εικοσιοκτώ

Πέρα στον πρωινό ορίζοντα φαίνεται μια υποψία ήλιου και ενώ κάθομαι και ατενίζω θαρραλέα κάτω στο στενό περνάει ένα περίεργο στρογγυλό αμάξι, με πετάλια ποδηλάτου και χωρίς να ακούγεται καμία μηχανή. Σταματάει για λίγο και αρχίζουν να ακούγονται μουσικές και από μέσα βγαίνουν δύο τύποι και αρχίζουν να πλακώνονται στις μπουνιές. Μία έπεφτε ο ένας κάτω και μία ο άλλος. Φαινόταν χορογραφημένο τέλεια αλλά δεν μπορούσα με ευκολία να πω αν είναι στημένο –ίσως για να τραβήξει την προσοχή μου- ή είναι αυθόρμητο. Η μάχη συνεχιζόταν και ο ένας έβγαλε μαχαίρι και ο άλλος ρόπαλο και οι περίεργοι τύποι μάτωναν σιγά-σιγά και έδειχνε να είναι αληθινό. Κάποια στιγμή η καμπάνα της εκκλησίας χτύπησε εφτά φορές και αμέσως έδωσαν τα χέρια και μπήκαν στο στρογγυλό ποδηλατοαμάξι  έκλεισαν την μουσική και φύγανε με φούρια. Ήταν μάλλον κάποια παράσταση σχετικά με την βία που γυρνάει τις γειτονιές από πρωί και ήταν δουλειά τους να μας ξυπνάνε το πρωί και να διδάσκουν ότι η ζωή είναι φασαρία και αγώνας και μάχη. Πάντως σε κάθε περίπτωση η μέρα από το πρωί έχει ενδιαφέρον. Εύκολο μεροκάματο.