ΜΟΥΣΙΚΗ Τη σχέση μου με τα καλλιτεχνικά την ξεκίνησα ως dj αφού δούλευα επαγγελματικά από 14 χρονών. Με ένα φίλο μου είχαμε συλλογή από βινύλια και 12άρια σινγκλάκια και παίζαμε σε σχολεία, εκδηλώσεις, πάρτι γενεθλίων -έτσι βγάζαμε το χαρτζιλίκι μας. Τότε ξεκινούσε η τέκνο και είχαμε τρελαθεί με αυτό το νέο πράγμα που έφερνε μια ολόκληρη μόδα, έναν καινούριο κόσμο, δεν ήταν η συνέχεια σε κάτι που βρήκαμε, σαν την ποπ ή τη ροκ, ήταν ένα είδος τελείως από την αρχή. Παίζαμε Snap, EMF κι όλα αυτά που έβγαιναν το 1991. Επίσης, η μητέρα μου είχε τεράστια συλλογή με 7” βινύλια και τα “σκάλιζα” από μικρός. Είμαι άρρωστος με τη μουσική, ακόμα και τώρα η συλλογή μου μεγαλώνει ασταμάτητα. Κατεβάζω από το iTunes πράγματα που δεν έχω ιδέα αν θα μου αρέσουν. Κυρίως ψάχνω σε lo-fi, ambient, electro, indie-rock, folk μιας και όλος αυτός ο κόσμος είναι πολύ κοντινός στα δικά μου αυτιά και προσπαθώ να είμαι πάνω στο κύμα της μουσικής.
ΒΙΒΛΙΑ Αναγκαστικά τα περισσότερα που διαβάζω είναι θεατρικά λόγω της δουλειάς μου και μοιραία έχουν καταλάβει το μεγαλύτερο μέρος της βιβλιοθήκης, οπότε θα πω τι βιβλία θα ήθελα να έχω. Μου αρέσουν οι συλλογές. Αυτά της Τaschen, για παράδειγμα, γιατί παίρνουν ένα θέμα και το δίνουν στον αναγνώστη ολοκληρωμένα με καταπληκτικές φωτογραφίες, βιογραφίες και ιστορίες. Θα ήθελα να τα έχω όλα, ό,τι έχουν βγάλει. Βέβαια, αυτά είναι coffee table books και όχι βιβλία. Όσον αφορά τη λογοτεχνία, δεν είμαι εξοικειωμένος με την ελληνική αλλά περισσότερο με τη γαλλική, την αγγλική και τη ρώσικη. Η εξερεύνηση της δικής μας είναι κάτι που έχω στο μυαλό μου για να κάνω στο μέλλον.
ΤΑΙΝΙΕΣ Γεννήθηκα πάνω από τρεις κινηματογράφους στο Περιστέρι. Τη Ριβιέρα, την Έλενα και το Φοίβο και πιο δίπλα ήταν η Κύπρος, ο τέταρτος κινηματογράφος της περιοχής. Οι πρώτες ταινίες που θυμάμαι να έχω δει σε ηλικία μικρή, τεσσάρων-πέντε χρονών, ήταν το “Κράμερ εναντίον Κράμερ”, τον “Κινγκ Κονγκ”, τον “Σούπερμαν” και “Τα Σαγόνια του Καρχαρία”. Στο “Κράμερ εναντίον Κράμερ” έκλαιγα και παρακαλούσα τους γονείς μου να μη χωρίσουν. Αυτό έγραψε μέσα μου, μου άφησε μια παρακαταθήκη για το μέλλον, ακόμα με τρώει όλο αυτό το θέμα του χωρισμού. Δεν νομίζω ότι υπήρξε μια ταινία που να με έκανε να θέλω να γίνω ηθοποιός. Ωστόσο η κινηματογραφική σχολή που ξεκινά από τη Ρωσία και καταλήγει στην Αμερική τη δεκαετία του ‘70 ήταν η πιο σημαντική για μένα. Ταινίες του Κόπολα, του Σκορσέζε από εκείνη τη δεκαετία είναι οι αγαπημένες μου και ίσως πρόκειται για την καλύτερη φάση της αμερικάνικης κινηματογραφικής ιστορίας. Αυτό είναι το κέντρο μου. Από αυτές που έχω παίξει, διαλέγω το “Απ’ τα Κόκκαλα Βγαλμένα” του Σωτήρη Γκορίτσα. Είχα τη μεγαλύτερη συμμετοχή αλλά παρόλα αυτά ήταν ένα θέμα που με κάποιο τρόπο με στιγμάτισε στη ζωή μου με τα νοσοκομεία, την υγεία -με απασχολεί ακόμα και τώρα, όπως όλον τον κόσμο.
