Κλείσιμο σε 10 δευτερόλεπτα..
Κλείσιμο
Κλείσιμο σε 10 δευτερόλεπτα..
Κλείσιμο
popaganda
popaganda ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
Φωτογραφίες: Γεράσιμος Δομένικος / FOSPHOTOS
05.10.2018

Κοιτώντας στον καθρέφτη, μετά από 25 χρόνια DJing, o Γιώργος Φακίνος δεν βλέπει κάποιον εκκεντρικό αλλά την επιτομή της κανονικότητας…

Στα δέκατα γενέθλια του Second Skin, δε θέλει να ακούει ότι το κλάμπινγκ έχει ημερομηνία λήξης.

Υπάρχει ένας λόγος για τον οποίο «κάπου, κάπως, κάτι» ξέρετε (για) τον Γιώργο Φακίνο ακόμα κι δεν έχετε περάσει ούτε μια βραδιά των τελευταίων 25 χρόνων ακούγοντας τις μουσικές του, ακόμα κι αν ο όρος«γκοθ» δε συμβάδισε ποτέ με τις μουσικές ή στυλιστικές σας προτιμήσεις. Τα μίντια. Εκείνα τα, άλλοτε υπερβολικά κι αλαζονικά/σήμερα φτωχά και ταπεινά, ελληνικά μίντια που προσπαθούν να καλύψουν τη νεανική κουλτούρα αυτές τις 2.5 δεκαετίες που είναι ενεργός. Γιατί, ο Φακίνος είναι ένας από τους λίγους ανθρώπους στο χώρο του θεάματος – και, ναι, υπήρχαν εποχές που το λεγες αυτό για τα αθηναϊκά κλαμπ και δεν ακουγόταν ανέκδοτο- που κατάλαβε έγκαιρα πώς να τα κάνει να μιλούν γι’ αυτόν. 

Δεν είναι μόνο η εμφάνιση που, μην κρυβόμαστε, από την εποχή των γυαλιστερών περιοδικών λειτουργούσε ως εξωτικός πόλος έλξης. Είναι ότι ο Φακίνος μιλώντας για τη μουσική και τη νύχτα -και τους ανθρώπους που συναντιούνται στην τομή τους- είχε πάντα κάτι ενδιαφέρον να πει. Χωρίς σοβαροφάνεια και σεμνοτυφία, με μια εφηβική μανία (φυσιολογικά λιγότερο ορμητική όσο περνούν τα χρόνια) να κρατήσει τον ελληνικό μικροαστισμό μακριά από το dancefloor. Και με αναφορές που, ένα κλικ παραπέρα, δεν μπορούσαν να κρύψουν ότι όταν κάθεται στο οικογενειακό τραπέζι δίπλα του βρίσκονται 3 συγγραφείς: η μαμά Ευγενία, ο μπαμπάς Μιχάλης (για 40 χρόνια στην εφημερίδα Τα Νέα) και η αδερφή Μαρία. 

Το Σάββατο 6/10, το «δικό του μέρος για να εξαφανιστείς», το Second Skin γιορτάζει 10 χρόνια. Καλή ευκαιρία να μιλήσουμε όχι μόνο για τη μουσική και τις αθηναϊκές φυλές της, όχι μόνο για το πως εξελίχθηκαν το κλάμπινγκ και οι clubbers όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και για θέματα που ξανασυζήτήθηκαν με οδυνηρή αφορμή πρόσφατα όπως η «εκκεντρικότητα» και η «διαφορετικότητα». Αλλά και για «κανονικά» πράγματα όπως η μπάλα ή οι συμβουλές styling σε εφοριακούς…

 

 

Παίζω non stop μουσική από το 1993, άρα αυτό σημαίνει μάλλον ότι ξεκινάω την 26η σεζόν μου. Δεν έχω κουραστεί στα decks. Στο επιχειρηματικό κομμάτι, που μπήκα ανοίγοντας το Second Skin το 2008, είναι που ξοδεύεις περισσότερη ενέργεια. Δεν ήταν κάτι στο οποίο απαραίτητα σκόπευα, οι συνθήκες με έφεραν εκεί γιατί είχα βαρεθεί να τσακώνομαι με ιδιοκτήτες για μικρότητες και ήθελα να έχω εγώ τον απόλυτο έλεγχο. Ο οποίος έχει τίμημα. Όταν ασχολείσαι με τον ΦΠΑ και το ΙΚΑ, έχεις περισσότερο άγχος, ακούς λιγότερη μουσική, πας λιγότερα ταξίδια κοκ.

