Η Φένια Παπαδόδημα μεγάλωσε ακούγοντας από Τσιτσάνη μέχρι Debussy

ΜΟΥΣΙΚΗ: Παιδί άκουγα εντελώς διαφορετικά πράγματα, κι αυτό το χρωστάω στον πατέρα μου που είχε αληθινό ενδιαφέρον για την μουσική με την ευρεία έννοια. Στο σπίτι μου μπορούσες να ξυπνήσεις από το κάλεσμα κάποιου ιμάμη που έψελνε μία φοβερή ωδή, ή από Ραχμάνινοφ, ή από κογκολέζικη χορευτική μουσική!..Είχε μία σχιζοφρένεια όλο αυτό, αλλά και μία σοφία..Έτσι μεγάλωσα ακούγοντας gospel από σπάνια βινύλια, Harry Belafonte,  Django Reinhardt, μουσικές από όλο τον κόσμο, ελληνική παραδοσιακή και κλασσική μουσική, σπάνιες ηχογραφήσεις ρεμπέτικων, Τσιτσάνη , Μάρκο…τόσο  διαφορετικά ακούσματα! Παράλληλα σπουδάζω κλασσικό πιάνο και αρμονία. Λατρεύω τους ιμπρεσσιονιστές, κυρίως τον Debussy. Στην περίοδο της εφηβείας μου εισέβαλε η ροκ μουσική στη ζωή μου, για λίγο όμως. Σημαντικός σταθμός μέχρι σήμερα οι Pink Floyd, άρχισα ν’ ακούω Γάλλους τραγουδοποιούς, Jacques Brel,  Aznavour, Claude Nougaro, Barbara και αγαπούσα πολύ τη Λ. Πλάτωνος, τη Σ. Γιαννάτου, τους Χάνομαι γιατί ρεμβάζω, το Βασίλη Νικολαίδη, το Γιώργο Μακρή, όλη τη γενιά του Σείριου που άνθισε χάρις στο Μάνο Χατζιδάκη…Μέχρι που έφυγα από την Ελλάδα για το Παρίσι κι εκεί ανακάλυψα την jazz & world jazz σκηνή. Άρχισα ν’ ακούω Sydney Bechet, Chet Βaker, Monk, Mingus, Miles..Billy Holiday, Sarah Vaughn,  αλλά και Negresses Vertes, Arnaud…Μέσα στα χρόνια που έζησα στο Παρίσι τα ακούσματα μου άνοιξαν προς μία μουσική κατεύθυνση που θα ήταν δύσκολο να την ανακαλύψω στην Ελλάδα. Ανακάλυψα την Esther Lamandier, τη Sheila Chandra, τον Alemu Aga, κι ένα ευρύ είδος διαλογιστικής μουσικής από διαφορετικά σημεία του κόσμου με κέντρο την ινδική καρνατική μουσική που σπούδασα δίπλα στον μάστερ sri Venudas. Όλα αυτά τα ακούσματα, επιστρέφοντας στην Ελλάδα μ’ έκαναν να σπουδάσω τζαζ ( φωνή και πιάνο) και βυζαντινή. Η εκπαίδευση στη τζαζ κάνει έναν μουσικό αυτόνομο, γνώστη του τι ακριβώς συμβαίνει όταν ακούει κάτι, και γι’ αυτό του δίνει ελευθερία αυτοσχεδιασμού και σύνθεσης. Σήμερα γράφοντας τη δική μου μουσική η τραγουδώντας βασίζομαι σε όλα αυτά που έχω μάθει και ακούσει. Μπορεί κανείς να το αναγνωρίσει ακούγοντας κομμάτια από το  Delos project, ή το Grace Flowers quartet.

ΒΙΒΛΙΑ: Στα διαβάσματά μου επίσης υπάρχουν πολύ διαφορετικές επιρροές. Αυτό το καλοκαίρι διάβασα το υπέροχο βιβλίο του Χρήστου Χρυσόπουλου, Το σώμα του Τιρθανκάρα, ξαναδιάβασα το Έγκλημα και τιμωρία  του Ντοστογιέφσκι, μια εξαιρετική συλλογή από νουβέλες του Γκυ Μοπασάν, καθώς και το ιδιαίτερο κι ενδιαφέρον Εκείνος της Ελεονώρας Σταθοπούλου. Όπως και με τη μουσική , διαβάζω εντελώς διαφορετικά στυλ γραφής. Από περιέργεια κοίταξα το κομοδίνο μου και βρήκα.. Η έννοια της αγωνίας του Κίρκεγκωρ, Ώσπερ ξένος και αλήτης τουΧρ. Σταμούλη, La lecon de musique του Pascal Quignard, Η μυστηριώδης νήσος του Ιούλιου Βερν….Τρομερός συνδυασμός ε?

