Πώς το «Γενέθλια Θανάτου» έγινε το πιο διασκεδαστικό franchise τρόμου της εποχής μας…

Με την ιδέα «το Scream συναντά τη Μέρα της Μαρμότας» και ηρωίδα μια φοιτήτρια (Τζέσικα Ροθ) που ξαναζεί συνεχώς τη μέρα του θανάτου της ώσπου να λύσει το μυστήριο της ταυτότητας του δολοφόνου της, το θρίλερ Γενέθλια Θανάτου ξεπέρασε κάθε ρεαλιστική προσδοκία το 2017 και εισέπραξε 125.7 εκατ. δολάρια στα παγκόσμια ταμεία. Μπορεί την ίδια χρονιά ο πλανήτης να είχε μαγνητιστεί από το Τρέξε! και την υψηλότερου προφίλ πορεία του προς τα Όσκαρ, αλλά η ανάλαφρη και αιματηρή ταινία του Κρίστοφερ Λάντον, σεναριογράφου μερικών Paranormal Activity και γιου του κοσμαγάπητου Μάικλ Λάντον από το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι (δεν απορούμε που απέκτησε κλίση προς τις βίαιες δολοφονίες), έβαλε και πάλι το “fun” στο funeral, για να δανειστούμε μια επιγραφή των Simpsons.

Όπως το Scream ξαναέγραψε πριν από σχεδόν 20 χρόνια τους κανόνες του είδους με τη meta αφήγησή του, το Γενέθλια Θανάτου τοποθέτησε τη νεαρή Τρι (ναι, την λένε δέντρο) στο στόχαστρο ενός μανιακού με μάσκα μωρού, σε ένα συνεχές αυτοαναφορικό μακελειό και σε ένα σύμπαν του οποίου τους κώδικες έπρεπε η ίδια να εντοπίσει και να αποδομήσει αν ήθελε να σταματήσει να ζει ατέρμονα τη μέρα του φόνου της (που τυχαίνει να ήταν και η μέρα των γενεθλίων της.) Το πείραμα του Λάντον πέτυχε και το Γενέθλια Θανάτου αποτέλεσε μια από τις πιο ευχάριστες genre εκπλήξεις των τελευταίων ετών, με ιδανική ισορροπία χιούμορ και ξεκοιλιασμάτων κι ένα σενάριο (του θρυλικού Σκοτ Λόμπντελ των κόμικ X-Men) που αντί να κουράζει γινόταν όλο και πιο ευρηματικό.

Φυσικά το όραμα του Λάντον δεν περιοριζόταν σε μια ταινία και πριν καν ολοκληρώσει το μοντάζ της πρώτης, προώθησε την ιδέα για τη δεύτερη στον παραγωγό Τζέισον Μπλαμ, του «εργοστασίου» τρόμου Blumhouse που έχει βάλει τη στάμπα του σε κάθε σημαντικό (και ασήμαντο) θρίλερ από το 2007 μέχρι σήμερα. Το Γενέθλια Θανάτου 2, που κυκλοφόρησε την ημέρα του Αγ. Βαλεντίνου στις ΗΠΑ και την… Τσικνοπέμπτη στην Ελλάδα, προσθέτει στις εμπνεύσεις του και το Επιστροφή στο Μέλλον 2, εξαπλώνοντας σε sci-fi κατευθύνσεις την περιπέτεια της Τρι και επιδεικνύοντας συναισθηματικό βάθος που μπορεί να σας πιάσει απροετοίμαστους, σαν το Up (αν και τώρα όχι γιατί σας το είπαμε.) Η Τρι ανακαλύπτει ότι το πείραμα Φυσικής ενός σπασίκλα συμφοιτητή της και των φίλων του ευθύνεται για τη δημιουργία της χρονικής λούπας της πρώτης ταινίας και από λάθος μεταφέρεται πάλι στην ίδια, που αυτή τη φορά ξαναζεί τη μέρα του θανάτου της σε ένα εναλλακτικό σύμπαν όπου ο φίλος της τα έχει με την ψωνάρα συγκάτοικό της, ο δολοφόνος είναι διαφορετικός και, το κυριότερο, η μητέρα της είναι ζωντανή. Βολικά, στο DNA του Γενέθλια Θανάτου 2 υπάρχουν οι δυνατότητες επανεξέτασης, ανάλυσης και βελτίωσης των γεγονότων και των περιορισμών της πρώτης ταινίας, αλλά ο Λάντον δεν τις εξαντλεί, προτιμώντας να κάνει μια nerdy κωμωδία με χαμηλωμένο το slasher ποσοστό, προϋποθέτοντας ότι ο θεατής γνωρίζει ή θυμάται καλά ήρωες και καταστάσεις και μπορεί να τον ακολουθήσει καθώς εξερευνά το happydeathday-verse, χωρίς να χρειάζεται να του στερούν χρόνο από το σαχλαμαρίζειν οι εξηγήσεις.

Η Ροθ, το κορίτσι με το λαχανί φόρεμα από το “Someone In The Crowd” του La La Land, κουβαλάει πάνω της κάθε τρελή ανατροπή του επίδοξου franchise (για το οποίο ο Λάντον έχει και τρίτη ιδέα) με πλήρη “game on” αφοσίωση σε ένα ρόλο που στην προηγούμενη ταινία απαιτούσε μια πειστική μεταμόρφωση από χαζή ξανθιά σε επιφυλακτική ντετέκτιβ κι εδώ την τραβάει απότομα από το σλάπστικ στην ειλικρινή συγκίνηση. Η συνεργασία της με τον Λάντον δημιουργεί μια ανέλπιστα αποτελεσματική ομάδα που, καθώς απομακρύνεται από το αναμενόμενο μονοπάτι των ταινιών τρόμου, μπορεί και να φτιάξει ένα ευπρόσδεκτο μετα-είδος κωμωδίας, κομμένης και ραμμένης για τη γενιά που ήταν πολύ μικρή για να έχει ζήσει το πρώτο τηλεφώνημα του Ghostface στην Ντρου Μπάριμορ την ώρα που έψηνε ποπ κορν…