Επειδή δεν πρέπει να αποξενώνουμε κανέναν κι ως εκ τούτου δεν είναι διόλου απίθανο το κείμενο τούτο να το διαβάζει κι εκείνος ο τελευταίος επί Γης λουδίτης που δεν έχει τελειώσει ακόμη την τρίτη σεζόν του Homeland, ας ξεκινήσουμε με την προειδοποίηση που απαιτεί το σαβουάρ φερ: αν εσύ, μοναχικέ αναγνώστη, δεν έχει δει το τελευταίο επεισόδιο του τρίτου κύκλου, θα σου διαλυθεί κάθε έννοια σασπένς. Αλλά μη σε σταματήσει αυτό απ’ το να προχωρήσεις πιο κάτω. Στο φινάλε δεν έγινε και τίποτα που να μην το περιμέναμε. Αντιθέτως, έγινε ακριβώς αυτό που χρειαζόταν. Ή, σχεδόν.
Και για να το βγάλουμε απ’ τη μέση, στο τελευταίο επεισόδιο ενός ιδιαιτέρως απογοητευτικού κύκλου, η αγαπημένη διπολικιά της βραδινής τηλεοπτικής ζώνης, Κάρι Μάθισον, είδε τις ελπίδες της για ένα «κι έζησαν αυτοί καλά» με τον αγαπημένο της αντιήρωα Νίκολας Μπρόντι, να τσακίζονται απ’ τις σκιώδεις ορθολογιστικές ανάγκες της διεθνούς μεγάλης εικόνας. H οποία έβαλε τέλος σ’ ένα καταραμένο ρομάντζο, που εκτός από το να ξεκινήσει τον Γ’ Παγκόσμιο και να κάνει στάχτη την Τεχεράνη, απειλούσε κάθε φορά να βουλιάξει ολόκληρη τη σειρά, όλο και πιο βαθιά στο βάζο με τη μελοδραματική μελάσα.
Και κάπως έτσι, η σειρά που μεγάλωσε λίγο ακόμη τη μικρή τηλεοπτική οθόνη, διδάσκοντας πώς στήνεται το ιδανικό προξενιό πίστης, θρησκείας, πατριωτισμού, αφοσίωσης και βλακείας, μετά το συγκεκριμένο φινάλε, έχει την ευκαιρία να αποκτήσει ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο. Ένα πρόσωπο αποστασιοποιημένο απ’ τον κεντρικό δραματικό άξονα που λειτούργησε ως ιδανικό εφαλτήριο υποπλοκών για τις δυο πρώτες σεζόν, αλλά μεγάλωσε, ανδρώθηκε και πάλιωσε, κι ανάγκασε τους σεναριογράφους να στήσουν μια ολόκληρη τρίτη χρονιά, γύρω απ’ το πώς θα λήξουν τον κεντρικό τους αντιήρωα, για να περάσουν σε μια ανανεωμένη τέταρτη πίστα.
Κάρι: ένας εντελώς εκτός πραγματικότητας χαρακτήρας, που κατάφερνε μονάχα να αποσπάσει την προσοχή απ’ τα σπουδαία πράγματα που έκαναν οι γραφιάδες, στο πολιτικότερο κομμάτι της φετινής χρονιάς.
Κρεμώντας τον Μπρόντι από έναν γερανό, μέχρι να βγει σπαρταρώντας από μέσα του κι η τελευταία ελπίδα αναβίωσης, το Homeland ξεφορτώθηκε το μεγαλύτερο νεκρό του βάρος. Σκέψου αυτό: ο χαρακτήρας του πρώην πεζοναύτη, που έγινε παρ’ ολίγο εκτελεστής του προέδρου των ΗΠΑ, μετατράπηκε σε πιόνι της CIA, φορτώθηκε ταμπέλα υπερκαταζητούμενου φυγά, βουτήχτηκε στην ηρωίνη, ξανάγινε κομάντο, αναγεννήθηκε ως σταρ ισλαμιστής, κι ύστερα έβγαλε την εξιλέωσή του απ’ το κρανίο αξιωματούχου του Ιράν, αφού πρώτα του το άνοιξε μ’ ένα κρυστάλλινο τασάκι, αυτός ο χαμαιλέοντας των σεναριογραφικών μηχανισμών πλοκής, ήταν τόσο ανεπιθύμητος, που πέρασε τα τρία τέταρτα της σεζόν πρακτικά στα περιθώριά της.