Σωματικά, είμαι καλά γιατί παίζω μια φορά την εβδομάδα. Οι εποχές π.χ. στο Χοροστάσιο που ο ιδιοκτητης έφευγε διακοπές κι έγω έπαιζα σερί 15 μέρες έχουν περάσει. Μεγαλώνοντας, μαθαίνεις επίσης να διαχειρίζεσαι τον εαυτό σου με τις καταχρήσεις. Εμένα ο γιατρός μου είπε ή το χαλαρώνεις το ποτό ή θα έχουμε απρόοπτα. Διάλεξα το πρώτο. Ο Lemmy, ας πούμε, αποφάσισε το δεύτερο. Αλλά, εγώ δεν είμαι ο Lemmy.

Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, αδιευκρίνιστο να πω την αλήθεια, αισθανόμουν ότι θεράπευα ένα συνεχές hangover. Όταν βγεις από αυτήν την λούπα, βλέπεις τα πράγματα διαφορετικά. Κάνεις αυτά που σε ευχαριστούν, με πολύ καλύτερο τρόπο.

Μέχρι τις αρχές των 90s υπήρχε ένας «απόψε αυτοσχεδιάζουμε» επαρχιωτισμός στη νυχτερινή ζωή της Αθήνας. Τότε είναι που υπήρξαν οι πρώτες σοβαρές κινήσεις που έδωσαν, έστω και ως μιμήσεις, ένα άγγιγμα κοσμοπολιτισμού στην Αθήνα. Μια σύνδεση με όσα συνέβαιναν στις μεγάλες πόλεις του εξωτερικού. Ήταν εποχή μεγάλου ενθουσιασμού, κάτι καινούριο. Το κλάμπινγκ ήταν για λίγο bigger than life, ζούσαμε άλλωστε και την περίοδο της «φούσκας» που πίστευες ότι δε θα σταματήσει ποτέ – σκέψου τώρα Πεμπτες να κάνεις 300 εισιτήρια παίζοντας indie. Πολλοί, βέβαια, απο εκείνη τη γενιά κατέληξαν στη φυλακή γιατί επέλεξαν να είναι μέρος της αλυσίδας που έβαζε τα ναρκωτικά στα μαγαζιά.

Στα 00s, άρχισαν να φθίνουν οι καθημερινές που είναι πάντα ένας δείκτης. Έγινε και η μουσική ταυτότητα των μαγαζιών λίγο αχταρμάς. Για να χρησιμοποιήσω τη λέξη της εποχής, άλλαξαν οι μουσικοί influencers. Δεν είναι πια ο δημοσιογράφος, ο ραδιοφωνικός παραγωγός ή ακόμα ο DJ που παλιά κατάφερναν να κάνουν, ο καθένας με τον τρόπο του, hits. Ο καθένας επηρεάζει τον εαυτό του αφού έχει τόση πρόσβαση σε τόση πληροφορία. Κι έχει και την ψευδαίσθηση ότι επηρεάζει κι άλλους, Καλό ίσως γιατί έπεσαν κάποια τοτέμ, κακό γιατί η μουσική εξελίχθηκε σε απλή υπόκρουση. Ας πούμε, δύσκολο σήμερα στην Αθήνα να βρεις μπαρ που να έχει καλό ποτό και καλή μουσική. Όχι το ένα από τα δύο, αλλά και τα δύο ταυτόχρονα.

