Ewan Pearson: Ο DJ που βγήκε από το Κέιμπριτζ

Ξέρετε πολλούς DJs που έχουν (συν)υπογράψει στα 27 τους μελέτη πάνω στη χορευτική κουλτούρα με τίτλο Discographies: dance music, culture and the politics of sound (Routledge, 1999 w/ Jeremy Gilbert); Που να έχουν MA στην Πολιτική Κριτική Θεωρία από το Royal Hollloway του Λονδίνου και  ΒΑ από σχολείο του  Κέιμπριτζ; Που να τους καλούν όχι μόνο να παίξουν αλλά και να δώσουν διαλέξεις στα μεγαλύτερα dance festivals του κόσμου; Πού να είναι διάσημοι όχι μόνο για παραγωγές/dj sets/remixes αλλά και για το blog ή την στήλη που διατηρούν στο πιο σεβαστό περιοδικό για τη dance εκεί έξω (Groove); Πού να έχουν κυκλοφορίες σε labels όπως η Soma  και η Kompakt, παραγωγές σε άλμπουμ των Rapture και της Tracey Thorne, ενώ είναι μέσα στους 2-3 περιζήτητους remixers της πιάτσας; Ο σκοτσέζος Ewan Pearson συγκεντρώνει όλες αυτές τις ιδιότητες. Και είναι κι ωραίος τύπος αν κρίνω από τη 15λεπτη συνομιλία που είχαμε μέσω Skype. Αν έπρεπε να δείτε έναν guest τη φετινή σεζόν, ο κύριος Pearson είναι ο άνθρωπός σας. Αυτά είπαμε μέσες άκρες…

Ζεις ακόμα στο Βερολίνο; Ναι, πηγαινοέρχομαι εδώ και δέκα χρόνια. Κι έχω εγκατασταθεί μόνιμα τα τελευταία τρία.

Άρα ήσουν από τους πρώτους που παρέσυρε το κύμα στο πρώτο μισό της δεκαετίας των 00s που όλοι μετακόμιζαν εκεί… Κάπως έτσι, ας πούμε ότι ήρθα ένα μήνα πριν γίνει τελείως trendy (γελάει δυνατά)

Α, ώστε το βρίσκεις trendy σήμερα; Θεωρείς ότι έχει χάσει κάπως την αύρα του σε σχέση με την εποχή που πρωτοήρθες; Δεν ξέρω, ειλικρινά νομίζω ότι είμαι κάπως μεγάλος για να με απασχολούν τέτοια πράγματα. Βέβαια, ακόμα και οι New York Times δημοσίευσαν σχετικό ρεπορτάζ πρόσφατα.

Μου φαίνεται ότι έχουν ακριβύνει τα ενοίκια, ότι δεν είναι πια τόσο φθηνό όσο κάποτε το να ζεις σε γειτονιές όπως το Κρόιτσμπεργκ ή το Πρεντσλάουερμπεργκ… Μάλλον έτσι είναι. Κι αυτό ήταν αναπόφευκτο, αν δει κανείς γιατί αυτές οι γειτονιές ήταν κάποτε πολύ ελκυστικές. Έχει να κάνει με την ιστορία της πόλης του Βερολίνου και την εξέλιξή της μετά την ενοποίηση.

Πιστεύεις ότι ακόμα αντιπροσωπεύει την αιχμή της χορευτικής κουλτούρας ή είναι κάπως μπουχτισμένο από το μιμητισμό και του ήχου αλλά και του τρόπου ζωής; Κοίτα, πάντα το Βερολίνο θα είναι ένα υπέροχο μέρος για να βγαίνεις έξω να χορεύεις. Όσον αφορά τη μουσική παραγωγή ποτέ δεν ήταν το αγαπημένο μου, πάντα προτιμούσα τον ήχο π.χ. της Φρανκφούρτης ή της Κολωνίας.

Playhouse και Kompakt δηλαδή…Ναι, σίγουρα είναι αγαπημένα μου labels αυτά τα δύο.

Δεν ήσουν ποτέ του επαναληπτικού υπνωτικού βερολινέζικου minimal techno; Όχι, δεν μπορώ να το πω αυτό. Αν και σέβομαι μερικούς DJs/παραγωγούς που το κάνουν πολύ καλά. Όπως ο Zip που πιστεύω ότι είναι φανταστικός. Πάντως, για να γυρίσουμε στην κουβέντα σχετικά με την πόλη, ο κόσμος έρχεται εδώ γιατί είναι ωραίο μέρος για να ζεις, φιλικό στους νέους με έντονη κοινωνική ζωή. Λέω πολύ συχνά ότι θυμίζει Μεσόγειο γιατί οι άνθρωποι μπορούν πραγματικά να είναι χαλαροί, να κάνουν τα πράγματα με τον ρυθμό που θέλουν.