Και σκέψου και το άλλο: αφού τον κράτησαν για κρυφό χαρτί στα πρώτα τους επεισόδια, όταν τελικά οι σεναριογράφοι σού τον παρέδωσαν, σ’ εκείνη την πολυκατοικία στο Καράκας, να παλεύει να βρει το μπούσουλα, τα λογικά του και τα πόδια του, παρέδωσαν μαζί και το πιο βαρετό, άνευρο και νερουλό επεισόδιο όχι μονάχα της σεζόν, αλλά και της σειράς ολόκληρης – ως τότε, τουλάχιστον. Ο Μπρόντι δεν είναι καλά, ο Μπρόντι γίνεται καλύτερα, ο Μπρόντι φοράει αθλητικά, ανεβοκατεβαίνει σκάλες, γίνεται Ρόκι Μπαλμπόα, προσπαθεί να δραπετεύσει, γίνεται αιτία να σκοτωθούν δυο-τρεις, ρίχνει βουτιά στην πρέζα.
Κι άντε να το παίξεις αφελής και να πεις δεν του φερθήκανε καλά οι γραφιάδες, στη βιασύνη τους να τον εμφανίσουν για να σε γλυκάνουν και να τον εξαφανίσουν πάλι, ώστε να περάσουνε στα κεντρικότερα απ’ τα αφηγηματικά μοτίβα της χρονιάς. Μια σεζόν μετά σχεδόν, όμως, ο Μπρόντι ξαναεμφανίζεται. Ο σκοτεινός ιππότης στην περίτεχνη παρτίδα σκάκι του Σωλ, που έχει βρεθεί προσωρινός διευθυντής της CIA, σού χαρίζει άλλη μια χούφτα απ’ τα πιο γελοία ενσταντανέ της σειράς: ο χαρακτήρας διεκδικεί μια θέση δίπλα στον Τσακ Νόρις ως εθιστικότερος απ’ τα ναρκωτικά, από διαλυμένο τζάνκι γίνεται elite commando σε διάστημα βδομάδων, κι ύστερα από απανωτές εκλάμψεις θάρρους κι αποφασιστικότητας, τρυπώνει μόνος του στα σύνορα του Ιράν. Λες και το έκαναν επίτηδες, να σε φτάσουν σε σημείο να τον σιχαθείς, να παρακαλάς να τον ξεκάνουν.
H σειρά που μεγάλωσε λίγο ακόμη τη μικρή τηλεοπτική οθόνη, διδάσκοντας πώς στήνεται το ιδανικό προξενιό πίστης, θρησκείας, πατριωτισμού, αφοσίωσης και βλακείας, μετά το φινάλε της τρίτης σεζόν, έχει την ευκαιρία να αποκτήσει ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο.
Είναι εύκολο να ρίξεις την ευθύνη σε τεμπέλικο γράψιμο όσων έμειναν στην σεναριογραφική ομάδα της σειράς, μετά την αποχώρηση της Μέρεντιθ Στιμ πέρσι τέτοια εποχή για να αφοσιωθεί στο The Bridge, και τον αιφνίδιο θάνατο του βετεράνου Χένρι Μπρόμελ το Μάρτη. Αλλά αν ήταν έτσι, ο τρίτος κύκλος δεν θα είχε τα συναρπαστικά ζενίθ που έπιασε. Η σειρά όχι απλώς δεν διαλύθηκε απ’ την αποχή του Μπρόντι, αλλά όσο ο χαρακτήρας του ήταν εντελώς εκτός του ραντάρ, ο τρίτος κύκλος σού θύμισε ότι οι άνθρωποι που δημιούργησαν τη σειρά που έβλεπε ο Ομπάμα, ξέρουν πώς να κάνουν καλή τηλεόραση.
