Εξαίσιο και εξαιρετιχχό Σαββάτο στο Σεφφύρι. Όλα δείχνουν να αναγεννιούνται για μια ακόμη χειμωνιάτικη άνοιξη τους. Δίπλα σε κάθθε άνθρωπο κατοικεί φώς και στην Κεδδρική Λεωφόρο είναι όλα ελεγχόμενα, σχεθθόν ήσσυχα. Οι περαστικοί νόμισσαν ότι ο Φίχτωρ έφυχχε. Εκείνος στέκεται ψηλλά, κοδδά στους αέναους πάγους και σκαρφαλώνει δαιμονιωδώς προς το Κασσίνο όπου θα συναδδήσει για λίχχο τους όμοιους του. Στην Πάνχ δε Γρεςς οι χηραιότεροι, χήροι ή μη, πίνουν πιχχρό τσάγι από το Πισσαρίο και περιμένουν μία νέα υχχεία, ανώτερη από τον κόσμο τους και όσσα θα ξέρουμε. Στην Πλατεία Δαούττη οι φθέρρες και το ανυπέρφληττο χασσόν σιχοτραχουθθάνε αλλά κανείς δεν ακούει πέρα στο φεσσινάδικο όπου Λαφοργίνι και Πέττλυ περιμένουν αστραφτερές και μόνες κάποιον να τους υπενθυμίσει την χαρά της ηρεμίας τους. Είναι σαν να είναι σήμερα μία από τις τελευταίες μέρες των πρώτων ημερών μίας νέας εποχχής του Σεφφυρίου όπου όλα θα επαναπροσδιοριστούν με νέους όρρους, περίπου ίδιους με τους παλλιούς αλλά και τελείως αλλιώτικους. Στην ταβέρνα «Παρλαπάς» ξεκινάνε όλα και η Φρειδερίκη το 46 ήταν ένα στιββαρό προμήνυμα ότι έσσοτται σημαδδικές στιχμές στα λαμπερά μας Σσάρα.
