Η Τελετή εκτυλίσσεται ως συνήθως.
Ξαπλώνω ανάσκελα, με όλα μου τα ρούχα, εκτός απ’ το υγιεινό λευκό βαμβακερό βρακί μου. Αυτό που θα έβλεπα, αν άνοιγα τα μάτια, θα ήταν ο μεγάλος λευκός ουρανός του τεράστιου –αποικιακού ρυθμού– κρεβατιού της Σερίνα Τζόι, να κρέμεται από πάνω μας σαν σύννεφο βαρύ, ένα σύννεφο γεμάτο με μικροσκοπικά γονίδια ασημένιας βροχής, τα οποία, αν τα παρατηρούσες προσεχτικά, θα αποδεικνύονταν λουλουδάκια με τέσσερα πέταλα. Δε θα έβλεπα το χαλί, που είναι λευκό, ούτε τις λουλουδάτες κουρτίνες και την τουαλέτα με την ασημένια βούρτσα και τον ασορτί καθρέφτη· μόνο τον ουρανό του κρεβατιού, που δημιουργεί μιαν αίσθηση, λόγω του ψιλού υφάσματος που γέρνει βαριά, τόσο αιθέρια όσο και υλική, απτή.
Ή το πανί ενός πλοίου. Καράβια με το μέγα κύτος σας, έτσι τα έλεγαν, στα ποιήματα. Κύτος, κοιλότητα, κοιλιά. Σαν να τα παράσερνε όχι ο άνεμος αλλά η πρησμένη τους κοιλιά.
Ένα σύννεφο από Κρόνους του Αγρού μας περιβάλλει, παγερό, σχεδόν αψύ. Έχει ψύχρα σ’ αυτή την κάμαρα.
Πάνωθέ μου, προς την πλώρη του καραβιού, η Σερίνα Τζόι έχει στηθεί απλωθεί. Τα πόδια της ορθάνοιχτα, εγώ ξαπλωμένη ανάμεσά τους, με το κεφάλι στην κοιλιά της, με το οστό της λεκάνης της στη βάση του κρανίου μου, και τους μηρούς της εκατέρωθέν μου. Φοράει κι αυτή όλα της τα ρούχα.
Μου σηκώνει τα χέρια· μου τα κρατάει, το κάθε μου χέρι στο αντίστοιχο δικό της. Το νόημα αυτής της χειρονομίας υποτίθεται πως είναι ότι είμαστε μια σάρκα, ένα ον. Αυτό που σημαίνει στ’ αλήθεια είναι ότι εκείνη έχει τον έλεγχο, της διαδικασίας και άρα του αποτελέσματος. Εάν υπάρξει αποτέλεσμα. Τα δαχτυλίδια του αριστερού της χεριού μου κόβουν τα δάχτυλα. Αυτό μπορεί να είναι μια μικρή εκδίκηση, ή μπορεί και όχι.
Η κόκκινη φούστα μου υψώνεται ως τη μέση, αλλά όχι πιο ψηλά. Κι από κάτω ο Κυβερνήτης γαμάει. Αυτό που γαμάει είναι το πάνω μέρος του κορμιού μου. Δε λέω κάνει έρωτα, γιατί μόνο έρωτα δεν κάνει. Κι η συνουσία θα ήταν λάθος, γιατί το συν υπονοεί δύο ανθρώπους κι εδώ τη δουλειά την κάνει μόνο ένας. Ούτε ο βιασμός είναι η σωστή λέξη: όλα όσα συμβαίνουν εδώ μέσα με βρίσκουν σύμφωνη. Δεν υπήρχαν και πολλές επιλογές, αλλά απόμεναν ορισμένες, κι εγώ επέλεξα αυτό.
Οπότε ξαπλώνομαι και μένω ακίνητη και φαντάζομαι τον αθέατο ουρανό του κρεβατιού. Θυμίζω στον εαυτό μου τη συμβουλή της βασίλισσας Βικτωρίας στην κόρη της: Να κλείνεις τα μάτια και να σκέφτεσαι την Αγγλία. Μόνο που δε βρισκόμαστε στην Αγγλία. Γιατί δεν κάνει πιο γρήγορα; Άντε να τελειώνουμε.
Μπορεί να έχω τρελαθεί, κι αυτό να είναι κάποιο νέο είδος θεραπείας. Μακάρι να ήταν αλήθεια· γιατί τότε θα γινόμουν καλά κι όλα αυτά θα περνούσαν.
Η Σερίνα Τζόνι μού γραπώνει τα χέρια σφιχτά λες κι είναι εκείνη που γαμιέται κι όχι εγώ, λες και το βρίσκει όλο αυτό είτε ευχάριστο είτε οδυνηρό, κι ο Κυβερνήτης γαμάει, μ’ ένα ρυθμικό μπρος πίσω σαν μαρς, μέσα έξω σαν βρύση που στάζει. Είναι απορροφημένος, σαν κάποιος που σιγοτραγουδάει στο ντους χωρίς να έχει συναίσθηση ότι σιγοτραγουδάει· σαν κάποιος που έχει άλλα πράγματα στο μυαλό του. Είναι λες και βρίσκεται κάπου αλλού, περιμένοντας τον εαυτό του να χύσει, χτυπώντας νευρικά τα δάχτυλα στο τραπεζάκι καθώς περιμένει. Ο ρυθμός του έχει τώρα μια ανυπομονησία. Ναι, αλλά δεν είναι αυτό η φαντασίωση κάθε άντρα, να παίρνει δυο γυναίκες συγχρόνως; Παλιά το λέγανε αυτό. Καύλα, έλεγαν.
Αυτό που εκτυλίσσεται σ’ αυτή την κάμαρα, κάτω απ’ τον ασημή ουρανό του κρεβατιού της Σερίνα Τζόι, μόνο καύλα δεν είναι είναι. Δεν έχει καμία σχέση με ερωτική επιθυμία, τουλάχιστον όχι για μένα, και σαφέστατα ούτε για τη Σερίνα. Η διέγερση κι ο οργασμός δεν απαιτούνται πλέον· θα ήταν απλώς και μόνο σύμπτωμα τρυφηλότητας, σαν τις ζαρτιέρες ή τις ελιές στο δέρμα: περιττοί περισπασμοί για τους ελαφρόμυαλους. Ντεμοντέ. Φαντάζει παράδοξο το ότι οι γυναίκες κάποτε σπαταλούσαν τόσο χρόνο κι ενέργεια διαβάζοντας τέτοια πράγματα, σκεπτόμενες τον εαυτό τους, ανησυχώντας, γράφοντας γι’ αυτά. Είναι τόσο προφανώς μια διασκέδαση και μόνο.
Μόνο που εδώ ούτε καν ο Κυβερνήτης δε διασκεδάζει. Εδώ έχουμε σοβαρή δουλειά. Κι ο κυβερνήτης ακόμα, κάνει το καθήκον του.
