Μαριέττα Γιαννάκου: «Αν περιθωριοποιηθούμε κι άλλο στην Ευρώπη, οι πολιτικοί μας θα γίνουν ακόμα χειρότεροι»

Η Μαριέττα Γιαννάκου τελειώνει σε λίγες μέρες τη θητεία της στην Ευρωβουλή και επιστρέφει στην Αθήνα. Αν και επικεφαλής του ψηφοδελτίου της Νέας Δημοκρατίας στις προηγούμενες Ευρωεκλογές, σε αυτές δεν θα δώσει το παρόν. Αφορμή ήταν η επιλογή της κυβέρνησης να πραγματοποιηθεί η ψηφοφορία με σταυρούς. Σε μια εποχή που οι ακραίες απόψεις μονοπωλούν τη δημοσιότητα, ο λόγος της Μαριέττας Γιαννάκου, είτε συμφωνείς είτε διαφωνείς,  μοιάζει να έρχεται από μια άλλη εποχή. Όχι από το παρελθόν αλλά από το μέλλον. Φιλελεύθερη με όλη τη σημασία της λέξης. Ελεύθερη αγορά, ελάχιστο κράτος και απόλυτος σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα. Βέβαια δεν εμφανίστηκε τώρα στην πολιτική σκηνή οπότε έχει κι αυτή τις ευθύνες της. Από τα ιδρυτικά στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, έχει διατελέσει υπουργός σε διάφορα χαρτοφυλάκια με πάνω από σαράντα ενεργά χρόνια στην πολιτική.

Στη συζήτηση που ακολουθεί ειπώθηκαν πολλά. Η νοοτροπία των Ευρωπαίων, ο ντόπιος τσαμπουκάς, η Χρυσή Αυγή, η δεξιά και η αριστερά, το άτολμο πολιτικό σύστημα στο οποίο έχει επικρατήσει το «αποφασίζουμε και διατάζουμε» και η Νέα Δημοκρατία σε σχέση με τη Νέα Ελλάδα.

http://youtu.be/r8xhdIT4_so

Στις Βρυξέλλες όταν περπατάει πεζός στο δρόμο σταματάνε τ’ αμάξια; Όχι μόνο. Όταν περνάει κανείς απέναντι μπορεί να σταματήσει και το τραμ. Αυτή η ευρωπαϊκή νοοτροπία θα έρθει ποτέ εδώ στην Ελλάδα σε ορισμένα ζητήματα; Θα σας πω ένα παράδειγμα. Μια συνεργάτις μου από λάθος δεν έδεσε καλά τη σακούλα με τα σκουπίδια που άφησε έξω από το σπίτι της. Πήρε σε λίγες μέρες ένα σημείωμα, το οποίο έλεγε «ανοίξαμε τη σακούλα, είδαμε ένα χαρτί με ένα όνομα, νομίζουμε ότι είναι το δικό σας. Έχετε 80 ευρώ πρόστιμο και αν επαναληφθεί θα είναι 240». Πήγε φυσικά και το πλήρωσε.

Εδώ στην Ελλάδα θα γινόταν εξέγερση. Εάν δουν έναν άνθρωπο να κάθεται απέναντι από το σπίτι τους και να το παρατηρεί, τηλεφωνούν στην αστυνομία. Όταν ερχόταν το αυτοκίνητο του κοινοβουλίου για να με πάρει από το σπίτι, καμιά φορά ανέβαινε λίγο πάνω στο πεζοδρόμιο για να με διευκολύνει. Τηλεφωνούσαν στην αστυνομία από τον πρώτο όροφο.

Ρουφιάνοι δηλαδή. Εδώ έτσι θα τους λέγαμε. Σεβασμός στους κανόνες. Εδώ θα τους λέγαμε έτσι.

