Λα Γκρέκα Μπελέτσα, δε σίκουελ

Η λαϊκή αγανάκτηση αυτήν την εβδομάδα βρήκε την «επώνυμη» έκφρασή της στο πρόσωπο του Γιάννη Ζουγανέλη. Ο, διαχρονικά συμπαθής, καλλιτέχνης μόλις αντιλήφθηκε την παρουσία των Γρηγόρη Ψαριανού και Γιάννη Βαρβιτσιώτη στο νυχτερινό κέντρο που εμφανίζεται κάλεσε «τους πολιτικούς που βρίσκονται στην αίθουσα να αποχωρήσουν». Τον πρώτο, μάλιστα, ειρωνικά «τον έστειλε να πάει στον φίλο του τον Κουβέλη». Ο Ψαριανός που (μάλλον ακόμα δεν αισθάνεται πολιτικός) και είναι λίγο πιο ετοιμοπόλεμος σε κάτι τέτοια, δεν τσίμπησε. Ο Βαρβιτσιώτης αποχώρησε. Σημαντική λεπτομέρεια: όλα αυτά δε συνέβησαν σε κάποιο υπόγειο πανκ καπηλειό, σαν το αλήστου μνήμης Καταραμένο Σύνδρομο, αλλά στην Ακτή Πειραιώς. Το τελευταίο πράγμα που θα φανταζόμουν ότι θα κάνω είναι να υπερασπίζομαι την υπόληψη της οικογένειας Βαρβιτσιώτη (αν και τιμώ αυτό το fake twitter account) αλλά με «φιάλη ουίσκι €140 & 160 (κομπλέ), κρασί ανά δύο άτομα €70 & 80» όσο να’ ναι αποδυναμώνεται ο αντικομφορμιστικός οίστρος. Κι αποδεικνύεται ότι τελικά δεν είσαι και τόσο έξω από αυτό το τρισκατάρατο σύστημα που υπηρετούν οι πολιτικοί που δε θέλεις στο κοινό σου.

Η λαϊκή οργή, επίσης αυτήν την εβδομάδα, είχε και διεθνή εκπροσώπηση. Εντός του ευρωκοινοβουλίου, ο βρετανός ηγέτης του UK Independence Party, Νάιτζελ Φάρατζ, επιτέθηκε στον Αντώνη Σαμαρά, κάνοντας το λογοπαίγνιο που αναρτήθηκε σε χιλιάδες λογαριασμούς social media με έδρα την Ελλάδα. Τον κάλεσε να αλλάξει το όνομα του κόμματός που καθοδηγεί από “New Democracy” σε “No Democracy”, από «Νέα Δημοκρατία» σε «Μη Δημοκρατία». Δεν έχω καμία διάθεση, επίσης, να υπερασπιστώ τη δημοκρατικότητα ενός πρωθυπουργού που κυβερνά με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου ή που επιδεικνύει έναν πρωτοφανή αυταρχισμό π.χ. στην περίπτωση του επανασυλληφθέντα Κώστα Σακκά, αλλά καλό είναι να ξέρουμε (ή να τσεκάρουμε) ποιος λέει τι. Εδώ είναι οι θέσεις του κόμματος του Νάιτζελ Φάρατζ. Αν συμφωνείτε με την ακροδεξιά του ατζέντα, ας πούμε στο μεταναστευτικό, να χαίρεστε τα like που κερδίσατε με την ανάρτησή σας. Αν όχι, ας θυμηθείτε αυτό που λέγαμε και πρόσφατα. Στην εποχή μας, δε γίνεται διαφορετικά, Το Πρόσωπο Είναι Το Μήνυμα.

