Τα περιμένετε και τα περιμένουμε. Είναι μια από τις βασικές ατραξιόν του Διεθνούς Κινηματογραφικού Φεστιβάλ της Αθήνας – Νύχτες Πρεμιέρας κι έχουν παράξει μερικές από τις πιο ωραίες κινηματογραφικές ιστορίες σε μερικές από τις πιο αξιομνημόνευτες προβολές αυτών των χρόνων που φέτος γίνονται 22. Ο λόγος για την ενότητα «Μουσική και Φιλμ» που κάθε χρόνο έχει εκείνα τα ντοκιμαντέρ ή fiction φιλμ που τραγουδιούνται πιο δυνατά από τα υπόλοιπα και συνεχίζονται στις μπάρες της Αθήνας.
Όπως κάθε χρόνο στην Popaganda σας παρουσιάζουμε πρώτοι αναλυτικά το πρόγραμμα των «μουσικών». Πάμε…
Στο Διαγωνιστικό:
Πώς είναι να χτυπάει το τηλέφωνό σου το 1991 και το πρόσωπο στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής να λέγεται… Madonna; Να είσαι χορευτής και να σου λέει ότι σε χρειάζεται για μια περιοδεία που έμελλε να αποδειχθεί θρυλική, την περίφημη Blond Ambition Tour; Στην οποία, η Madonna φεύγοντας πια από την περσόνα της ποπ σταρ της διπλανής πόρτας άρχισε να χτίζει το πανσεξουαλικό προφίλ που θα απογεωνόταν με το Erotica του 1992; To ντοκιμαντέρ παρακολουθεί 7 χορευτές από εκείνο το ιστορικό crew που πρωταγωνίστησε σε μια τουρνέ που εξελίχθηκαν σε έναν ύμνο σεξουαλικής απελευθέρωσης και προσωπικής αυτοδιάθεσης, σύμβολο του αγώνα απέναντι στο AIDS που είχε θερίσει την προηγούμενη δεκαετία.
Υπάρχουν οι frontmen. Υπάρχουν τα συγκροτήματα που η δόξα και το χρήμα διαμοιράζεται και όλοι παίρνουν ένα μεγάλο κομμάτι από την πίτα τους. Υπάρχουν και οι session μουσικοί. Καταδικασμένοι να βρίσκονται στην σκιά (αν όχι στην αφάνεια), αλλά τόσο σημαντικοί. Γιατί όπως λέει στο doc και ο Alice Cooper «όλοι μου οι μουσικοί είναι A-list παίκτες, δεν έχω χρόνο για beatless τύπους»…
Hired Gun from Fran Strine on Vimeo.
«Είμαι αρκετά διάσημος, αλλά λίγοι ξέρουν τι πραγματικά κάνω», «πάντα φρικιό, ποτέ χίπης», «δεν έχω πάρει ποτέ acid κι άντε να έχω καπνίσει δέκα μπάφους τα τελευταία εννιά χρόνια» – πάντα ο Frank Zappa όταν μιλούσε για τον εαυτό του (αλλα και γενικότερα) είχε κάτι έξυπνο να πει. Ο Schütte προσέγγισε τον μύθο του Zappa, όχι μέσα από το έργο του αλλά φτιάχνοντας ένα ψηφιδωτό από ατάκες του σε συνεντέυξεις. Το αποτέλεσμα είναι ένα αντισυμβατικό, μη γραμμικό ντοκιμαντέρ που εντυπωσίασε στο φετινό Sundance.
Τον αποκαλούσαν “white soul brother”, ο Keith Richards τον θεωρεί ακόμα και σήμερα «έναν από τους μεγαλύτερους συνθέτες όλων των εποχών», έγραψε το “Twist and Shout”, το “Piece of my Heart” κι αλλά 50 hits σε διάστημα μόλις 7 χρόνων. Κι όμως, όλοισ τη μουσική βιομηχανία τον έτρεμαν. Το γιατί φαίνεται σε αυτό το doc που συνυπογράφει ο γιος του και φιλοδοξεί, όπως διαβάζουμε και στο πόστερ, να διηγηθεί την «σπουδαιότερη ανείπωτη ροκ εν ρολ ιστορία».
