Για δεκατιανό στου Τomas (sis-kebab)

Όλη τη Σαρακοστή δε μπορούσα να δοκιμάσω το κεμπάπ του Τόμας. Εχτές το Σάββατο όμως, πηγαίνοντας (ίσως) στη μεγαλύτερη λαϊκή Αγορά της Αθήνας, στο Νέο Κόσμο (άλλη φορά θα πούμε για το σημείο), κατά τις 11 παρά (!) ρώτησα από τί ώρα σερβίρει. «Σάββατο, από τώρα, καθημερινές από τις 12, σε πέντε λεπτά είναι έτοιμα» μου απάντησε. Αγόρασα λίγα μαρούλια και σαλάτες, καρότα και κάτι τοματίνια (τα πρώτα υπαίθρια, 2,5 ευρώ το κεσεδάκι) από τους κοντινούς πάγκους και ανέβηκα μετά τα απαραίτητα αυτά λεπτά της ώρας τα λίγα σκαλοπάτια του «Οβελιστηρίου με ανάπτυξη τεσσάρων (4) κινητών καθισμάτων στην ισόγειο αίθουσα του κατ/τος και τέσσερα (4) σκαμπώ κατά μήκος του πάγκου του ανατολικού τοίχους της αίθουσας του κατ/τος» όπως γράφει και η εντός «υαλόφρακτου πλαισίου» άδεια λειτουργείας στο δεξί μέρος της φωτογραφίας μας. Πριν, τρεις συνταξιούχοι άνδρες καθόταν στον (ανατολικό) πάγκο, όπου ο ένας μετά την προτροπή προς τον Τόμας να ανεβάσει ελαφρά την ένταση του ραδιοφώνου «αυτά είναι αράβικα» – «δεν έχει σύνορα η μουσική», άρχισε να λικνίζεται ελαφρά, δαγκώνοντας εν τω μεταξύ και το τυλιχτό του. Οι άλλοι δύο περίμεναν όπως και εγώ τα πρώτα κεμπάπ της μέρας.

Το Diyarbakır, στα νοτιοανατολικά της Τουρκίας, κοντά στα σύνορα με την Συρία, κεντρική πόλη και «άτυπη πρωτεύουσα» στις μέρες μας του τουρκικού Κουρδιστάν, αποτέλεσε σταθμό στη εξοντωτική «διασπορά» που επέβαλαν οι Νεότουρκοι 99 χρόνια πριν στους  Aρμένηδες παππούδες του Τhomas Hamparsoum του Κapnik. Από την πόλη και την χώρα του μπακιριού (χαλκού) της Ανατολίας, τα γυναικόπαιδα έφτασαν στη Συρία και το Λίβανο. Ενάμισι περίπου εκατομμύριο όμως δεν τα κατάφεραν. Έγιναν παρανάλωμα μιας ασύλληπτης κτηνωδίας, γνωστή ώς Γενοκτονία των Αρμενίων που η μνήμη της τιμάται στης 24/4.

Πώς βρέθηκε, όμως, ο Τόμας να ψήνει κεμπάπ στο Νέο Κόσμο τα τελευταία 20 χρόνια; Ναι, για τα μάτια μιας πατριώτισσάς του βρέθηκε αρχικά στην Αθήνα μέσω Λιβάνου το ’78, «να παντρευτούν στην πρεσβεία εδώ στην Αθήνα και μετά να με πάρει μαζί της στην Αμερική, με τα χαρτιά». Τα είχαν συμφωνήσει τηλεφωνικά και αραβωνιαστήκαν δι’ αλληλογραφίας «είδα τη φωτογραφία και με άρεσε». Όμως η «πεθερά» έκανε το θαύμα της! Μια μετατροπή από δολάρια σε δραχμές για τα πρώτα έξοδα έκανε τη μητέρα της νύφης να φερθεί απαξιωτικά προς το ελληνικό νόμισμα για να εισπράξει «μμμ, σιγά τα λεφτά για χίλια δολάρια», κι εκείνος της αντέτεινε «ε, βέβαια, έμαθες στα δολάρια και ξέχασες τα ρούβλια, πως να σε φανούν οι δραχμές» και τα βρόντηξε.  Τα επόμενα χρόνια, στο χώρο που δούλευε «σχεδιαστής τσαντών» (δερμάτινες) γνώρισε την Ελληνίδα σύζυγό του. Αρχές του ’90 άνοιξε λίγο πιο πέρα, στη Σφιγγός το πρώτο μαγαζί. «Κρέας, αναλόγως, βάζω αρνί – μοσχάρι, καλό κατεψυγμένο, όχι τίποτα με 1,5 – 2 ευρώ το κιλό».

«Να δώσεις χαιρετισμούς στον Βασίλη (Καλλίδη), καλό παιδί, πολύ τον ευχαριστώ» μου λέει φεύγοντας όταν το μάτι μου έπεσε πάνω στο πλαστικοποιημένο απόκομμα με φωτό του Καλλίδη να «κατασπαράζει» ένα τυλιχτό κεμπάπ.

TOMAS: Σαρκουδίνου 43, Νέος Κόσμος, 210 9015981 (και delivery).
ΥΓ. Τα τραπεζοκαθίσματα βρίσκονται στο κατάστημα παραπλεύρως, (βλ. αφιέρωμα στην Popaganda για τα Καλύτερα Σουβλάκια)