Μαργαρίτα Καραπάνου, Ο Υπνοβάτης, εκδ. Καστανιώτη, 2005
Προτείνω το βιβλίο που θέλω να ξαναδιαβάσω εδώ και τόσα καλοκαίρια (ή χειμώνες) αλλά διστάζω να το ξαναπιάσω από φόβο μη μου χαλάσει (αναπόφευκτα) την πρώτη μυσταγωγική εμπειρία. Ένα τέταρτο (και πλέον) του αιώνα έχει περάσει από την πρώτη έκδοση του Υπνοβάτη, όταν η Καραπάνου μας παρουσίασε ένα συναρπαστικά στοιχειωμένο μικρόκοσμο που κατοικεί σ’ ένα Νησί που αποτελεί αποικία εστέτ περιθωριακών και μποέμ απόκληρων αλλά και πεδίο ενός αρχέγονου μυστικισμού που υπερβαίνει το συμβατικό χρόνο. Το Νησί είναι φυσικά η Ύδρα αλλά η συγγραφέας προτιμά να το κρατήσει ανώνυμο, οικουμενικό, διαχρονικό (είχε πει πάντως σε παλιά συνέντευξη της ότι «θα μπορούσε να είναι η Πάτμος, αλλά όχι βέβαια η Σύρος ή η Σάμος»), ένα καθαρτήριο ανήσυχων και τραυματισμένων ψυχών στο οποίο εμφανίζεται ως Χριστός (ή Άγγελος Εξολοθρευτής), ο Μανώλης ο χωροφύλακας. Τριγύρω του, καταραμένοι καλλιτέχνες και συγγραφείς όπως ο Μαρκ και η Λούκα, την οποία κάποια στιγμή διορθώνει ο Μανώλης (μου έχει μείνει αυτό): “Είχες θλίψη, όχι κατάθλιψη. Μη λες ποτέ κατάθλιψη, είναι μια λέξη φτωχή που σημαίνει έλλειψη του πόνου…”
Επίσης ιδανικά για το καλοκαίρι είναι:
Thomas Pynchon, Έμφυτο ελάττωμα, εκδ. Καστανιώτη, 2011
Θωμάς Κοροβίνης, Ο γύρος του θανάτου, εκδ. Άγρα, 2010
John Cheever, Ο κολυμβητής, εκδ. Καστανιώτη, 2013
Elmore Leonard, Όταν οι γυναίκες βγαίνουν να χορέψουν, εκδ. Άγρα, 2013