Ποιο είναι το σωστό; Υπάρχει σωστό σε αυτή την περίπτωση; Κάθε χώρα δεν έχει τη νοοτροπία της; Όχι αλλά πιστεύω ότι πρέπει να τίθενται θέματα σεβασμού του διπλανού, καθαριότητας των κοινόχρηστων χώρων. Διότι στην Ελλάδα έχουμε το εξής φαινόμενο, να είναι κανείς πεντακάθαρος στο σπίτι του και να είναι βρώμικο όλο το περιβάλλον του, το οποίο βρωμίζεται και εξαιτίας του ιδίου. Εκεί δεν σε αποδέχονται, δεν μπορείς να έχεις ευθύνη του εαυτού σου αλλά και να μη σέβεσαι τους κανόνες.

Δεν είναι και λίγο βαρετή η ζωή στο Βέλγιο; Όχι. Είναι καλή για εργασία. Η Ελλάδα είναι καλή για διακοπές. Εμένα θα μ’ άρεσε να ζω στο Βέλγιο. Υπάρχει μεγάλη ταχύτητα διεκπεραίωσης των διαφόρων ζητημάτων, ταχύτητα συνεννόησης και γενικά το βελγικό κράτος δεν φαίνεται πουθενά. Δεν χρειάζεται ο πολίτης να πάει στα υπουργεία, στο κράτος και λοιπά, όλα διεκπεραιώνονται ηλεκτρονικά. Το ελληνικό κράτος εξακολουθεί να είναι παντού.

Πώς αισθάνεστε τώρα που τελειώνει η θητεία; Αισθάνομαι πολύ καλά, διότι έγιναν ορισμένα πράγματα σημαντικά. Περάσαμε μια περίοδο πολύ δύσκολη, υπήρχε μια επιθετικότητα εναντίον των Ελλήνων και έπρεπε κάθε φορά να απαντήσεις, να δικαιολογήσεις ορισμένα πράγματα, να δεχτείς τα λάθη αλλά και να επικαλεστείς την αλληλεγγύη και τη σωστή ευρωπαϊκή πολιτική. Εγώ προσωπικά ήμουν μέλος της Επιτροπής Εξωτερικών και Συνταγματικών υποθέσεων και υπεύθυνη για τη σχέση με τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Ρωσία. Στην Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων εκπόνησα ένα σχέδιο για τις στρατιωτικές δομές των ενόπλων δυνάμεων της Ευρώπης, την παρούσα κατάσταση και τη μελλοντική προοπτική, ενώ έκανα και συγκεκριμένες προτάσεις που το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο ενέκρινε πέρυσι το Δεκέμβριο (που ήταν μήνας αφιερωμένος στην άμυνα). Επίσης, εξεπόνησα μια έκθεση πολύ σημαντική για την εξωτερική πολιτική της Ένωσης λαμβάνοντας υπόψιν τις θρησκευτικές και πολιτιστικές διαφορές, δηλαδή πώς πρέπει να χειρίζεται η Ε.Ε. το φονταμενταλισμό, τα ισλαμικά κράτη, τι πρέπει να κάνει. Και στην Επιτροπή Συνταγματικών Υποθέσεων βέβαια εξεπόνησα την περίφημη έκθεση για τα ευρωπαϊκά πολιτικά κόμματα που είναι κανονισμός. Έπεισα τον αντιπρόεδρο Σέφκοβιτς να το εντάξει στο πρόγραμμα του 2012 κι έτσι εκπονήσαμε έναν κανονισμό του οποίου ο τρίλογος μεταξύ Συμβουλίου, Επιτροπής και Κοινοβουλίου κατέληξε επί ελληνικής προεδρίας και κατέληξε πολύ καλά. Έτσι, εφεξής τα ευρωπαϊκά πολιτικά κόμματα δεν θα είναι διεθνείς Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις όπως ήταν μέχρι σήμερα, αλλά θα έχουν πραγματικά στάτους που θα ισχύουν για όλες τις χώρες της Ένωσης, όπου και αν θελήσουν να εγκατασταθούν.