 ΤΑΙΝΙΕΣ: Επειδή έχω η ίδια σκηνοθετήσει πέντε μικρού μήκους ταινίες και χρόνια τώρα προετοιμάζω την μεγάλη, έχω πολύ μεγάλη αγάπη στους Andrei Tarkovski, Luc Besson, John Cassavetis, Wim Wenders, Jim Jarmush, Fellini. Θα μπορούσα να γράψω μία πολύ μεγάλη λίστα και σίγουρα ξεχνάω πολλούς. Τρομερά αγαπημένη μου ταινία είναι ο Andrei Roublief του Tarkovski, η Lucy του Besson, το Down by law του Jarmush,  Ο πολίτης Κειν του Orson Welles,  Παρίσι Τέξας του Wim Wender καθώς και Το αλάτι της γης του ίδιου. 

ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Προσπαθώ να έχω τη λιγότερη δυνατή και μόνο ουσιαστικά απαραίτητη σχέση με το ίντερνετ, αλλά και πάλι περνάω αρκετή ώρα. Κυρίως ακούω καλλιτέχνες – μουσικούς και παραγωγές που δεν θα μπορουσα να βρω εύκολα, ενημερώνομαι για την επικαιρότητα- κι αυτό τον τελευταίο καίρο το έχω μειώσει γιατί δεν ξέρω πόσο νόημα έχει πια- βλέπω ντοκυμαντέρ και όσο μπορώ λιγότερο με το fb. 

ΣΠΟΡ: Έχω σχέση με το χορό αλλά όχι με τον αθλητισμό. Δεν είμαι καμία ομάδα και κυρίως μου αρέσει να παρακολουθώ ενόργανη γυμναστική. Λατρεύω!

 TV: Δεν έχω τηλεόραση τα τελευταία εφτά χρόνια και δεν βλέπω τηλεόραση παρά μόνο όταν είναι πάααααρα πολύ απαραίτητο.

 ΤΑΞΙΔΙ: Υπέροχο ήταν το ταξίδι μου στη Νέα Υόρκη  πριν από εφτά χρόνια όπου έκανα σεμινάρια τζαζ μουσικής στο New School, γνώρισα απίθανους ανθρώπους και εξαιρετικούς μουσικούς , άκουσα συγκλονιστικά live, αγάπησα πάρα πολύ αυτή την πόλη παρ’ όλο του ότι πήγα αρνητική απέναντι στου Αμερικάνους έχοντας ζήσει πολλά χρόνια στο Παρίσι. Και νομίζω ήταν η πρώτη φορά που έκλαψα φεύγοντας από κάπου για να επιστρέψω στην Ελλάδα. Τόσα χρόνια που επέστρεφα τα καλοκαίρια από το Παρίσι δεν μου συνέβη πότε. Περίεργο…Το επόμενο μεγάλο ταξίδι που θα ήθελα να κάνω είναι στην Αμοργό. Το ωραιότερο σημείο του κόσμου για μένα.

ΤΩΡΑ: Ανεβάζω στο Faust bar Theatre Arts,  ένα δικό μου κείμενο με τίτλο Limbo,  η ιστορία μίας γυναίκας σε limbo που τριγυρίζει γύρω από την Ομόνοια κάνοντας έναν απολογισμό της ζωής της, μόλις έχει φύγει από το σπίτι της, δεν είναι ακόμη άστεγη…όχι ακόμη. Με πολύ χιούμορ μιλάει για την προσωπική της κατάρρευση και την γενικότερη φθορά της πόλης γύρω της. Μέσα σ’ όλον αυτό τον πανικό παραμένει αισιόδοξη και ονειροβατεί, διαβάζοντας τον Αναδρομάρη της Αττικής , ένα περιηγητικό βιβλίο του Δ. Καμπούρογλου που της φανερώνει μία αόρατη Αθήνα, αυτή που υπήρχε γύρω μας κάποτε.. Παράλληλα ετοιμαζόμαστε για μία σειρά από live με το Grace Flowers quartet με τους Νίκος Σιδηροκαστρίτης, Γιώργος Παλαμιώτης, και Δημήτρης Θεοχάρης, αλλά και μ’ ένα νέο σχήμα brasilian jazz με τον τίτλο Amorgo quartet με τους David Lynch, Γρηγόρης Ντάνης και Γιώργος Παλαμιώτης.