(αυτό είναι το καλύτερο mix που έχετε ακούσει εδώ και πολύ καιρό)

Να περάσουμε σε σένα, είναι κολακευτικό ή ενοχλητικό να θεωρείσαι «ο πιο μορφωμένος άνθρωπος της club σκηνής», «ο ακαδημαϊκός της dance» κι άλλα τέτοια που κατά καιρούς σου έχουν αποδωθεί; (γελάει δυνατά) Χαχαχα, δεν ξέρω καν αν ισχύουν αυτά που λες. Αλλά, αν ενοχλείσαι από τέτοιους χαρακτηρισμούς, είσαι ηλίθιος. Φυσικά είναι κολακευτικό όταν λένε ωραία πράγματα για σένα είτε είναι αλήθεια είτε όχι.

Πρακτικά, το ακαδημαϊκό σου background πώς σε βοήθησε μουσικά; Με άλλα λόγια τι σχέση έχει ο Φουκώ με το Detroit techno; Στην πραγματικότητα δε με βοήθησε και πολύ. Η ακαδημαϊκή μου έρευνα, το βιβλίο στο οποίο κατέληξε και η μουσική μου ενασχόληση είναι προφανώς δραστηριότητες που έτρεχαν παράλληλα, ωστόσο είναι πολύ διαφορετικές. Όταν δίδασκα, συμπεριλάμβανα στις διαλέξεις μου μουσική σημειολογία ή στο βιβλίο που γράψαμε με τον Jeremy Gilbert υπάρχει σε μικρή έκταση μουσικολογική ανάλυση. Όμως πέρα από την προφανή σημασία του να ξέρεις πώς κατασκευάζεται ένα κομμάτι δεν υπάρχει περαιτέρω σύνδεση. Να σου πω και κάτι άλλο; Στο πανεπιστήμιο διαβάσα πολλές κοινωνιολογικές κι ανθρωπολογικές μέλέτες για την χορευτική μουσική, οι οποίες μιλούσαν για οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτή καθαυτή τη μουσική.

Αναφέρεσαι σε έρευνες όπως π.χ. της Sarah Thornton (σ.σ. must read  αν έχετε περάσει σημαντικό μέρος της ζωής σας σε σκοτεινά clubs ή είστε φοιτητής/απόφοιτος Παντείου); Ναι, είναι καλό παράδειγμα και πολύ καλή δουλειά. Όμως χωρίς να μειώνω την αξία του ή των υπόλοιπων δημοσιεύσεων, μιλούσαν για τα ρούχα, για το τελετουργικό της νυχτερινής εξόδου, για στερεοτυπική αντιμετώπιση από την υπόλοιπη κοινωνία ή  τα  media. Στο κέντρο όμως της όλης κουλτούρας δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι η μουσική. Εμένα τουλάχιστον τέτοια ήταν η προσέγγισή μου.

Έχεις διαβάσει το κλασικό δοκίμιο που έγραψε ο Simon Reynolds στα τέλη της δεκαετίας του ’90 ανακοινώνοντας την απογοήτευση και την «αποχώρησή» του από την dance σκηνή επειδή είχε γίνει εντελώς ανούσια κι αυτοναφορική, αδυνατώντας να έχει οποιαδήποτε διάσταση έξω από το ντοπαρισμένο περιβάλλον του club. Έχεις αισθανθεί ποτέ το ίδιο; Μπουχτισμένος από το εφήμερο του πάρτι; Για να είμαι ειλικρινής δεν έχω διαβάσει αυτό που λες. Η δική μου απόψη είναι ότι εξελίσσόμαστε ως άνθρωποι και τα πράγματα που καταναλώναν κάποτε μεγάλο μέρος του χρόνου και της ενέργειάς μας αλλάζουν. 10- 15 χρόνια μετά τις «χρυσές μέρες» του καθενός ως clubber, αλλάζουν οι αντοχές. Στο ξενύχτι, στα ναρκωτικά και στο αλκοόλ, στην αϋπνία και σε όσα γενικά φέρνει μαζί του ένα τρελό Σαββατοκύριακο.

Να το θέσω διαφορετικά, αν δεν ήσουν DJ πόσο πολύ θα έβγαινες σήμερα στα 42 σου; (πάλι γελάει δυνατά) Μάλλον όχι και πολύ συχνά. Μεγαλώνουμε, έχουμε μεγαλύτερες ευθύνες κι, επαναλαμβάνω, δεν επανερχόμαστε το ίδιο γρήγορα. Εγω τώρα είμαι παντρεμένος, θα γίνω πατέρας τον Απρίλιο, η ζωή μου γεμίζει και με άλλα πράγματα. Η μουσική εξακολουθεί να είναι βασικός πυλώνας της, αλλά δε με εξαντλεί όπως παλιότερα, στα 20s μου ας πούμε. Η εμμονή μου πια είναι με την σύνθεση, με την κατασκευή της μουσικής και όχι τόσο με την αποθέωσή της στα πάρτι.