Τι εννοείτε; Έχουν κανονισμούς, καταστατικό, δηλαδή νομική βάση και νομική προσωπικότητα, θα μπορούν να εγκατασταθούν σε όποια χώρα της Ευρώπης θέλουν. Έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα αυτός ο κανονισμός, πρώτον επιτρέπει απλοί πολίτες να εγγράφονται απευθείας σε ευρωπαϊκά κόμματα χωρίς να περάσουν από εθνικά. Αυτό έχει μεγάλο ενδιαφέρον, θα αυξήσει τη δυνατότητα των πολιτών να έχουν γνώση για το τι γίνεται στην Ευρώπη και να υπάρχει μηχανισμός feedback. Αυτό προϋποθέτει ότι πρέπει να νιώθουμε Ευρωπαίοι και ταυτόχρονα  Έλληνες, Βέλγοι και Άγγλοι. Είναι προφανές. Πρέπει να αποκτήσει ουσία η ευρωπαϊκή ιθαγένεια.

Υπάρχει περίπτωση να γίνει ποτέ αυτό; Εγώ νομίζω πως ναι. Είναι όλα θέμα πολιτικής βούλησης. Πρέπει πραγματικά να καταλάβουν οι ηγέτες ότι ο ευρωσκεπτικισμός που παρατηρείται και ο λαϊκισμός που μεγαλώνει δεν πρέπει να αφεθούν, αλλά πρέπει να παρέμβουν οι ηγεσίες κάνοντας κινήσεις, ανοίγοντας μετά το 2015 μια νέα συνέλευση και δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για να γίνει ένα καινούργιο βήμα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που θα τείνει προς την ευρωπαϊκή διακυβέρνηση. Δεν μιλάω για κράτη που θα συνεννοούνται μεταξύ τους και συνεχώς θα συγκρούονται. Πρέπει να υπάρξει ένα σύστημα σε δέκα τομείς σημαντικούς, όπου θα είναι άνθρωποι ανεξαρτήτως εθνικότητας και θα συνιστούν μια ομάδα ευρωπαϊκής διακυβέρνησης για όλη την Ευρώπη. Και θα ψηφίζονται φυσικά.

Ωραίο ακούγεται αυτό αλλά συνήθως έχουμε μια εντύπωση ότι η Ε.Ε. μας έχει εγκαταλείψει ή μας έχει τυραννήσει. Μήπως την τυραννήσαμε και εμείς υπονομεύοντας το ευρώ με όλα όσα κάναμε;

Ένας άνθρωπος που χάνει το μισθό του και μειώνονται οι απολαβές του αυτό θεωρεί. Αυτό είναι κατανοητό. Αν κοιτάξει κανείς λίγο πίσω θα δει όλα όσα έγιναν, ότι η Ευρώπη ήταν η ήπειρος των εχθρών, ότι δημιούργησε δύο τρομακτικούς Παγκόσμιους Πολέμους και ότι όλα αυτά έγιναν με πρόσχημα τις μειονότητες, τα εθνικά συμφέροντα κτλ. και ότι κατάφερε να δημιουργήσει ένα πεδίο ειρήνης, ασφάλειας κι ευημερίας για 50-60 χρόνια. Βεβαίως όλα τα συστήματα κάπου έχουν και κάμψη, κάπου ανεβαίνουν και κατεβαίνουν. Τώρα, η Ευρώπη έχει πολλούς ανταγωνιστές. Μέχρι πρότινος η λεγόμενη Δύση παρείχε όλη την τεχνολογία, τη γνώση, τα πάντα. Τώρα έχουμε κι άλλους, έχουμε Βραζιλιάνους, έχουμε Ινδούς, έχουμε Κινέζους, Ρώσους, Νοτιοαφρικανούς, οι οποίοι παράγουν εξίσου και με πολύ φτηνότερο τρόπο.

Ναι αλλά εμείς επιλέγουμε τον φτηνότερο τρόπο, όχι το προϊόν. Αυτό ακριβώς. Και τα δύο πρέπει. Η Ευρώπη δεν μπορεί να εγκαταλείψει το κοινωνικό μοντέλο. Δηλαδή ο αγώνας που πρέπει να κάνει η Ευρώπη είναι πώς θα κρατήσει το κοινωνικό μοντέλο και θα μπορέσει να λειτουργήσει μέσα στο ανταγωνιστικό πλαίσιο. Εδώ χρειάζεται υπομονή και δουλειά, η ανεργία είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα και οι ελπίδες των νέων.

