«Αν δεν έχεις επισκεφθεί την Αφρική, νομίζεις ότι πρόκειται για ένα μέρος γεμάτο εγκληματικότητα, φτώχεια και αρρώστιες. Όταν, όμως, πηγαίνεις και την εξερευνάς, σου αποκαλύπτεται και μια εντελώς διαφορετική πτυχή της: αυτή με τα υπέροχα φυσικά τοπία, τους φιλόξενους και χαμογελαστούς ανθρώπους και τις άκρως ενδιαφέρουσες ιστορίες». Ο Έλπις Χρυσοβέργης και η Δώρα Μπίτση είναι ένα νεαρό ζευγάρι, που, ολοκληρώνοντας τις σπουδές του στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, πήρε τη γενναία – όσο και παράτολμη – απόφαση να γυρίσει την πλάτη σε ένα κυνήγι καριέρας στα οικονομικά και να διασχίσει για έξι μήνες τη Μαύρη Ήπειρο. Στόχος τους; Να αποκτήσουν εμπειρίες ζωής, αλλά και να ετοιμάσουν ένα ντοκιμαντέρ μέσω του οποίου θα τις μοιράζονταν με άλλους. Έτσι, εργάστηκαν για δύο χρόνια στο Κέιπ Τάουν προκειμένου να μαζέψουν χρήματα και η περιπέτεια ξεκίνησε.
«Ένα ταξίδι χίλιων μιλίων αρχίζει με ένα βήμα και το δικό μας πρώτο βήμα έγινε στο Ακρωτήριo της Καλής Ελπίδας», αφηγούνται οι δύο συνοδοιπόροι στην έναρξη του ντοκιμαντέρ. Πράγματι, το σήμα εκκίνησης δόθηκε στο νοτιότερο άκρο της Αφρικής, όπου Ατλαντικός και Ινδικός ωκεανός συναντιούνται και, στη συνέχεια, ο Έλπις και η Δώρα επισκέφτηκαν 12 χώρες και διέσχισαν 15.000 χιλιόμετρα, χρησιμοποιώντας μόνο μέσα μαζικής μεταφοράς και έχοντας μαζί τους δύο σακίδια και μια σκηνή. Οι εμπειρίες τους, φυσικά, αξιοζήλευτες: Αντίκρυσαν μια εντυπωσιακή ποικιλία τοπίων – από αχανείς εκτάσεις ερήμου έως τροπικά δάση και καταρράκτες-, επισκέφθηκαν πυραμίδες, έζησαν την καθημερινότητα σε φτωχές παραγκουπόλεις, παρακολούθησαν σαφάρι, έμαθαν σουαχίλι, τάισαν ορφανά ελεφαντάκια με μπιμπερό σε ορφανοτροφείο ελεφάντων, χόρεψαν σε παραδοσιακούς ρυθμούς πανάρχαιων φυλών, αγόρασαν χειροποίητα σανδάλια από τους Μασάι και δοκίμασαν … σπιτική μπύρα από μπανάνα! «Καθημερινά, ζούσαμε έναν καταιγισμό νέων εμπειριών», αφηγούνται. «Μας έκανε εντύπωση, πάντως, ότι οι άνθρωποι εκεί, παρότι στερούνται αγαθά που εμείς θεωρούμε δεδομένα, έχουν μάθει να ζουν με λίγα, αλλά να νιώθουν ευτυχισμένοι. Και, φυσικά, λειτουργούν ομαδικά, δίνοντας μεγαλύτερο βάρος στο “εμείς” παρά στο “εγώ”».
Παίζοντας σε τοπίο … ερήμου σε νησί του αρχιπελάγους Μπαζαρούτο της Μοζαμβίκης.
Η μαγευτική λίμνη Μπουνιόνι στην Ουγκάντα.
Οι καταρράκτες Σίπι προσφέρουν μοναδικό υπερθέαμα ήχου και εικόνας.
Μια από τις ομορφότερες παραλίες, στην εξωτική Ζανζιβάρη της Τανζανίας.
