Μόνο οΟοΟΟ (οh)! είπαμε…

Όπως έχουμε ξαναπεί, ο φετινός χειμώνας είναι ιδιαίτερα πλούσιος συναυλιακά. Πολλά μουσικά είδη, πολλοί καλλιτέχνες και συγκροτήματα και ένα κοινό που στη πλειονότητα των περιπτώσεων ανταποκρίνεται παρά τις περίεργες συνθήκες. Τι κρίμα που δε συνέβη όμως το ίδιο και αυτή τη φορά στο live του Αμερικανού οΟοΟΟ, χθές το βράδυ στο six d.o.g.s.

Ως opening act είχε επιλεχθεί η –κατά κάποιον τρόπο- συνεργάτης του (αφού έχει συμμετέχει ο ένας στα κομμάτια του άλλου) και ιδιαίτερα γλυκιά Γαλλίδα Butterclock. Γύρω στις 10, με κάποια τεχνικά προβλήματα και ελαφρώς αμήχανη – λόγω μάλλον των ελάχιστων ανθρώπων που ήμασταν στο χώρο- η Butterclock χρησιμοποίησε ως βασικό άξονα την ποπ αισθητική, με σκοτεινό και πειραματικό ύφος, προσπάθησε να ζεστάνει την ατμόσφαιρα παρέα με τον υπολογιστή και τα ιδιαίτερα φωνητικά- και για να είμαι ειλικρινής, μέχρι κάποιο σημείο τα κατάφερε. Παρόλο όμως που θεωρητικά προσπάθησε να δώσει τον καλύτερο της εαυτό, τελείωσε με αρκετά απότομο τρόπο το set, λέγοντας μας ένα ξερό “bye” και αφήνοντας τη λούπα να παίζει. No good Mademoiselle.

Ύστερα από περίπου 10-15 λεπτά βρέθηκε στη σκηνή o Αμερικάνος oOoOO (προφέρεται oh). To project του Christopher Dexter Greenspan, θεωρείται από τα πρωτοπόρα του witch house ήχου και η αλήθεια είναι πως είναι αρκετά δημοφιλής ο ίδιος στη χώρα μας (μας έχει επισκεφθεί άλλες δύο φορές). Εμφανώς πιο άνετος και πιο χαλαρός, ασχολήθηκε με τα «παιχνίδια» του και αποτέλεσε μια εκκεντρική φιγούρα μέσα στο χώρο. Κινούμενος σε synthpop/electro ήχους, με ένα σκοτεινό ατμοσφαιρικό ύφος , ακροβατούσε μεταξύ της darkwave και της trap- δημιούργησε ένα ηχητικό μείγμα που οδήγησε σε ένα υπέροχο χάος. Χωρίς να ενδιαφέρεται για το τι γίνεται γύρω του, ήταν συγκεντρωμένος απόλυτα ώστε να βγει το αποτέλεσμα που ήθελε. Η αλήθεια είναι πως ήταν πολλές οι στιγμές που σκέφτηκα πως βρισκόμασταν σε ταινία του David Lynch- παράξενα, αλλόκοτα, τρομακτικά- με ποπ πινελιές ( όπως και η Butterclock). Ο ίδιος ήταν παθιασμένος, ανάμεσα σε samples, beats και μελωδίες που οριακά ταλαντεύονταν γύρω από τον άξονα μιας νευρικής ηρεμίας. Ένα (σχεδόν) άγριο, μουσικό ταξίδι που μας άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις.