Π..ΤΣΑ ΔΕΝΤΡΟ ΚΑΙ ΡΟΜΠΟΤ (Μια έκθεση του Βασίλη Μπαχαρίδη)

Ώρες ώρες συνειδητοποιείς ότι μερικά πράγματα μπορεί και να μην αλλάζουν. Περίεργο συναίσθημα καθώς αισθάνεσαι ότι εγκλωβίζεσαι σε μια δίνη σε μια λούπα σε μια επανάληψη πόσο μάλλον όταν αυτό έχει να κάνει με την «ηθική». Ιδιαίτερα την εποχή που διανύουμε, αυτήν του αναδυόμενου νέο πουριτανισμού. Που ίσως τελικά και να μην είναι τόσο νέος, απλά η τροπή των πραγμάτων στην κοινωνία ουσιαστικά τον απελευθέρωσε ελλείψει επίπλαστης ευημερίας. Θυμάμαι πιτσιρικάς στα 80ς τι αντιδράσεις μπορούσε να επισύρει η αναφορά και μόνο της λέξης μαλάκας. Και πόσο ενδεχόμενος πρωτοποριακοί για εκείνα τα δεδομένα κάποιοι κωμικοί της εποχής τύπου Χάρυ Κλυν την οποία και χρησιμοποίησαν. Εύκολη λύση για αβίαστο χιούμορ θα μου πει κανείς, αλλά πάντα φλέρταρες και με τον αφορισμό, καθώς τα κατάλοιπα της Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών ήτο έντονα και πανταχού διεσπαρμένα. Και μετά ήρθε η Βούλα Πατουλίδου που στα πλαίσια της Εθνικής γκαύλας που προκάλεσε η κατάκτηση ενός χρυσού ολυμπιακού μεταλλίου, απενοχοποίησε μια λέξη «βρισιά» εκφράζοντας δημόσια και αυθόρμητα τον καθημερινό μας λόγο και σκέψη, στον οποίον οι «βομολοχίες» έχουν θέση όχι ως απαξιωτικές εκφράσεις, αλλά ως μέρος προτάσεων.

Δηλαδή ποιος άραγε στα μεταξύ μας θα πει την πούτσα πουλί, ποιος θα πει το μουνί πιπί…

Αυτή ακριβώς είναι εννοιολογικά κι η προσέγγιση του Βασίλη Μπαχαρίδη όσων αφορά το «πιπεράτο» όνομα της εκθέσεώς του ΠΟΥΤΣΑ ΔΕΝΤΡΟ ΚΑΙ ΡΟΜΠΤ, το ότι από την στιγμή που έτσι εκφράζεται κατά κόρον από την κοινωνία μας το μόριο του ανδρός, δεν θα μπορούσε να έχει και άλλη λεξιλογική προσέγγιση. «Είναι κάτι που το ακούς από όλους. Το χει πει ο πατέρας μας η μάνα μας ο θείος μας οι φίλοι μας» οπότε αν πάμε στην φιλοσοφική προσέγγιση του τι είναι τέχνη και της αυτόματης απαντήσεως… έκφραση και μόνο και μόνο για την ευθύτητα και την αμεσότητα της γλωσσικής έκφανσης η έκθεση κερδίζει από τα αποδυτήρια. Το ξεπερνάμε πλέον αυτό και πάμε στο προκείμενο

Τι περιλαμβάνει λοιπόν αυτή η έκθεση και γιατί όλος αυτός ο πρόλογος;

Η έκθεση λοιπόν περιλαμβάνει δημιουργίες από ξύλο και μέταλλο που αποτυπώνουν φαλλικά σύμβολα σε διάφορα μεγέθη (και γούστα…) , κατασκευές ρομποτοειδής και αποτυπώσεις δέντρων. … Και γιατί αυτό το τρίπτυχο τι μπορεί να σημαίνει για τον δημιουργό? «Για μένα είναι τρία σημεία που αντικατοπτρίζει την ύπαρξή μας. «Ο Άνθρωπος ως σάρκα, η φύση και η τεχνολογία… Στοιχεία που τα συναντάμε από πάντα»

Ο Βασίλη Μπαχαρίδης είναι ντράμερ που σίγουρα θα τον έχεις συναντήσει μπροστά σου με συμμετοχές σε μπάντες όπως οι Επισκέπτες, My Excuse, Tuflon, Scab Level και πολλούς άλλους καλλιτέχνες. Τα χέρια του βέβαια εκτός από το ναι πιάνουν μπαγκέτες, παραπιάνουν κι οτιδήποτε μπορείς να φανταστείς όσων αφορά την κατασκευή. Ο ίδιος είναι και κατασκευαστής τυμπάνων. Ταυτόχρονα δηλώνει και επαγγελματίας ρακοσυλλέκτης, με την έννοια ότι τα πάντα που θα βρεθούν στο διάβα του μπορούν να αποκτήσουν χρηστική και μεταποιητική αξία. Κι αυτό ακριβώς είναι το αποτέλεσμα της εκθέσεώς του. Ξύλα από το Γαϊδουρονήσι μέχρι το Σαν Φραvσίσκο, αποκτούν διαφορετική νοηματοδότηση. «Το ξύλο είναι το αγαπημένο μου υλικό. Από όποιο μέρος πηγαίνω παίρνω και κάτι, αλλά και φίλοι παίρνουν από κάπου που δεν μπορώ να πάω ή δεν έχω πάει απλά. Π.χ στ σπίτι έχω ξύλο από την Ακτή Ελεφαντοστού, που περιμένει να γίνει κάτι»… Τι άραγε (μπούμπλε μούμπλε) αναρωτιέμαι?

Ιδιαίτερη όμως αίσθηση κάνουν και οι μεταλλικές κατασκευές του Βασίλη, απίθανα ρομπότ με ακόμη πιο απίθανα ονόματα, με χαρακτηριστικό το ότι η σύνδεση των συναρμολογούμενων μερών γίνεται με βίδες κι όχι με κάποιου είδους οξυγονοκόλληση, όπως θα περίμενε ίσως κάποιος. Μια μεταβιομηχανική μπορεί εκδοχή των lego. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο η περιεκτικότατη αυτή έκθεση με τον εκκεντρικό της χαρακτήρα καταφέρνει να σε κερδίσει και να αποδομήσει εν τέλει το προφανές του ονόματός της. Και είναι σίγουρο ότι όποιος την επισκεφτεί εν αγνοία του, το τελευταίο πράγμα που θα περάσει από το μυαλό του, όταν αποχωρήσει, είναι ότι η έκθεση αυτή είναι για τον πούτσο…