Εμείς αξιοποιούσαμε το καλοκαίρι όπως μπορούσαμε: μέρες χωρίς σχολείο, νύχτες χωρίς σκοτάδι. Πρώτα ραντεβουδάκια, πρώτα φιλιά, πρωινά μπιμπίκια στον καθρέφτη, τρίχες εκεί που δεν τις θέλαμε. Αναλογιζόμασταν την ακτινογραφία ενός καρκίνου στον πνεύμονα που ήταν το άλμπουμ Surfin’ Safari, στοχαζόμασταν για τους τρόπους που έχει ένα σώμα να προδώσει την ψυχή του, κι αναρωτιόμασταν μήπως και η ενηλικίωση ήταν κάτι παθολογικό. Ερωτευόμασταν και ξε-ερωτευόμασταν με πυρετώδη συχνότητα. Γινόμασταν σταθερά ο άνθρωπος που αργότερα θα μετανιώναμε ότι είχαμε γίνει.