 

Δε νομίζω ότι ο κόσμος βγαίνει λιγότερο τον καιρό της κρίσης. Εγώ, για να είμαι ειλικρινής, όταν ξεκίνησε είπα «την κάτσαμε, θα κάθονται όλοι μέσα στην τηλεόραση να τρώνε μακαρονάδα με σάλτσα ντομάτα». Έκανα λάθος. Βγαίνουν πιο επιλεκτικά και σίγουρα ξοδεύουν λιγότερο. Κάτι που το ξεκινάει τούτη η γενιά που είναι 20+ σήμερα, αυτοί που ίσως νιώθουν ότι δεν έχουν ευκαιρίες ή ελπίδα. Σήμερα, ο κόσμος βγαίνει για το “Disappear Here” που είναι και το σλόγκαν μου στο Second Skin (το έχω κλέψει από το Less Than Zero του Μπρετ Ίστον Έλις). Νομίζω ότι πια βγαίνεις έξω εντελώς για να αφήσεις πίσω σου οτιδήποτε σε απασχολεί.

Δηλαδή, θα με πει κάποιος «αδερφή» και θα μου χαλάσει τη μέρα; Ξέρω και ποιος είμαι εγώ, ξέρω και γιατί τα λέει αυτός. Κι επίσης, αν παραπονιέμαι εγώ επειδή φοράω ένα «προκλητικό» ρούχο ή λίγο eyeliner και με κράζουν καμιά φορά, τι να πουν και οι γυναίκες που το περνάνε αυτό καθημερινά; 

Αυτό το στερεότυπο ότι για να κάνεις κλάμπινγκ πρέπει να είσαι 25 χρονών, είναι το μεγαλύτερο αστείο της ζωής μου. Το βρίσκω πολύ μικροαστικό να βάζεις ημερομηνία λήξης, επειδή ας πούμε παντρεύτηκες ή έκανες παιδιά. Σίγουρα, μπαίνουν κάποιοι περιορισμοί, αλλά είναι ελληνική πατέντα να σου επιβάλλεται ότι μετά τα 30 θα πηγαίνεις μόνο στην ταβέρνα την Κυριακή το μεσημέρι, μαζί με φιλικά ζευγάρια και θα συζητάτε αν ήταν καλό το κοντοσούβλι. Πολλοί άνθρωποι γνωρίστηκαν στα πάρτι μου και πήγαν μέχρι την εκκλησία ή το δημαρχείο. Το κακό είναι ότι δεν τους βλέπω πια. Και δε μιλάω για μακρινές εποχές, για τον καιρό του Underworld (2005-08) μιλάω.

Ο Μάκης Σαλιάρης έλεγε ότι αν δεν υπάρχει ερωτισμός σε ένα πάρτυ, είναι αποτυχημένο και το κλαμπ και η νύχτα. Όμως και σε αυτό το κομμάτι έχει αλλάξει η διαδικασία. Παλιά είχαμε τα καγκούρικα τα πεσίματα, τώρα είναι η εποχή του Tinder. Βλέπω, ας πούμε, εμφανίσιμους ανθρώπους να είναι διστακτικοί. Και δεν το καταλαβαίνω.

Αν το γκοθ είχε μείνει στην Siouxsie, στους Bauhaus και στο post punk των 80s, θα είχε βαλτώσει. Παραμένουν εκεί οι καταβολές μου, αλλά ποτέ δεν ήμουν μονολιθικός. Στα 12 μου π.χ. άκουγα heavy metal και Eurythmics. Έτσι και στα σετ μου, ή αργότερα στο δικό μου κλαμπ, άνοιξα τη βεντάλια της μουσικής και πρόσθεσα π.χ. πιο ηλεκτρονικά στοιχεία όπως, ας πούμε, τον Gesaffelstein που εγώ τον έφερα πρώτος από τα techno πάρτι. Βαριέμαι σήμερα να παίζω το ίδιο σετ που έκανα το 2005. Στο Second Skin, ειδικά τα 2-3 τελευταία χρόνια, θα δεις λοιπόν και κόσμο που δε φορά την «γκοθ στολή». Ίσως, και παγκόσμια, η γκοθ σκηνή να έχει γνωρίσει μια μικρή κάμψη. Ιστορικά κλαμπ όπως το Das Bunker στο Λος Άντζελες (παραλίγο κάποια στιγμή να αφήσω την Αθήνα για να παίζω εκεί ως resident) ή άλλα μέρη στο Λονδίνο, στη Βιέννη κι αλλού, έκλεισαν.

