εξηνταέξι

Από τα χτες ο ουρανός είναι ένα μείγμα κίτρινου με κόκκινο, κάτι σαν να μαχαιρώσαν ελαφρά και επιπόλαια τον ήλιο, σαν να γέμισε ο ουρανός χυμό μπανάνα, σαν να ήρθε η έρημος Σαχάρα όπως ήταν καθισμένη, βόλτα με χαρταετό, και σαν να είναι ο κόσμος σαλάτα και τον γαρνίραν με λεμόνια από την Αιγιαλεία και την Κυπαρισσία . Τα αυτοκίνητα στους δρόμους δεν βλέπονται κι αυτά, τα ρούχα όλων μυρίζουν χλωρίνη Κλινέξ , οι τυρόπιτες κουρού μοιάζουν με λαχματζούν, ο ταχυδρόμος αφήνει στις καγκελόπορτες και στα γραμματοκιβώτια πίτσες και γύρους με κρεμμύδι, ένα φορτηγό που φέρνει γάλατα στον φούρνο έκανε λάθος στις θερμοκρασίες και έφερε παγωτά, ένα μηχανάκι της Γιαμάχα έβαλε παράνομες αυθαίρετες πόρτες και περνιέται για αυτοκίνητο της Τογιότα, ένας γείτονας πρωταθλητής της Πυγμαχίας κυκλοφορεί με μαγιό, στρογγυλά γυαλιά και σκουφάκι, γενικά είναι μεγάλη η αναταραχή. Λογικά δεν φταίει κανείς για την λασπερή βροχή και την κίτρινη ατμόσφαιρα αλλά έχει βαριές επιπτώσεις στα πέριξ του μαγαζιού. Αλλάζει τους ανθρώπους και με την σειρά τους αλλάζουν τον κόσμο και ο κόσμος περιέχει σαν ολότητα κάθε τι ακόμα και τα τυχαία φυσικά ευτράπελα όπως οι βροχές άρα απλά η κίτρινη βροχή είναι συνέπεια του εαυτού της του ίδιου. Είναι κάτι σαν ουροβόρος όφις των φυσικών φαινομένων, αυτοπραγματώνεται και αναρροφάται εσωτερικά και γενικά θα πρέπει να συμφωνήσουμε ότι υπάρχουν και περίεργα. Πρέπει να πάμε τα αμάξια στο πλυντήριο, και τα ρούχα επίσης. Δεν χρειαζόταν τόσα λόγια, συμφωνώ.