Η δική μας γενιά ήταν συνεχώς ανερχόμενη. Τώρα οι νέοι είναι κατερχόμενοι, αν μπορώ να το περιγράψω έτσι. Εκεί πρέπει να σταθούμε πάρα πολύ. Και κυρίως σε μια εποχή όπου οι νέοι είναι πολλοί σε αριθμό και με πολλά προσόντα, αξιοποιήσιμοι, είναι δηλαδή σημαντικό ανθρώπινο δυναμικό. Γι΄αυτό και τα νέα ευρωπαϊκά προγράμματα δεν πρέπει να επενδύσουν σε κτήρια αλλά σε ανθρώπινο δυναμικό.

Υπάρχει ο προβληματισμός ότι η Ευρώπη είναι ένας σχηματισμός με πάρα πολύ ωραίες ιδέες που δεν έχουν συχνά καμία σχέση με την πραγματικότητα.  Η πραγματικότητα είναι ότι αυτή τη στιγμή έχουμε 968 δις ευρώ για την επταετία αυτή 2014 – 2020, για προγράμματα και πρέπει και εμείς να  αξιοποιήσουμε σωστά το μέρος που μας ανήκει. Αν παραδείγματος χάριν έχουμε την κοινή αγροτική πολιτική και ταυτόχρονα την περιφερειακή πολιτική, πρέπει να δούμε πώς αυτά θα τα συντονίσουμε. Πώς στον πρωτογενή τομέα οι αγρότες θα κάνουν τους σωστούς συνεταιρισμούς, θα μοιράσουν το κόστος της τεχνολογίας, θα πάψουν να εξαρτώνται από τους μεσάζοντες, θα κάνουν αυτά που κάνουν κι άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως το Βέλγιο που έχει τα τεράστια δημοπρατήρια. Όταν αυτή τη στιγμή η ντομάτα στην Ελλάδα ξεκινάει απ’ το χωράφι ακριβότερη από ότι πουλιέται η ντομάτα του Βελγίου, αντιλαμβάνεστε πως υπάρχει στρέβλωση του ανταγωνισμού. Άρα χρειάζεται κι άλλος τρόπος να παράξουμε κι άλλος τρόπος να συμπεριφερθούμε.

Ναι, αλλά αν αυτό δεν το αποφασίσει το πολιτικό σύστημα ότι πρέπει να γίνει, έχουμε πρόβλημα. Το πολιτικό σύστημα οφείλει να το κάνει.

Μπορεί να το κάνει μόνο του; Όχι. Οφείλει κι ο κόσμος. Στους παράγοντες δεν είναι μόνο το πολιτικό σύστημα. Είναι η τοπική αυτοδιοίκηση, οι οργανώσεις, οι προσωπικότητες, που θα δώσουν κι αυτοί κάποιες κατευθύνσεις. Τα χρήματα της αγροτικής πολιτικής δεν είναι για τα μπουζούκια.

Ναι, αλλά το πολιτικό σύστημα το ευνόησε αυτό. Συμφωνώ μαζί σας. Αυτά είναι σοβαρά λάθη και όλα αυτά τα λάθη πληρώνονται, όπως κι οι λαϊκισμοί πληρώνονται πάντοτε.

Έχουν κοπεί αυτά λέτε; Έχουν περιοριστεί αρκετά, λόγω της κρίσης.