Υπήρξε κάτι σαν κλώνος του glam David Bowie και των Kraftwerk που αντιπροσώπευσε τις ημέρες των late 70s – 80s που συνέβη η synth-ετική επανάσταση στην pop. Είχε μερικές επιτυχίες (“Are Friends Electric?”, “Cars”) που δε θα σβήσουν ποτέ, πήρε κάποιες πολιτικές θέσεις για τις οποίες μετάνιωσε, είδε την εποχή να το ξεπερνά μουσικά, αλλά επηρέασε δεκάδες συγκροτήματα και πάντα παραμόνευε για ένα comeback. Ο Gary Numan και η οικογένειά του, τα Numanoids, σε ένα ντοκιμαντέρ που πέρα από το πορτρέτο του μιλάει και για το μάταιο/ εφήμερο της ποπ διασημότητας.
Εκτός Διαγωνιστικού:
Είναι ίσως η πιο μεγάλη παραγωγή από τα φιλμ της ενότητας. Με την υπογραφή του Ron Howard που έχει τρέξει μεγάλα χολιγουντιανά blockbusters στο παρελθόν (Apollo 13, Κώδικας Ντα Βίντσι) και την πρόθεση να προσθέσει μερικές ακόμα ιστορίες στην εγκυκλοπαίδεια των «σκαθαριών». Ιστορίες που έχουν να κάνουν με τους Beatles on the road και φωτίζονται από ένα εντυπωσιακό αρχειακό υλικό από ξεκίνημά τους στο Λίβερπουλ μέχρι την τελευταία επίσημη εμφάνισή τους στο Σαν Φρανσίσκο το 1966. Μεγάλο plus, τα 30 ακυκλοφόρητα λεπτά από το live των Beatles στο Shea Stadium, το 1965, μπροστά σε 55.000 κόσμου, με εικόνα 4Κ και remastered ήχο στα στούντιο του Abbey Road.
Κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Odeon στις 13 Οκτωβρίου
Προβάλλεται σε restored edition με αφορμή την επέτειο των 30 χρόνων του. Το 1986, ο Alex Cox (φορώντας τις δάφνες του Repo Man και αμέσως πριν καταστρέψει την καριέρα του με το Walker) αποφασίζει να κάνει μια ταινία για το καταραμένο πανκ ζευγάρι Sid Vicious – Nancy Spungen χωρίς να τους παρουσιάσει σαν καρικατούρες και χωρίς να προσπαθήσει εκβιαστικά να διηγηθεί όλη την ιστορία της πανκ επανάστασης. Με έναν φανταστικό νεαρό Gary Oldman και μουσική από Joe Strummer και Pogues, μεταξύ άλλων, γύρισε μάλλον την καλύτερη (για το) πανκ ταινία όλων των εποχών.
Οι σχέσεις ΗΠΑ-Κούβας μετά από μισόν αιώνα ψυχροπολεμικής εντάσης εξομαλύνονται σταδιακά εδώ κι έναν χρόνο. Πριν από λίγες μέρες έγινε και η πρώτη εμπορική επιβατική πτήση προς Αβάνα, όμως τίποτα δε θα μπορούσε να επισφραγίσει την προσέγγιση πιο εμφατικά από ένα ποπ φαινόμενο. Σαν τους Rolling Stones που έπαιξαν τον περασμένο Μάρτιο στην κουβανέζικη πρωτεύουσα μπροστά σε 1 εκατομμύριο κόσμο με ελεύθερη είσοδο. Αυτό είναι το ντοκιμαντέρ καταγραφής της ιστορικής εκείνης βραδιάς.
Μια και μοναδική ειδική προβολή του κινηματογράφου ΔΑΝΑΟΣ στις 23/9, ταυτόχρονα με τον υπόλοιπο κόσμο.
![[Και όσο γλυκαίνω από τις θύμησες και τις τριανταφυλλιές], του Χρήστου Πυθαρά](https://popaganda.gr/wp-content/uploads/2019/02/14991378_1630575106968289_6100419817607109380_o-300x200.jpg)