Σε μια πιο χαλαρή νότα, το viral καλαμπούρι της εβδομάδας στον ωκεανό του ίντερνετ ήταν το βίντεο με τη συνέντευξη του Τάκη Τσουκαλά, καλεσμένου στο χαλαρό talk show με τον υπέροχο τίτλο Τα Καρντάσιανς. Μισό λεπτό. Ο Τάκης Τσουκαλάς με τη γνωστή εκρηκτική (sic) τηλεοπτική παρουσία είναι πια mainstream τηλεοπτική περσόνα. Δεν γκαρίζει ανάβοντας καπνογόνα και κραδαίνοντας σουρωτήρια σε ένα συγκεκριμένο κοινό περιφερειακού καναλιού, αλλά μοιράζεται τις απόψεις του σε ένα καθωσπρέπει σκηνογραφημένο πλατό. Δυστυχώς, η λέξη “trivialization” δεν έχει επαρκή μετάφραση στα ελληνικά, αφού το «ευτελισμός» είναι πολύ λίγο. Σε ένα ενδιαφέρον κομμάτι αυτής της τηλεοπτικής του εμφάνισης ο Τάκης μας λέει ότι έκλεισε την επιχείρησή του πριν λίγα χρόνια, ίσως γιατί – όπως θυμόμαστε από την εκπομπή του Βαξεβάνη (εδώ στο 17’30”) για το ελληνικό ποδόσφαιρο – έχει κερδίσει μερικά εκατομμύρια ευρώ (5,7 για την ακρίβεια) από το στοίχημα. Αυτό, κάπως σχετικό με το προφίλ του «γραφικού οπαδού με την άδολη αγάπη για την ομάδα» που του κερδίζει θέση στη μικρή οθόνη.

Υπάρχει όμως κι άλλη μια τριάδα πρωταγωνιστών που μας απασχόλησαν τις τελευταίες μέρες…

Πρώτος και καλύτερος, ο Άγγελος Φιλιππίδης. Κρατούμενος πια σε πολύ σκληρές τούρκικες φυλακές (όπως μας πληροφορούν τα δελτία ειδήσεων ντύνοντας το θέμα με σκηνές και σάουντρακ από το Εξπρές Του Μεσονυχτίου), περιμένει την έκδοσή του στην Ελλάδα για το απίστευτο σκάνδαλο του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου. Η διαδρομή του «Λύκου του ΤΤ», σύμφωνα με τα πρωτοσέλιδα της περασμένης Κυριακής, τυπική αυτού που λέμε «γαλάζιου παιδιού». Γαλάζια επιχειρηματική οικογένεια, Κολλέγιο, ΟΝΝΕΔ, έμπιστος της οικογένειας Βαρδινογιάννη, πρόεδρος του Παναθηναϊκού που προπηλάκιζε διαιτητές και τα έβαζε μέσω ποδοσφαίρου με τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη και μετά ΤΤ. And the rest is history…

Στην ίδια, υπέροχα διδακτική, ιστορία πρωταγωνιστεί και ο επιχειρηματίας Δημήτρης Κοντομηνάς. Ή για την ακρίβεια η πιστωτική του κάρτα που θα μείνει μάλλον στην ιστορία της ελληνικής σκανδαλολογίας, αποκτώντας ανάλογες διαστάσεις με π.χ. τα πάμπερς της υπόθεσης Κοσκωτά. Αθώος ή ένοχος, θα αποφανθεί η δικαιοσύνη, η οφειλή των 2.293.000 ευρώ σε αυτήν την κάρτα δίχως όριο όμως μιλάει από μόνη της.

Και τέλος, κάτι όχι τόσο μοναδικό, σχεδόν τετριμμένο θα έλεγε κανείς, συνελήφθη ο Γιώργος Κουρής. Σε εκτέλεση τεσσάρων ενταλμάτων σχετικά με χρέη προς το Δημόσιο κι άλλες υποθέσεις, Ο εκδότης απάντησε ως εξής (απλά ξέχασε να αναφέρει τη λέξη Alter):

Στη μέση αυτού του νεοελληνικού παλίμψηστου, να κι ένα θέμα που, μέσα στην εγγενή υπερβολή τους, τα social media έχουν δίκιο. «Ιράν, Ιράν, Ιράν». Όσες φορές κι αν διαβάσουμε αυτές τις μέρες την Τεχεράνη να θεωρείται πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους λόγω της καταδίκης του Φίλιππου «Γέροντα Παστίτσιου» Λοΐζου θα είναι πραγματικά λίγες…