Δε γίνεται να παίζεις μουσική χωρις να διαβάζεις τον κόσμο. Να εμφανίζεσαι με ένα σετ «εγώ αυτά θα βάλω, ο κόσμος να χαλάσει» που έχεις φτιάξει στο σπίτι σου. Θα κάνεις και λάθη, σε μας μάλιστα με ένα λάθος κομμάτι μπορεί να αδειάσει η πίστα, αλλά πρέπει να το κοιτάς το dancefloor. Εγώ είμαι καλός και στο να διαβάζω τα χείλη.

Το βρίσκω πολύ μικροαστικό να βάζεις ημερομηνία λήξης, επειδή ας πούμε παντρεύτηκες ή έκανες παιδιά. Eίναι ελληνική πατέντα να σου επιβάλλεται ότι μετά τα 30 θα πηγαίνεις μόνο στην ταβέρνα την Κυριακή το μεσημέρι, μαζί με φιλικά ζευγάρια και θα συζητάτε αν ήταν καλό το κοντοσούβλι. 

Θα ήταν υποκριτικό αν έλεγα ότι δε μου άρεσε όταν με αποκαλούσαν gothfather και τα σχετικά. Απ’ αυτό έγινα γνωστός. Αλλά είναι και λίγο άδικο, γιατί με περιόριζε. Έκανε πολλά διαφορετικά πράγματα π.χ. τα BDSM πάρτι ή το Torture Garden που μου απέφεραν και χρήματα για να μπορώ, ας πούμε, να κάνω συναυλίες με συγκροτήματα της κάβλας μου. Βέβαια, όταν ξεκίνησα να κάνω συναυλίες ο ΦΠΑ ήταν στο 8% και τώρα είναι στο 24%. Είναι τρέλα όλο αυτό αν θες να είσαι νόμιμος και τυπικός, είναι απαγορευτικό. Πώς θα γίνονται σήμερα live π.χ. σαν τις Organ που Δευτέρα βράδυ το 2005 έκαναν 520 εισιτήρια;

Έχω πει μαλακίες στο παρελθόν στο πλαίσιο της εσωτερικής κατανάλωσης της σκηνής. Ίσως αδίκησα, αλλά δε μετανιώνω, εξάλλου μου κόστισαν κι επιχειρηματικά. Αλλά είναι στη φύση της σκηνής να έχει κόντρες. Κι εξάλλου ίσως να μην ακούγαμε αυτήν την μουσική αν δε λειτουργούσε ως καταφύγιο για να ξεπεραστούν προσωπικά προβλήματα. Το συναντάς αυτό στο γκοθ, περισσότερο από άλλες σκηνές. Γι’ αυτό είναι πιο εύκολο να οικειοποιηθείς κάποια χαρακτηριστικά της. Ενώ, ας πούμε, αν δεν έχεις γεννηθεί στο γκέτο, δεν οδηγάς το τάδε αμάξι κουβαλώντας γκάνια και bitchez, τι μπορείς να οικειοποιηθείς από ένα μεγάλο μέρος του hip hop;

Δε θεωρώ ότι είμαι εκκεντρικός, αντίθετα πιστεύω ότι είμαι η επιτομή της κανονικότητας. Απλά, για μένα, δε γίνεται να είσαι εκεί πάνω και να παίζεις μουσική ως παιδί της διπλανής πόρτας με τη φόρμα και τα σταράκια. Πρέπει να το υποστηρίζεις κάπως και με την εικόνα σου. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να βγάζεις κάτι πολύ «φυσιολογικό» ή «κανονικό», νομίζω ούτε το κοινό δεν το θέλει αυτό. Από την άλλη, δεν πάω με latex στο σούπερ μάρκετ. Στην «κανονική» ζωή, έχω δώσει συμβουλές styling για το σκληρό κερί που στερεώνει το μαλλί σε υπάλληλο στην εφορία (ενώ τρυπάω ένα προς ένα 7000 εισιτήρια για λάιβ). φτιάχνω καταπληκτικό κινέζικο, παρακολουθώ ανελλιπώς την ΑΕΚ και πάω κάθε εβδομάδα για 5×5. Τερματοφύλακας παίζω. Μάλιστα γινόταν για χρόνια το γκοθ ντέρμπι Second Skin-Death Disco. Τους κερδίζαμε συνέχεια, 17-18 φορές, μια φορά πήραν ένα ματς και δεν ξανακατέβηκαν…