Με τι ασχολείσαι αυτόν τον καιρό; Κάνω πολλές παραγωγές και βοηθάω στο μιξάρισμα αρκετούς σόλο καλλιτέχνες και συγκροτήματα. Ας πούμε, πέρυσι μίξαρα εννιά κομμάτια από τον δίσκο μιας αυστραλέζικης μπάντας που λεγεται Jagwar Ma και συνεργάστηκα με τον Ben Watt στο πρώτο του σόλο άλμπουμ μετά από 13 χρόνια…

Ε, τόσα έχεις να βγάλεις κι εσύ full LP… Είναι κάπως διαφορετικά τα πράγματα με μένα (σ.σ. τώρα γελάμε και οι δυο, τρελό κέφι). Έκανα λοιπόν την παραγωγή στο άλμπουμ του Ben, δούλεψα με έναν καταπληκτικό νέο DJ/παραγωγό από την Αγγλία που λέγεται Midland, το επόμενο βήμα θα είναι να βοηθήσω στο mixing μια καινούρια μπάντα από τη Νέα Υόρκη στην οποία έχει αναλάβει την παραγωγή ο φίλος μου ο Gabriel Andruzzi των Rapture. Έχω εστιάσει πολύ στη δουλειά μέσα στο στούντιο.

Παίζεις βινίλια ή CD στα σετ σου; Αγοράζω βινίλια συνέχεια, αλλά πάντα τα ψηφιοποιούσα κι έκαιγα CD για να παίζω στα clubs.

Θεωρείσαι αυτό που λέμε “a DJs’ DJ”, πολύ σεβαστός από τους ομόλογούς σου ακριβώς γιατί έχεις τη φήμη του εκλεκτικού και του αταξινόμητου. Ποιος είναι ο ήχος σου αυτήν την περίοδο; Δεν έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία 5-6 χρόνια. Μπορεί να ξεκινάει από πιο αργά πράγματα κάτω από τα 120 BPM, σταδιακά να γίνεται πιο σκληρός ή cosmic και μετά να οδηγείται προς το techno ή την disco, ανάλογα και με τις συνθήκες.

Πάντα είχες μια παρόμοια πολυσυλλεκτική προσέγιση με τον φίλο και ήρωα σου – όπως έχει δηλώσει – Andrew Weatherall. Συμφωνείς ότι πολλοί από τους σύγχρονους tech house DJs είναι παγιδευμένοι στη φόρμα και μοιάζουν σαν να μην άκουσαν ποτέ τους κάτι άλλο εκτός από dance; Σαν να μην πέρασαν από το post punk, το new wave, το εναλλακτικο rock; Σαν να μην έχουν καθόλου pop ευαισθησία; Δεν μπορώ να μιλήσω για άλλους, εγώ σίγουρα έχω pop αισθητήριο. Πάντα έχει να κάνει με τις επιλογές που κάνεις ως DJ και σίγουρα, προσωπικά, βαριέμαι όταν κάποιος παίζει επί 5 ώρες το ίδιο μονότονο υποείδος. Μ’ αρέσουν οι απρόοπτες αλλαγές στο στυλ και στον ρυθμό, μ’ αρέσει η ασυνέχεια, μ’ αρέσουν τα λάθη, μ’ αρέσει να ξέρω ότι είναι άνθρωπος αυτός που διαλέγει τη μουσική και όχι κάποιος που χρησιμοποιεί μια εφαρμογή beat matching.

Είναι αλήθεια ότι είπες κάποτε όχι στη Shakira όταν σου ζητήθηκε να της κάνεις ένα remix; Με την ευκαιρία συγχαρητήρια για τη δουλειά σου στο “No To Love” της Jessie Ware, ήταν απίστευτο… Σ’ ευχαριστώ πολύ. Όντως απέρριψα εκείνη την πρόταση, όχι γιατί είμαι σνομπ αλλά γιατί στ’ αλήθεια δε μου κατέβαινε καμία ιδεά, δεν ήξερα τι να κάνω με το κομμάτι. Και φίλε μου, πίστεψε με, έχασα μερικά πολύ καλά λεφτά. Όμως με τα remixes έτσι πάει, πρέπει να βρεις κάπου να πιαστείς στο αρχικό κομμάτι για να σε οδηγήσει. Εκεί δεν έβρισκα τίποτα.

Ποιος ήταν ο πρώτος δίσκος που άκουσες σήμερα το πρωί; Το πιστεύεις ή όχι, δεν έχω ακούσει τίποτα και κοντεύει μεσημέρι. Ήταν άρρωστη η γυναίκα μου κι έπρεπε να την φροντίσω.

Ο Ewan Pearson εμφανίζεται το Σάββατο 1/3 στο 6 d.o.g.s.,  μαζί του οι Chevy και Bad Spencer, είσοδος €5