Αν φύγει ο ευρωπαϊκός «μπούσουλας», προφανώς κι ο μπούσουλας της εκάστοτε τρόικας, θα μπορούσαμε να τα εφαρμόσουμε μόνοι μας όλα αυτά; Εγώ θα σας πω το εξής. Η Ελλάδα θα είναι υπό κάποια επιτήρηση για αρκετά μεγάλο διάστημα. Και καλό θα ‘ταν να είναι έως ότου ρυθμιστούν ορισμένα ζητήματα και αλλάξει το θεσμικό πλαίσιο. Το ίδιο το θεσμικό πλαίσιο της χώρας δεν είναι αρκούντως δημοκρατικό. Δηλαδή, ένα θεσμικό πλαίσιο, στο οποίο για τα πάντα αποφασίζει ο πρωθυπουργός με «ενός ανδρός αρχή», δεν είναι δημοκρατικό. Χρειάζεται να υπάρξουν και κάποιες εξουσίες στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, πιθανόν ο Πρόεδρος να εκλέγεται από το λαό, χωρίς να είναι κατ’ ανάγκη σαν το γαλλικό σύστημα, στο οποίο ο Πρόεδρος είναι ο ισχυρός άνδρας και αποφασίζει για όλα. Να υπάρξει διάκριση εξουσιών. Δεν μπορεί το κοινοβούλιο να περιλαμβάνει 60 ανθρώπους που είναι ταυτόχρονα στην κυβέρνηση και να λειτουργεί ως κοινοβούλιο. Πρέπει να υπάρχει πλήρης διάκριση, άλλος ο βουλευτής και άλλο το στέλεχος της εκτελεστικής εξουσίας. Αυτά τα είχα γράψει στο περιοδικό Ένα από το 1990 και τα είχα προτείνει στη Νέα Δημοκρατία το 1994, όταν επί προεδρίας Έβερτ, κάναμε το μεγάλο συνέδριο στο Ναύπλιο. Και επιμένω επ’ αυτού. Διότι χωρίς θεσμικές αλλαγές θα συνεχίσει το κοινοβούλιο να ψηφίζει νομοσχέδια που δεν ξέρει πως θα λειτουργήσουν και να μην ελέγχει το κοινοβούλιο την κυβέρνηση. Κατ’ αρχήν το κοινοβούλιο πρέπει να κάνει έλεγχο του προϋπολογισμού, μέχρι κεραίας, πρέπει να ξέρει κάθε μήνα, κάθε μέρα, πώς κινείται ο προϋπολογισμός. Εδώ δεν έχει ιδέα.

Υπάρχουν και τα κόμματα της αντιπολίτευσης που λένε ότι με τόσα προεδρικά διατάγματα και Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, δεν μπορούν να ελέγξουν τίποτα. Πρέπει να μεταφέρουμε καλές πρακτικές. Να μην κάνουμε τον έξυπνο, ότι θα εφεύρουμε την πυρίτιδα. Δεν υπάρχει λόγος. Τί κάνουν στο Βέλγιο κι έχουν μία διοίκηση με ελάχιστους ανθρώπους που λειτουργεί μια χαρά; Τί κάνουν στη Γαλλία; Έχουν έρθει στελέχη να μας δείξουν τι και πως. Πώς λειτουργεί η διοίκηση ώστε να έχει ταυτόχρονα πυραμιδικό σύστημα αλλά και οριζόντιες συνεργασίες μεταξύ των αντιστοίχων υπηρεσιών των υπουργείων; Σήμερα οι περισσότερες πολιτικές είναι οριζόντιες. Το περιβάλλον; Η ισότητα των προσώπων, των πολιτών, των φύλων; Όλα τα υπουργεία ακολουθούν οριζόντια πολιτική. Ο πολιτισμός; Ο πολιτισμός είναι οριζόντια πολιτική. Όποια πολιτική και να πιάσετε είναι οριζόντια. Το σύστημα πρέπει να λειτουργεί και κάθετα και οριζόντια με ταχύτητα. Και να συνεργάζεται. Αυτά τα πράγματα μας τα λένε απέξω. Άλλα τα κάνουμε κι άλλα δεν τα κάνουμε.

Αλλά κι αυτοί επιμένουν κυρίως στο πώς ο ιδιωτικός τομέας θα απορροφήσει πιο πολλές κρατικές υπηρεσίες ώστε να ελαφρυνθεί το δημόσιο. Εκεί φτάνουμε στο τέλος της κουβέντας. Υπάρχει κι ένας άλλος σκοπός. Μέχρι πρότινος ο ιδιωτικός τομέας ήταν μονοπώλιο προς το δημόσιο τομέα. Ο σκοπός είναι να υπάρχουν πραγματικοί κανόνες ανταγωνισμού. Έστω μικρές επιχειρήσεις. Να μη θέλεις να αγοράσεις κάτι και να υπάρχει μόνο ένας.