ΙΝΤΕΡΝΕΤ Το ίντερνετ είναι μια μεγάλη ιστορία για εμένα -ήμουν από τους πρώτους που είχα στην Ελλάδα. Τότε στις αρχές των 90s, μπαίναμε με dial up σύνδεση με 4 KB. Eίχα email, όχι όπως είναι τώρα αλλά τον προάγγελο του, κάτι που έμοιαζε με μήνυμα. Εκείνη την εποχή τα γραφικά ήταν φτωχά, υπήρχε μόνο η γραμμή του Dos. Πολλά γραφικά είχαν μόνο τα παιχνίδια που τα φόρτωναν μετά. Θυμάμαι μια μέρα, είχα λάβει ένα μήνυμα από τους τύπους της Google και μου είχαν προτείνει/ζητήσει 100 $ για να τους βοηθήσω ώστε να κάνουν upgrade στα μηχανήματά τους, το αντάλλαγμα ήταν ένα μικρό ποσοστό στην εταιρία. Ήμουν 15-16 οπότε δεν μπόρεσα να τους το δώσω παρόλο που δεν ήξερα αν ήταν αλήθεια όλο αυτό. Μετά πέρασα στο Πολυτεχνείο εκεί που ήθελα και έμπλεξα με τους υπολογιστές σε πιο επαγγελματική φάση. Είχα περάσει Ηλεκτρολόγος Μηχανικός και Μηχανικός Ηλεκτρονικών Υπολογιστών και λίγο αργότερα ασχολήθηκα με το hacking, μέχρι το 2000-2001. Είχαμε μια ομάδα με κάτι παιδιά και αυτό που κάναμε ήταν το λεγόμενο white hacking, μπαίναμε σε πανεπιστημιακούς servers και ενημερώναμε τους κατόχους τους τι προβλήματα έχουν, τι πρέπει να φτιάξουν και να προσέξουν. Το κάναμε περισσότερο σαν διασκέδαση και γνώση για εμάς. Από ‘κει και πέρα η σχέση μου με το ίντερνετ είναι καθημερινή, πολύωρη και βασική στη ζωή μου, όπως και των περισσότερων ανθρώπων. Το πρωί κοιτάω το eBay, για να δω αν παίζει τίποτα ή αν λήγει κάτι άλλο για να το “χτυπήσω”. Κοιτάω τι κυκλοφορεί από νέες ταινίες, μπαίνω στο iTunes για μουσική, σειρές και ανοίγω το Spotify, που το έχω εδώ και τρία χρόνια. Πολύ, δηλαδή, πριν έρθει στην Ελλάδα μιας και είχα αγοράσει VPN και έμπαινα μέσω Αμερικής, νόμιμα, πληρώνοντας το για ν’ ακούσω.
ΣΠΟΡ Έκανα τζούντο για πάρα πολλά χρόνια και έχω βγει δεύτερος πανελληνιονίκης στους εφήβους και έπαιζα μπάσκετ στον Γυμναστικό Σύλλογο Αμαρουσίου. Από ποδόσφαιρο είμαι άσχετος, δεν έχω ιδέα ποιος παίζει που και για ποιο λόγο. Αν έχει κάποιον αγώνα που θα δουν οι φίλοι μου, θα τον δω αλλά όχι κάτι περισσότερο.