Θυμάσαι, φαντάζομαι, εκείνο το εθιστικό μεσαίο κομμάτι του κύκλου, με τον Μπρόντι εντελώς εκτός εικόνας, την προσοχή στραμμένη στα εσωτερικά αλληλομαχαιρώματα και τα πολιτικά παιχνίδια για το ποιος θα κληρονομήσει την πολυθρόνα του διευθυντή στην αναδιαρθρωμένη CIA, τον εξαιρετικό Σωλ να προσπαθεί να κεντήσει τον περίτεχνο ιστό του γύρω απ’ το καθεστώς του Ιράν, την ίδια ώρα να είναι τυφλός στα όσα συνέβαιναν στο ίδιο του το σπίτι, και την Κάρι – παραδομένη σε τέτοιο βαθμό υστερίας που δεν ήσουν σίγουρος αν θα μπορούσε να μασήσει τσίχλα χωρίς να βάλει τα κλάματα – τουλάχιστον να σπάει νεύρα, πρωτόκολλα και κανόνες, για κάτι που δεν ήταν απλώς ο Μπρόντι.
Και για να πιάσουμε λίγο και τον χαρακτήρα της Κάρι. Που πέρασε την χειρότερη χρονιά της στη σειρά, σχεδόν μονίμως στη λάθος πλευρά του ορίου της γελοιότητας, και η οποία, όποτε εμφανιζόταν η παραμικρότερη υπόνοια γύρω απ’ τον χαρακτήρα του Μπρόντι, έκανε ολομέτωπη βουτιά στην αψυχολόγητη παράνοια, αναγκάζοντας τον Σωλ να εκφράζει στην οθόνη, την απελπισία που ένιωθες εσύ στον καναπέ σου. Η Κάρυ, μ’ εκείνο το συρτάρι γεμάτο τεστ εγκυμοσύνης. Η Κάρι, με τον καρπό του πάθους της να μεγαλώνει στην κοιλιά της.
Η Κάρι, που στο απαύγασμα του #asemas, λέει στον διευθυντή της CIA να καλέσει τη Διεθνή Αμνηστία! Ένας εντελώς εκτός πραγματικότητας χαρακτήρας, που κατάφερνε μονάχα να αποσπάσει την προσοχή απ’ τα σπουδαία πράγματα που έκαναν οι γραφιάδες, στο πολιτικότερο κομμάτι της φετινής χρονιάς. Δεν είναι τυχαίο, που η μόνη πραγματικά ανθρώπινη, κι ίσως κι εξιλεωτική σκηνή της (εκεί που την πλακώνει η συνειδητοποίηση του τι κουβαλάει μέσα της), ήρθε στο τελευταίο επεισόδιο. Σ’ αυτό, δηλαδή, που γύρισε στη σεναριογραφική ομάδα η Μέρεντιθ Στιμ. Κι έσωσε, την ύστατη στιγμή, το χαρακτήρα.
Πέραν του εξανθρωπισμού της, βέβαια, το κατά πόσον ο νέος διευθυντής της CIA πρέπει να εξεταστεί κι ο ίδιος από ψυχίατρο, για την απόφασή του να αναθέσει το γραφείο επιχειρήσεων της Κωνσταντινούπολης, σε μια τόσο ασταθή κι ανεξέλεγκτη πρακτόρισσα, είναι ένα άλλο θέμα. Αλλά, καταλαβαίνεις, δεν θα ήταν και σοφό να κοπούν τόσο ριζικά οι δεσμοί της σειράς με τις απαρχές της. Το ευχάριστο είναι ότι ο Σωλ σίγουρα θα μείνει στο προσκήνιο, με μεγαλύτερο άνοιγμα στα φτερά του τώρα, ως εξωτερικός συνεργάτης της CIA, ο ιζνογκουντικός κόλλητός του πιθανότατα θα πέσει μια χαρά στη θέση του μεφιστοφελικού συνδέσμου με τα ενδότερα της υπηρεσίας, και το ομορφόπαιδο ο Κουίν, ίσως να βρει κι αυτός ξανά την αποφασιστικότητά του, κάπως σαν sidekick της Κάρι στην καινούρια της δουλειά.
Ό,τι κι αν γίνει όμως τελικά, το σημαντικότερο είναι πως, κρεμώντας τον Μπρόντι από το γερανό, το Homeland ξεφορτώθηκε τον πιο τοξικό του χαρακτήρα. Τώρα, ας ελπίσουμε ότι τα γεννητούρια της Κάρι θα της προσφέρουν και μια κάποια ορμονική ισορροπία, για να αποκτήσουμε φέτος, μια ολοκαίνουρια, συναρπαστική σειρά για τα παιχνίδια της διεθνούς κατασκοπείας. Αντί για το Τόλμη και Γοητεία στο Λάνγκλεϊ.