Αυτό που ξεχωρίζουν, πάντως, ο Έλπις και η Δώρα από το ταξίδι τους είναι τα πέντε φιλανθρωπικά πρότζεκτ που κατάφεραν να υλοποιήσουν. Χωρίς να το έχουν προσχεδιάσει ή να έχουν ασχοληθεί νωρίτερα με τον εθελοντισμό, η τεράστια έλλειψη που διαπίστωναν διαρκώς σε είδη πρώτης ανάγκης, τους έδωσε το έναυσμα για να βοηθήσουν. Μέσω διαδικτυακής καμπάνιας, συγκέντρωσαν 18.000 ευρώ από φίλους και γνωστούς που τους ακολουθούσαν στα social media, τα διαχειρίστηκαν με δική τους ευθύνη εξ ολοκλήρου και τα αξιοποίησαν για τους εξής σκοπούς: Πρόσφεραν τρόφιμα και ρούχα σε σπίτι όπου φιλοξενούνταν δώδεκα ορφανά παιδιά – δύο από τα οποία είχαν μαζευτεί από τα σκουπίδια – στο Κέιπ Τάουν. Αγόρασαν φάρμακα για ένα ιατρείο σε χωριό της Τανζανίας, όπου δεν υπήρχε καν ηλεκτρικό ρεύμα και τρεχούμενο νερό. Έφτιαξαν μια καινούρια αίθουσα με θρανία, μια βιβλιοθήκη με βιβλία και μια παιδική χαρά σε δημοτικό σχολείο της Κένυας. Πρόσφεραν τρόφιμα, για τις ανάγκες περίπου ενάμιση μήνα, σε ορφανοτροφείο με εβδομήντα παιδιά στην Αιθιοπία. Και – το εντυπωσιακότερο – έφτιαξαν ένα πηγάδι στην έρημο του Σουδάν, όπου οι 1.200 κάτοικοι των γύρω χωριών δεν είχαν πρόσβαση σε πόσιμο νερό και αναγκάζονταν να περπατούν καθημερινά ως και τρεις ώρες για να βρουν και να κουβαλήσουν στα σπίτια τους.
Η ολοκαίνουρια σχολική αίθουσα σε δημοτικό σχολείο της Κένυας…
«Κάθε φορά που τελείωνε ένα πρότζεκτ, ήταν τόσο το άγχος και η κούραση που είχαμε περάσει, που λέγαμε “δεν πρόκειται να το ξανακάνουμε αυτό”», περιγράφει ο Έλπις. «Όταν, όμως, φτάναμε στον επόμενο προορισμό και διαπιστώναμε πόσες ανάγκες υπήρχαν κι εκεί, δεν μπορούσαμε παρά να ξεκινήσουμε την ίδια διαδικασία από την αρχή». Και η αντίδραση των ντόπιων, ποια ήταν; «Οι πέντε δράσεις μας υλοποιήθηκαν σε φτωχές παραγκουπόλεις και χωριά και όχι σε τουριστικά μέρη όπου ορισμένες φορές, όταν οι κάτοικοι βλέπουν λευκό, νομίζουν ότι έχει μαζί του μια βαλίτσα με χρήματα και προσπαθούν να του τα αποσπάσουν», απαντά το ζευγάρι. «Οπότε, πριν καν καταλάβουν τι ετοιμάζαμε, μας καλωσόριζαν με χαμόγελο και αγκαλιά και, όταν πλέον τους αποχαιρετούσαμε, δεν θα ξεχάσουμε πόσο χαρούμενα ήταν τα πρόσωπά τους».
…καθώς και η βιβλιοθήκη που σιγά-σιγά γεμίζει με βιβλία.
Ένα ιατρείο σε χωριό της Τανζανίας χρειαζόταν όχι μόνο φάρμακα, αλλά και βάψιμο!
Μοιράζοντας τετράδια και μολύβια σε λιλιπούτιους μαθητές.
Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, όμως, ο Έλπις και η Δώρα διαπίστωσαν έκπληκτοι ότι σε κάθε γωνιά της Αφρικής υπάρχουν και … ελληνικές κοινότητες! «Οι Έλληνες που ζουν στη συγκεκριμένη ήπειρο είναι κυρίως εγγόνια όσων είχαν πάει στις δεκαετίες του ’40 και του ’50, δραστηριοποιούνται στους τομείς της επιχειρηματικότητας και της γεωργίας και έχουν γίνει πλέον αρκετά ευκατάστατοι», αφηγείται το ζευγάρι. «Αυτό που τους φοβίζει, βέβαια, είναι το ασταθές πολιτικό κλίμα και οι κίνδυνοι τους οποίους εγκυμονεί, αλλά ορισμένοι που προσπάθησαν να επιστρέψουν στην Ελλάδα για να συνεχίσουν την εργασία τους εδώ, λόγω της κρίσης αναγκάστηκαν να επιστρέψουν».