TV Στο σπίτι μου δεν έχω τηλεόραση. Βλέπω πολλές σειρές όμως. Τελευταία μου άρεσε πάρα πολύ το “Vicious” του ITV με τον Ian McKellen και τον Derek Jacobi. Είναι συγκλονιστικό, το βλέπεις και πεθαίνεις στα γέλια. Αφορά την ιστορία ενός ηλικιωμένου gay ζεύγους με πολύ καυστικό χιούμορ. Ξεκίνησα ένα αμερικάνικο επίσης, το sitcom “Mom“, που έχει βάλει το χέρι του ο Chuck Lorrie (γνωστός από το “Two and a half Men“, “Bing Bang Theory” κτλ). Επίσης περιμένω να δω αν αξίζει τον κόπο το “Agents of S.H.I.E.L.D“. που παίζεται φέτος και δεν έχω αποφασίσει ακόμα. Παρακολουθώ το “Girls” περιμένοντας την καινούρια σεζόν, είναι εξαιρετική η Lena Dunham που το γράφει. Το “Blacklist” όσο περνούν τα επεισόδια γίνεται όλο και πιο κολλητικό.
TAΞΙΔΙ Αυτά που κάνεις για πρώτη φορά τα θυμάσαι πολύ περισσότερο κι αν τα επαναλάβεις στο μέλλον δεν έχουν την ίδια αξία. Θυμάμαι έντονα όταν ήμουν 15 χρονών και πήγα διακοπές μόνος με φίλους, χωρίς γονείς. Είχαμε πάει στην Κω με ένα πλοίο που ήταν στη θάλασσα για 18 ώρες. Δεν μου αρέσουν τα καράβια και για να ανταπεξέλθουμε στο ταξίδι είχαμε χαπακωθεί με κάτι φάρμακα που μας είχε δώσει ο αδερφός ενός παιδιού από την παρέα μας, που ήταν στρατιωτικός γιατρός. Δεν ξέραμε τι θα μας έκαναν αλλά τα πήραμε και ενώ φαίνονταν ότι τα βλέπουμε ίσια, μας έπαιρνε η κατηφόρα. Εκεί κάτσαμε 15 μέρες και χαλάγαμε 200 δρχ ημερησίως χωρίς κόπο, καημό, παράπονο. Ήταν καταπληκτικά. Από το εξωτερικό μου αρέσει να επισκέπτομαι το Παρίσι, έχει κάτι το καθαρτικό για εμένα αυτή η πόλη. Με κάποιο τρόπο με συνδέει με κάτι που θα ήθελα να είμαστε. Με μια αίσθηση πολιτισμού και κουλτούρας. Ξέρω πως είναι τα πράγματα για τους Παριζιάνους, ξέρω ότι είναι δύσκολα αλλά παρόλα αυτά, υπάρχει κάτι ιδανικό που με κάνει να λέω ότι ωραίο θα ήταν να οδηγηθούμε κάποια στιγμή προς σ’ εκείνο το επίπεδο ζωής.
ΤΩΡΑ Θα σου πω πως είναι η μέρα μου και θα καταλάβεις. Τα πρωινά είμαι στο Μέγαρο Μουσικής όπου κάνουμε για δεύτερη χρονιά το συγκλονιστικό “Το νησί των θησαυρών” από το βιβλίο του Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον. Το μεσημέρι κάνω πρόβες για μια παράσταση που σκηνοθετώ, μεταφράζω, διασκευάζω από το βιβλίο του νομπελίστα Χάινριχ Μπελ, “Οι Απόψεις ενός Κλόουν” -ένα βιβλίο που με απασχολεί από το 2006 και ήθελα να το κάνω παράσταση στο θέατρο Αμόρε αλλά δεν τα κατάφερα. Φέτος όμως θα το κάνω στη νέα σκηνή του εθνικού από τα τέλη Ιανουαρίου, με τον Γιώργο Γάλλο, τον Δημήτρη Παπανικολάου, τη Δέσποινα Κούρτη, το Θάνο Λέκκα και τον Κορνήλιο Λαμψή, τον μουσικό της παράστασης. Το βράδυ, μέχρι 5 Ιανουαρίου, είμαι στο Μιστέρο Μπούφο του Ντάριο Φω στο θέατρο Θησείο.
