό. Έχουμε και πράγματα εισαγόμενα βέβαια, από Ινδία από Τουρκία. Κάθε τι που βλέπουμε και μας κάνει εντύπωση το φέρνουμε. Αλλά τα παλιά πράγματα έχουν πολύ μεγάλη αξία. Έτσι τουλάχιστον το βλέπω εγώ».

Ο Γρηγόρης, ιδιοκτήτης του μαγαζιού.

Όση ώρα συζητάω με την κυρία Ελένη διαπιστώνω ότι οι πελάτες του μαγαζιού είναι, συνομήλικοί μου, μεσήλικοι γείτονες, καλλιτέχνες, τουρίστες, με ένα κοινό χαρακτηριστικό. Δεν φεύγουν. Ο στενός διάδρομος του μαγαζιού έχει γεμίσει, πάνω απ’ τα κεφάλια μας κρέμονται κατσαρόλες και σουρωτήρια, έχουμε πει ήδη αρκετές φορές: «Συγνώμη να περάσω λίγο;» Έχω ακούσει όλο το πρόγραμμα για το camping στα Κουφονήσια από δύο φίλους που ψωνίζουν τα απαραίτητα, στην είσοδο βρέθηκαν κάποιοι μετά από 20 χρόνια και θυμήθηκαν που έπαιζαν μικροί στου Ζωγράφου, η ώρα περνάει, όλοι στις θέσεις μας. Ρωτάω την κυρία Ελένη τι της λένε όταν μπαίνουν στο μαγαζί. « Οι τουρίστες ξετρελαίνονται. Μου λένε συνήθως ότι πρώτη φορά βλέπουν ένα τέτοιο μαγαζί. Εγώ ταξιδεύω συχνά και η αλήθεια είναι ότι μόνο στο Κάιρο και στην Κωνσταντινούπολη έχω δει μαγαζιά με τόσα πράγματα όπως και το δικό μας. Θέλουμε τρείς ώρες για να τα μαζέψουμε και άλλες τρείς το πρωί για να τα βγάλουμε στο δρόμο». Ο γιός της κυρίας Ελένης, ο Σταμάτης, δεν σταματά να σηκώνει το τηλέφωνο και να εξυπηρετεί τον κόσμο. Στα γρήγορα μου λέει πως συνεχίζει την οικογενειακή παράδοση και πως τα τελευταία 34 χρόνια θυμάται τον εαυτό του να μεγαλώνει σ’ αυτή τη γειτονιά, στο μαγαζί των γονιών και των παππούδων του. «Τίποτα δεν θα άλλαζα από το μαγαζί. Είναι και απαίτηση των πελατών μας. Οι περισσότεροι αυτό μου λένε και δεν έχω παρά να το ακούσω».

Ο Πασιαλής της Παλλάδος, Παλλάδος 3-5, Ψυρρή, 210-3214200