Αυτό θα πει νύχτα σύγχυσης και γέλιου: Οι Κόρε. Ύδρο. έπαιξαν ένα φορτισμένο, απολαυστικά άναρχο, παθιασμένο σετ συναυλιών στην Αθήνα που έμοιαζε καθόλη σχεδόν τη διάρκεια των συνολικά 6 ωρών του ως ένα τελευταίο απελευθερωτικό live πριν ένα κάποιο τέλος. Το καταλάβαινες επειδή το κοινό δεν τους άφηνε να σταματήσουν κι επειδή η μπάντα δεν ήθελε να κατέβει από τη σκηνή. Απενοχοποιημένα αμέτρητα stage dives (του frontman αλλά και άλλων ανθρώπων επειδή γιατί όχι), παρεϊστικες διασκευές (στο “Θα Επιβιώσω” έγινε μεγάλο κέφι), το σημείο μπροστά από τη σκηνή να μετατρέπεται σε κύκλος με παλαμάκια για ένα ζεϊμπέκικο (στην 2η από τις 3 φορές του διημέρου που ακούσαμε το “Χωρίς Επίκληση”), συνεχείς συναισθηματικές εκδηλώσεις (“σας ευχαριστούμε για όλα αυτά τα χρόνια”), ντουέτο με μια φαν, και τελικά τα γνωστά, ορμητικά αγαπημένα κομμάτια όπως η “Χειραψία” ή το “Άλλη Μια Νύχτα Σύγχυσης Και Γέλιου (Και Moshpit)”.
Το δίπτυχο των συναυλιών, σημειωτέας της μεγάλης απουσίας του Αλέξανδρου Μακρή, ήταν χωρισμένο σε ένα θεωρητικά “ελαφρύ” και σε ένα “βαρύ” πρόγραμμα για τις δύο μέρες. Εν τέλει την πρώτη βραδιά, της Τετάρτης 15/1, οι ΚΥ έμοιαζαν να προσπαθούν να διαφυλάξουν κάτι για την επόμενη αλλά δεν κράτησαν τίποτα πίσω, το κοινό ήθελε συνεχώς κι άλλο. Την δεύτερη βραδιά, της Πέμπτη 16/1, ο Δημητριάδης ξεκίνησε δηλώνοντας πως “απόψε δε θα έχουμε stage diving”. Είχαμε, ίσως και περισσότερα από την προηγούμενη. Απλούστα: Ήταν ένα διήμερο φίλων ανάμεσα σε φίλους, από αυτά όπου όλοι τραγουδούν φωναχτά το “Όχι Πια Έρωτες”, γελάνε και συγκινούνται, σπρώχνονται και αγκαλιάζονται, και όπου κανείς δε θα έλεγε “όχι” σε τίποτα.