Αυτή τη στιγμή υπάρχει μονοπώλιο στις αεροπορικές εταιρίες. Οι τιμές είναι εξωφρενικές, ανεβαίνουν το καλοκαίρι και είναι πάρα πολύ υψηλές, γιατί είναι μονοπώλιο. Αν δεν ήταν μονοπώλιο δεν θα ήταν έτσι. Θέλω να πω ότι υπάρχουν ζητήματα τα οποία αφορούν στην καθημερινότητα του πολίτη.

Και με το νερό τί γίνεται; Δε γίνεται να υπάρχει ανταγωνισμός στην ύδρευση. Δεν σημαίνει ότι το κράτος πρέπει να διώξει τα πάντα. Εγώ πιστεύω ότι έχει σημασία όχι ποιός κάνει κάτι αλλά πώς το κάνει. Αν δηλαδή το κάνει αποτελεσματικότερα για τους πολίτες και με λογικό κόστος.

Ως ευρωβουλευτής τα τελευταία πέντε χρόνια, τί πιστεύετε ότι έκανε ο έλληνας ευρωβουλευτής μπροστά στον καταιγισμό αρνητικών δημοσιευμάτων για την Ελλάδα; Η δουλειά είναι τουλάχιστον τέσσερις μέρες τη βδομάδα στις Βρυξέλλες, ή και πέντε, από το πρωί στις 9 μέχρι το βράδυ. Υπάρχουν εκατοντάδες συνεδριάσεις παράλληλες, επιτροπές, συνεδριάσεις πολιτικών κομμάτων, ολομέλειες, συνεδριάσεις σε άλλες χώρες. Ειδικά εμείς της Νέας Δημοκρατίας δεχτήκαμε επίθεση για τη στάση του προέδρου του κόμματος του κυρίου Σαμαρά όταν υπέγραψε το μνημόνιο ο κύριος Παπανδρέου. Στις επιθέσεις απαντήσαμε με γνώση και λογική και νομίζω ότι τα καταφέραμε. Καταφέραμε να σταθούμε ισότιμα να μην υπάρξουν δυσμενείς διακρίσεις εις βάρος μας και να κάνουμε πολλούς να συμμεριστούν τις αγωνίες και τα προβλήματα του ελληνικού λαού

Ήταν λάθος αυτή η στάση; Στην Πορτογαλία, όπως μου είπαν οι συνάδελφοι, η Τρόικα είδε 6 φορές από ένα τρίωρο την τότε αντιπολίτευση, που είναι τώρα κυβέρνηση, και φυσικά είδε και την τότε κυβέρνηση. Δηλαδή έγινε συζήτηση συνεχής με όλες τις πολιτικές δυνάμεις. Εδώ εμείς το μάθαμε από το Καστελόριζο. Καμία ενημέρωση, καμία συζήτηση. Όλα αυτά είναι αδιανόητα. Είναι αδιανόητο επίσης όταν πρέπει να γίνουν συζητήσεις, να γίνονται μυστικά, μέσω τρίτων και τέταρτων, οι οποίοι κατά τρόπο μυστικό συναντώνται κάπου. Όλα αυτά δεν είναι σοβαρές καταστάσεις. Δε μπορεί να μην υπάρχει θεσμική συζήτηση. Στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, επειδή δεν υπάρχει πλειοψηφία ενός κόμματος, όταν κάποιος εκπονεί μια έκθεση, όλα τα κόμματα ορίζουν σκιώδη εισηγητή. Αυτός οφείλει να καλέσει τους σκιώδεις εισηγητές όλων των κομμάτων, να κουβεντιάσει μαζί τους, κι όταν βγουν οι τροπολογίες οφείλει να τους καλέσει και να τους πει ποιές συμβιβαστικές τροπολογίες μπορεί να επιλέξει και πώς μπορεί να βρει συμβιβασμούς, για να γίνει μια τροπολογία που θα έχει τις ιδέες όλων μας. Είναι θεσμοθετημένα αυτά.