Πάντα υπήρχαν θέματα, ακόμα υπάρχουν. Στο παρελθόν, νομίζω, ήταν πιο άγρια τα πράγματα. Το πιο ακραίο που μου έχει συμβεί είναι ότι έχω φάει ξύλο, υπήρξε περιστατικό στις αρχές των 00s που μου την έπεσαν 4 άτομα και καταλήξαμε με αστυνομίες κτλ. Το να με βρίζουν ή να με προσβάλλουν δεν με πειράζει, έχω μάθει να μην ασχολούμαι. Δηλαδή, θα με πει κάποιος «αδερφή» και θα μου χαλάσει τη μέρα; Ξέρω και ποιος είμαι εγώ, ξέρω και γιατί τα λέει αυτός. Κι επίσης, αν παραπονιέμαι εγώ επειδή φοράω ένα «προκλητικό» ρούχο ή λίγο eyeliner και με κράζουν καμιά φορά, τι να πουν και οι γυναίκες που το περνάνε αυτό καθημερινά; Να πω και κάτι άλλο: δε γίνονται αυτά μόνο στην Ελλάδα – έχω τύχει σε φεστιβάλ στο Πανεπιστήμιο του Μπράντφορντ που Πακιστανοί την έπεφταν στους γκοθάδες, από που να το πιάσεις και πού να το αφήσεις αυτό; Αυτό που έχει αλλάξει σήμερα, και είναι το πιο σοβαρό κι ανησυχητικό, είναι ότι ο τραμπουκισμός έχει γίνει πολιτική πρόταση κι έχει βρει πολιτική κάλυψη. Ξέρεις πόσες φορές έχουμε σώσει παιδιά κοντά στο μαγαζί από πεσίματα Χρυσαυγιτών;

Έχω μπει δύο φορές στην Espresso. Είχαν έρθει σε ένα Torture Garden στο Underworld, χωρίς άδεια, με ψηφιακή φωτογραφική μηχανή τσέπης. Δεν καταλάβαμε τίποτα και τη Δευτέρα είδαμε ενα 4σέλιδο στην εφημερίδα. Θα ήταν όλα ΟΚ, αν δεν είχε σε μια φωτογραφία 2 γυναίκες σε μια, «ιδιαίτερη» ας πούμε, στιγμή. Έτυχε να γνωριζόμαστε με τη μία. Με πήρε τηλέφωνο και με ξέχεσε. Τι να της πω εγώ εκτός από ότι είχε 100% δίκιο; Παρότι είχαμε security, no photo πολιτική κτλ. Η δεύτερη φορά ήταν όταν είχαν μπει ξανά ινκόγκνιτο σε ένα after party του Athens Porn Festival που είχε γίνει στο Second Skin και είχαν βγει με τίτλο «Γκέι όργια στο κλαμπ με τα βαμπίρ». Έπος. Ακόμα γελάμε…

Ο κόσμος της μέρας πιστεύει πολλά εντελώς λαθός στερεότυπα για τον κόσμο της νύχτας. Ότι όλοι παίρνουν ναρκωτικά, ότι όλοι οι μαγαζάτορες είναι μπλεγμένοι με μαφίες, πουλάνε όπλα κτλ., ότι δεν πρόκειται ποτέ να γνωρίσεις άτομο αξιόλογο και όλοι είναι καμμένα χαρτιά. Βλακείες. Σίγουρα υπάρχουν τοξικοί άνθρωποι, υπάρχουν καταστάσεις που οδηγούν σε τοξικότητα. Αν έχω υπάρξει κι εγώ τέτοιος, πρέπει να το πιστοποιήσουν άλλοι. Ίσως έπρεπε κάποιες φορές να κρατούσα πράγματα για τον εαυτό μου και να μην ήμουν τόσο παρορμητικός.