Το ταξίδι, πάντως, είχε και τις δυσκολίες του: Κούραση λόγω των μεγάλων αποστάσεων, των κακών οδικών δικτύων και των υπεργεμάτων μέσων μαζικής μεταφοράς, συνεννόηση με… χειρονομίες, ακόμη και απρόοπτα, όπως μια ξαφνική νεροποντή στην Ουγκάντα που μούσκεψε τη σκηνή των δύο νέων και τους άφησε προσωρινά άστεγους. Στη Μοζαμβίκη, έζησαν και το μοναδικό περιστατικό που τους έκανε να νιώσουν φόβο. Εκεί, για να περάσει κανείς από το νότιο μέρος της χώρας στο βόρειο, υπάρχει μόνο ένας δρόμος, περίπου 120 χιλιομέτρων και γεμάτος λακκούβες, τον οποίο πρέπει να διασχίσει με συνοδεία στρατού, καθώς δεξιά και αριστερά κρύβονται αντάρτες που, ως κίνηση αντίδρασης προς την κυβέρνηση, επιτίθενται με πυροβολισμούς στα διερχόμενα αμάξια. Κι επειδή ακόμη και τα δρομολόγια των λεωφορείων είχαν διακοπεί λόγω της επικινδυνότητας, ο Έλπις και η Δώρα χρειάστηκε να περάσουν με … ωτοστόπ! «Σε κάποια στιγμή, ακούσαμε πράγματι πυροβολισμούς και όπου φύγει-φύγει», αφηγούνται σήμερα. «Λίγο αργότερα, διαπιστώσαμε ότι είχε χτυπηθεί ένα αυτοκίνητο μόλις 50 μέτρα μακριά μας».
Στο 75λεπτο ντοκιμαντέρ «AfriQuest: Διασχίζοντας την Αφρική, χαρίζοντας 3.000 χαμόγελα», προβάλλεται βήμα προς βήμα το συγκλονιστικό αυτό ταξίδι και μετά από μια σειρά επιτυχημένων παρουσιάσεών του από τη Θεσσαλονίκη ως την Κρήτη, ο Έλπις και η Δώρα το έχουν αναρτήσει πλέον και στο youtube. Δεν απαιτείται, όμως, και υψηλό κόστος για ένα οδοιπορικό έξι μηνών σε ένα τόσο μακρινό μέρος;, είναι η πιο συνηθισμένη ερώτηση που τους κάνουν όσοι το έχουν παρακολουθήσει. «Όχι», απαντούν εκείνοι. «Σε εμάς, κόστισε μόλις 3.000 ευρώ κατ’ άτομο».
Τα φωτεινά χαμόγελα και βλέμματα, η καλύτερη ανταμοιβή για τον Έλπη και τη Δώρα.
Κι εδώ τα φωτεινά χαμόγελα και βλέμματα, η καλύτερη ανταμοιβή για τον Έλπη και τη Δώρα.
Μαγειρεύοντας κρέας καμήλας μαζί με ντόπιους, λίγο πριν το τέλος του οδοιπορικού.
Φαίνεται, πάντως, ότι όποιος ζήσει μια τέτοια εμπειρία ζωής, δύσκολα αποφεύγει τον πειρασμό να ξαναδοκιμάσει. Έτσι, τους τελευταίους δυόμιση μήνες το νεαρό ζευγάρι εργάζεται στην Αγγλία, προκειμένου να μαζέψει χρήματα για το επόμενο ταξίδι του. Προορισμός, αυτή τη φορά, θα είναι η αμερικανική ήπειρος από το βορρά ως το νότο. «Θα ξεκινήσουμε την ερχόμενη άνοιξη από τον Καναδά ή την Αλάσκα και θα φτάσουμε μέχρι την Παταγονία, υλοποιώντας φιλανθρωπικά project κυρίως στις χώρες της Κεντρικής και Λατινικής Αμερικής που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη», εξηγούν. Ο Έλπις, όμως, δεν μπορεί να περιμένει μέχρι τότε για να συνδυάσει ξανά ταξίδι με εθελοντισμό. «Στο μεταξύ, σκέφτομαι να διανύσω με ποδήλατο τη διαδρομή Λονδίνο-Αθήνα, μαζεύοντας χρήματα για τα παιδιά με καρκίνο του συλλόγου “Φλόγα”», αναφέρει. Τους ευχόμαστε καλή επιτυχία σε όλα.
Παρακολουθήστε το ντοκιμαντέρ «AfriQuest: Διασχίζοντας την Αφρική, χαρίζοντας 3.000 χαμόγελα» στο παρακάτω link:
https://www.youtube.com/watch?v=l9rU-MWhbcM
![[Και όσο γλυκαίνω από τις θύμησες και τις τριανταφυλλιές], του Χρήστου Πυθαρά](https://popaganda.gr/wp-content/uploads/2019/02/14991378_1630575106968289_6100419817607109380_o-300x200.jpg)