Αυτό προϋποθέτει ότι υπάρχει και κάποιος χρόνος. Πρέπει να υπάρχει αρκετός χρόνος, για να γίνεται σοβαρή δουλειά, να ξέρουν τι ψηφίζουν και πώς, γιατί πολύ συχνά γίνονται λάθη και επανέρχονται με τροπολογίες εν τω μέσω της νύχτας. Εδώ δεν το έχουμε ακούσει καν, σε επίπεδο πρωθυπουργών, την ερμηνεία τους για το πώς φτάσαμε ως εδώ. Αυτό είναι αλήθεια. Βλέπετε ότι σε άλλες χώρες, όπως στην Αμερική, στη Γαλλία, σε πιο μεγάλες αλλά και σε μικρότερες χώρες, οι πρώην πρωθυπουργοί ή υπουργοί χρησιμοποιούνται σε θέματα εξωτερικής πολιτικής για τον χρόνο αυτό. Οι βέλγοι πρώην πρωθυπουργοί αλωνίζουν τον κόσμο. Λέω για το Βέλγιο γιατί είναι χώρα με τον ίδιο πληθυσμό με την Ελλάδα. Εδώ αχρηστεύονται κάπως.

Τους αγιοποιούμε» λίγο, δεν τους αγγίζουμε και μετά τη θητεία τους τελειώνει η υπόθεση. Δεν μπορούμε όμως να ζήσουμε με το παρελθόν. Διάφορα επεισόδια, στα οποία υβρίζονται πρώην πρωθυπουργοί εμένα δεν με βρίσκουν σύμφωνη. Χρειάζεται ο ανάλογος σεβασμός, άλλωστε ο ελληνικός λαός τους ψήφισε.

Με τον ανάλογο σεβασμό εσείς δε θα θέλατε να κάνετε μια ερώτηση στον Κώστα Σημίτη, στον Κώστα Καραμανλή, στον Γιώργο Παπανδρέου, στο Λουκά Παπαδήμο; Θα ήθελα, γι’ αυτά που ήξερα και γι’ αυτά που δεν ήξερα. Εγώ πρέπει να σας πω ότι δεν έκανα πολιτική σπατάλης, αποδεδειγμένα. Έκανα πολιτική αποτελεσμάτων. Ήξερα ότι η χώρα βρίσκεται σε δεινή θέση, γι΄αυτό δεν υποσχόμουν στον καθένα που ζητούσε, ούτε δέχτηκα ποτέ να πάω μαζί με τους συνδικαλιστές στον υπουργό οικονομικών για να τον πιέσουμε. Βεβαίως δεν ήξερα την έκταση του χρέους, πρέπει να το πω αυτό. Δυστυχώς «τα μυστικά του Φαραώ» τα κρατάνε τα στελέχη των οικονομικών επιτελείων.

Τώρα πιστεύετε ότι τα μαθαίνουμε όλα όσα συμβαίνουν; Περισσότερο. Στην ουσία αν κάτι άλλαξε με το μνημόνιο, είναι πως οι πληροφορίες έρχονται πολύ πιο εύκολα. Και μας φέρνουν μπροστά στην ατομική μας ευθύνη.

Πρέπει όμως να μαθαίνουμε μέχρι και τις τραπεζικές καταθέσεις του οποιουδήποτε; Μήπως έχουμε φτάσει στο άλλο άκρο; Η υπερβολή δεν χρειάζεται, αλλά εγώ από το 1986 έχω ζητήσει να γίνει πόθεν έσχες για όλο το λαό, ηλεκτρονικό. Εμάς τους βουλευτές μας βάζουν κάθε χρόνο να ξαναγράφουμε στο χέρι από την αρχή το πόθεν έσχες, ενώ θα μπορούσε να είναι περασμένο ηλεκτρονικά και να βάζουμε μόνο τις αλλαγές. Στις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν όλοι πόθεν έσχες. Γιατί; Επειδή έχει σημασία να δούμε μήπως υπάρχουν άνθρωποι που ξεπλένουν χρήματα από έκνομες δραστηριότητες, οι οποίοι μπορεί να επηρεάζουν την πολιτική. Κάποιος που εμφανίζεται πλούσιος μπορεί να είναι έμπορος ναρκωτικών. Και τελικά αυτός να καταλήγει να υπαγορεύει στις κυβερνήσεις τις απόψεις του. Εγώ είμαι κατηγορηματικά υπέρ της σκληρής πολιτικής και δε θέλω καμία ανοχή σε τέτοιες καταστάσεις. Αλλά πρέπει το κράτος να κρατάει το απόρρητο.

