FullSizeRender

Για κάποιο πολύ μυστήριο και περίεργο λόγο οι δίσκοι που είτε κυκλοφόρησαν είτε γράφτηκαν καλοκαίρι πάντα θα μου αποσπούν την προσοχή λιγουλάκι παραπάνω. Είναι που ξεμπροστιάζονται στο κοινό σε εντελώς αντιεμπορικές περιόδους, είναι που το καλοκαίρι το μυαλό ξεφέυγει, δεν ξέρω. Ο Δημήτρης Πετζετάκης κυκλοφόρησε σε βινύλιο τον Άυγουστο του 1991 το Missing Links μέσω του άκρως ενδιαφέροντος label Utopia που είχε τα γραφεία του στην Παλλήνη και ειδικευόταν στον New Age ηλεκτρονικό ήχο του 80 και 90. Πόσο παραπάνω στοχευμένη θα μπορούσε να είναι μια δουλειά από κάποιον που έχει χτίσει ένα concept τόσο προσεγμένα και σωστά και το παρουσιάζει τόσο αναλύτικα στο κοινό; Όπως αναφέρει και ο ίδιος στο insert της κυκλοφορίας αλλά και και στο δελτίο τύπου που βρέθηκε μεσα στην κόπια μου: «Αυτός ο δίσκος δεν είναι ούτε ηλεκτρονικός, ούτε New Age, ούτε jazz, ούτε minimal αλλά μια κραυγή, μια σειρήνα συναγερμού γι αυτούς που κοιμούνται βαθιά και δεν βλέπουν τι συμβαίνει γύρω τους». Ξεκάθαρα εδώ ο συνθέτης κρούει το κίνδυνο εξαφάνισης της ελέυθερης, μίνιμαλ φόρμας σύνθεσης που τείνει να εξαφανιστεί μέσα στην εμπορικοποίηση της μουσικής στην μια πλευρά και αντίστοιχα στον κίνδυνο εξαφάνισης της φύσης, των ζώων και των ανθρώπων στην άλλη πλευρά. Δύο περιβάλλοντα όπως ο ίδιος υπογραμμίζει.  

Είναι αυτή η φάση στις αρχές του 90 που η επανάσταση είχε τέτοιο χρώμα για τους καλλιτέχνες γενικότερα. Το αποτέλεσμα μαγικό. Μια πλευρά γεμάτη ηλεκτρονικά χτισμένα αβίαστα απο ηλεκτρικές κιθάρες και μιας πληθώρας synths (Roland S-550, JX-3P,Roland Vocoder Plus, DW-8000 Korg κ.α) και άλλη μια πιο φυσική με ήχους απο τροπικά πουλιά, δελφίνια, ήχους απο καταιγίδες και βροχές και διάφορα Ethnic όργανα (Kambas, Kambanane,Turgana κ.α). Ένα μουσικό περιβάλλον αρκετά τεχνικό και ηλεκτρονικό απο τη μια και (ας το πούμε) ethnic από την άλλη. Ποτέ δεν μου άρεσε ο συγκεκριμένος όρος ομολογώ και φταίνε πολλά γι’ αυτό. Παρόλα αυτά εδώ ο πρωτοπόρος συνθέτης Δημήτρης Πετσετάκης με την βοήθεια και τις ευλογίες του Βαγγέλη Κατσούλη στην μίξη και την παραγωγή καταφέρνει και κολλάει στον τοίχο τον ακροάτη απο το πρώτο κιόλας λεπτό, χωρίς όμως να τον πιέσει. Δευτέρα είναι άλλωστε και τα πράγματα πρέπει να εξελιχθούν ήρεμα.