Οι ιστορίες απ’ όλα αυτά τα χρόνια είναι άπειρες, δε γράφονται φυσικά όλες:

Έχει έρθει ο Μάκης Ψωμιάδης στο Μεταλλείο του Συντάγματος να μου πει να κλείσω την μουσική λόγω εφόδου του ΣΔΟΕ. Τους υποδέχθηκε, έδειξε το πιστόλι στην εσωτερική θήκη του σακακιού, μπορεί να είπε ότι θα βάλει και καμιά φωτιά. Και, μαγικά, η μουσική συνεχίστηκε…/ Τον περασμένο χειμώνα, στο Second Skin διασκέδαζε για έναν ολόκληρο χειμώνα ένα ζευγάρι, Γερμανός και Βουλγάρα, που τους αναζητούσε η Interpol επειδή είχαν «κλεφτεί». Εμείς τους βλέπαμε τα Σαββατοκύριακα, αλλά που να πάει το μυαλό μας; Τελικά, ξαναμπήκαμε στα tabloids, με την τραγική τους κατάληξη. Αυτοκτόνησαν και οι δύο, εκείνη μάλλον παρατραβώντας τα παιχνιδάκια που έκαναν με το «απόκρυφο», εκείνος σχεδόν σε ζωντανή μετάδοση στο Facebook/ Έχω παίξει λιώμα, μόνο με το εσώρουχο, στο Second Skin. Κι έχω γυρίσει μετά από dj set στην Ουάσινγκτον με το βρακί και τις πλατφόρμες στο λόμπι του ξενοδοχείου/ Το πιο κουλό κομμάτι που έχω βάλει είναι το “Σεξ” της Έλλης Κοκκίνου. Το μίξαρα με ένα γερμανικό EBM, στην αρχή δεν το κατάλαβαν, μόλις μπήκαν τα φωνητικά όλοι γέλασαν, μετά χόρεψαν. Τη γλίτωσα δηλαδή…/ Σε ένα Torture Garden έχει έρθει ένα τύπος ντυμένος καγκουρό, μια άλλη ντυμένη «Μάγια η Μέλισσα», άλλοι γουρούνια. Ωχριούν βέβαια αυτά, μπροστά σε ότι γίνεται στο εξωτερικό…

Είναι στις προθέσεις μου να γίνει ακόμα πιο πολυσυλλεκτικό το Second Skin. Μάλλον θα μπουν φέτος και κάποιες techno ομάδες για να κάνουν τις βραδιές τους. Είναι απαραίτητο αυτό, δε φτάνει πια το μέγεθος της αυστηρά goth/industrial σκηνής για να καλύψει π.χ. όλα τα Σάββατα του χρόνου. Είναι κάτι που με απασχολεί όλο και πιο πολύ. Η καλύτερη πάντως οικονομική περίοδος για μένα ήταν όταν ήμουν μόνο DJ. Πια, σε όλους τους χώρους έτσι όπως το καταλαβαίνω, κάνεις πολλά και παίρνεις λίγα.

Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει όλο αυτό. Αν κουραστώ παραπάνω ή θέλω να ηρεμήσω, μπορεί να πάψω να τρέχω ένα κλαμπ και να κάνω αλλα πράγματα, σχετικά με τη μουσική, που με ευχαριστούν. Έχω όμως την ψευδαίσθηση (;) ότι το DJing κανείς δεν μπορεί να μου το πάρει…

Second Skin Club 10th Anniversary
Σάββατο 6/10, Δαμοκλέους 8, Γκάζι – οι πόρτες ανοίγουν στις 00.00, είσοδος 5 ευρώ
Main Floor: George Fakinos , Christos Barmperis , Κώστας Ραμμ, Γιωργος Καραγιαννης, Anastos Kravvaritis, Vincent Andelmoth + more to be announced.
Red Room : Giannis Mantonanakis, Xristos Ieremias, Mary Zafeiriou, Iwannis Johnny Demian, Afterdark.

 

POP TODAY
popaganda
© ΦΩΤΑΓΩΓΟΣ ΕΠΕ 2024 / All rights reserved
Διαβάζοντας την POPAGANDA αποδέχεστε την χρήση cookies.