Στις ΗΠΑ φοβούνται την εφορία, στην Ελλάδα όλοι φοβούνται την αστυνομία. Στην Ελλάδα το πρόβλημα είναι οι μεγάλοι φόροι. Η ανάπτυξη δεν θα κινηθεί με τόσο μεγάλους φόρους. Όταν κάποιος έρχεται να επενδύσει τα λεφτά του είναι λογικό να θέλει να κερδίσει. Και σκέφτεται αν θα κερδίσει περισσότερα στην Ελλάδα ή στη Βουλγαρία. Το θέμα είναι να υπάρχουν φόροι αλλά ταυτόχρονα να μην είναι υπερβολικά υψηλοί, ώστε να μπορεί κάποιος σοβαρός επενδυτής κι όχι απατεώνας να επενδύσει τα λεφτά του, αλλά και να ξέρει στο μέλλον τί θα γίνει. Αν ο επενδυτής δεν ξέρει τί θα γίνει στη χώρα τα επόμενα δέκα με είκοσι χρόνια περίπου, πώς θα έρθει να μείνει;

http://youtu.be/7KbpFs3cDUk

Το ζήτημα όμως είναι κι ο μισθωτός, που επίσης δεν ξέρει τι πρόκειται να γίνει. Όσο υπάρχουν επενδύσεις, τόσο καλύτερα θα πηγαίνει ο μισθωτός. Είπατε πριν για τις συνεδριάσεις του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Υπάρχει το στερεότυπο στην Ελλάδα ότι η Ευρωβουλή είναι σαν διακοπές, ότι υπάρχει μια χαλαρότητα στις Βρυξέλλες, ότι παίρνει κανείς έναν ικανοποιητικό μισθό, έχει κάποιους συμβούλους, πηγαίνει ταξίδια. Σε καμία περίπτωση. Είναι πολύ κουραστικό, γι’ αυτό και έχουμε πολλά επεισόδια εμφραγμάτων. Ο ευρωβουλευτής είναι πιο ισχυρός από τον έλληνα βουλευτή, διότι αποφασίζει με το Συμβούλιο, που είναι νομοθετικό κι όχι εκτελεστικό σώμα, και την Επιτροπή, και μετά έρχονται εδώ «πακέτο» και τα ψηφίζουν όπως είναι. Άρα ο ευρωβουλευτής έχει στις αρμοδιότητές του το 85% των θεμάτων. Δεύτερον, είναι το παράθυρο όλης της Ευρώπης στον κόσμο. Είναι η επαφή με τους πολίτες. Οι ενδιαφερόμενοι από όλη την Ελλάδα έρχονται εκεί: οι καπνοβιομηχανίες από τη Θράκη, οι σοκολατοβιομηχανίες, οι δήμαρχοι. Έχουμε συνεργασία με την Επιτροπή Περιφερειών και με την Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή. Συμβολαιογράφοι, γιατροί, δικηγόροι. Ψηφίζονται πράγματα που είναι μέσα στα συμφέροντά τους. Εμείς στηρίζουμε τα ελληνικά συμφέροντα αν είναι σε λογικά πλαίσια και έχει σημασία πώς τα στηρίζουμε.

Στην επόμενη σελίδα: «Για ν’ αλλάξει το όνομα της Νέας Δημοκρατίας», θα πρέπει να γίνει διαβούλευση και να συμφωνήσουν όλοι. Κυρίως κάποιοι που είμαστε από πριν.